Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

10

Oktober. Een maand waarin je eigenlijk hoopt minstens één dag in de week géén regenjas te hoeven dragen of in de stromende regen over de campus heen te strompelen. Nou, soms zit dat nog zwaar tegen.

Het weer is niet het enige wat tegenzit. Zelfs mijn creativiteit lijkt van me weggevlucht te zijn, het eerste semester. Het maakt niet uit wat ik probeer, alles mislukt. Het is net als vorig jaar; ik doe mijn uiterste best, maar ik krijg er niets voor terug. Misschien is het tijd om een gesprek aan te vragen met mevrouw Groenendijk. Ik ben bang dat ik het cluster kunst anders niet zal redden dit jaar.

''Botsma is gewoon te sexy voor woorden, jongens. Even serieus. Hij is gewoon Channing Tatum 2.0! Echt niet normaal.''

Ik speel wat met de noedels in mijn noedelsoep. Abby's woorden brengen mijn bewustzijn weer terug naar het heden. Wat zei ze nu weer?

''Ondanks dat ik je gelijk moet geven, Abigail, heb ik geen behoefte aan jouw slijm in mijn kip Japanse teriyaki,'' klaagt Adam.

Hij knijpt onhandig een stukje paprika uit zijn eigen kom vast tussen zijn stokjes en brengt deze naar zijn mond toe. Abby zucht geërgerd.

''Jij bent gewoon jaloers, Ed, vat het niet persoonlijk op hoor, maar mevrouw van Cas is gewoon een shit docente. Heeft ze jullie überhaupt al wat geleerd dit semester?'' vraagt Abby bot.

Adam denkt na over een comeback, maar weet er geen te vinden. Pas als hij zijn paprika heeft doorgeslikt praat hij weer.

''Mevrouw van Cas is een schat, ondanks dat ze tijdens de lessen haast niets uitlegt. En ja, ik ben jaloers! Dat is toch begrijpelijk? Ik heb liever een sexy vent die ook nog eens een instrument bespeelt, dan een oudere vrouw die elk moment kan stikken in haar eigen fucking dwarsfluit!'' zegt hij. ''Oh, en ik vat alles persoonlijk op. Weet je dat nou nog steeds niet?''

Zijn stem klinkt vol dreiging. Gelukkig weten we dat hij het niet meent. Het is Adam's vorm van humor en het is er eentje die ik zeker kan waarderen.

''Wat vind jij Lena? Hoe is Groenendijk eigenlijk?'' vraagt Abby.

Ik neem in stilte een hap van mijn soep. Waarom kunnen mijn vrienden elkaar nou niet gewoon een keertje gelijk geven, in plaats van mij een kant te laten kiezen?

Jared schopt met zijn voet onder de tafel tegen mijn been aan om mijn aandacht te trekken. Hij neemt een hap van zijn eigen rijstschotel. Heerlijk toch? Japans als lunch.

''Ik?'' vraag ik. ''Ik, uhm, ik ben Zwitserland in deze discussie. Sorry jongens,'' zeg ik eerlijk.

Adam en Abby weten wat het betekend als hun argument geen winnaar kent.

''Okay. Staarwedstrijd. Je weet hoe het werkt, Adam. Wie als eerste knippert geeft toe aan de mening van de ander,'' daagt Abby mijn vriend uit.

Adam legt de stokjes waarmee hij eet diagonaal neer op zijn kom en accepteert Abby's uitdaging maar al te graag.