Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

26

Op een gegeven moment komt er een tijd in je leven dat alles helemaal mis gaat. Je studie, je baan, je liefdesleven; alles kent een slecht vooruitzicht en van binnen voelt het alsof de wereld om je heen langzaam aan het verdwijnen is. Het is als condens op een raam. In het begin is het er nog helemaal niet, maar ineens schaduwen de waterdruppeltjes je hele beeld af en weet je niet meer wanneer de druppels verdwijnen.

Ik dacht tijdens mijn relatie met Michael al dat ik me ellendig voelde. Elke dag was een kleine strijd tegen mijn geweten, waarin ik er telkens aan herinnerd werd dat ik te slap was om het met hem uit te maken. Ik lag veel in bed en durfde uiteindelijk helemaal niet meer naar buiten te komen, bang voor zijn woede. Alleen mijn broer en mijn vrienden konden me zien zonder dat ik gek werd van mezelf.

Nu, echter, voel ik me nog veel slechter dan dat. De gevoelens zijn een mix van verdriet, teleurstelling, argwaan en simpele pijn. Een pijn die van mijn borst naar mijn benen trekt en me niet meer omhoog laat komen. Mijn handen, trui en pyjamabroek zitten onder de rode verf. Ik lijk wel gewond, heb ik het idee, maar ik kan de kracht niet vinden om op te staan en de veilige plek van de opslagruimte te verlaten.

De geur van vernis en verf maakt me net als toen weer wat rustiger dan normaal, zodat ik kan reflecteren op wat er nou precies gebeurd is gisteravond. Jared is Acosta's zoon? Ik kan mijn gedachten er nog steeds niet om winden. Wat ik ook probeer, het lukt me niet om de gebeurtenissen van gisteravond te verwerken. Ik heb het koud, maar ik heb geen honger, ondanks dat ik gisteren de hele dag niets gegeten heb. Ik voel me leeg van binnen, vermoeid en uitgespeeld.

Ik dacht dat ik het kon weg schilderen, al die gevoelens, maar ik heb het meer dan fout. Ze zijn er nog steeds en ik word er zo ontzettend bang van.

Ik zoek de vuile grond van het opslaghok af naar mijn kwast, welke ik gelukkig nog kan terugvinden, links van mijn vers geschilderde canvas. Ik kan bijna niet kijken naar het beeld wat ik gecreëerd heb. Het doet me te veel kwaad om het stuk te bekijken, dus richt ik mijn aandacht op mijn kwast. De kwast die ik van mijn vrienden gehad heb.

Ik twijfel of ik het stuk met me mee wil nemen, samen met mijn nieuwe kwast, aangezien ik het liever achterlaat zoals het is. Ik heb geen behoefte meer aan het winnen van de aanvullende beurs, omdat het toch onbegonnen werk is. Ik ben niet goed genoeg om hier te zijn en die twijfel trekt me alleen nog maar dieper mijn moment van eenzaamheid in.

Ik laat mijn wijsvinger over mijn naam heen gaan, welke ik in het weinige licht van het hok gelukkig nog wel kan zien. De woorden Lena Hartman zijn prachtig in cursieve letters ingegraveerd en vormgegeven. Ik kan de kleine groeven in het materiaal voelen wegvallen onder mijn vingertopje. Het is zo mooi gedaan dat ik van de schoonheid bijna nog een keer moet huilen. Ik mis mijn vrienden.

Zonder dat ik het wil worden mijn wangen nat van nog meer opgekropte emotie, waardoor ik het penseel weer op de grond naast me neerleg en mijn handen mijn gezicht laat bedekken, waardoor ik zeker weten nog meer verf in mijn gezicht krijg.