A Whole New Life

HOOFDSTUK 24

Ik bevries onmiddelijk in mijn beweging.

Ik heb altijd gehoopt deze man nooit meer terug te zien.

Maar blijkbaar heeft het niet geholpen..

Daar stond hij dan voor mijn deur, de man die me jaren mishandeld heeft en verkracht.

Mijn vader.

Als ik me niet vast had aan de deurklink ging ik al lang languit op de grond gelegen hebben.

Alle herinneringen die ik het liefst nooit meer wil herinneren komen terug naar boven..

'Schat, alles oké?' Als het niet als een vrouwenstem klonk ging ik bijna denken dat mijn vader het zei.

Toen mijn moeder eens vroeger thuis kwam dan anders en hij nog niet klaar was met me, had hij dat ook gevraagd terwijl hij zijn twierlewierle eruittrok.

Hoe kan iemand zo toneel spelen?!

Ik hoorde hoe mijn moeder haar adem ook stokte.

'Dag schatten van me!' Zegt mijn vader met een zwaaigebaar.

'Hoe durf je dat te zeggen!' Beschermend komt mijn moeder voor me staan.

'Na alles wat je ons hebt aangedaan!'

Nu denk je waarschijnlijk ons!? Wel mijn moeder heeft ook veel moeten doorstaan. Soms werd ze gedrogeerd met slaappillen, geslaan, geschopt,...

'Ik weet het. Maar ik ben gebeterd..'

Zegt iedereen! Ughr mijn buik draait een toer over.

'.. ik ben naar een centrum geweest waar ze me hielpen. Ik weet hoeveel pijn ik jullie heb veroorzaakt en wil alleen maar praten daarna zien we wel.'

Naar de rest luisterde ik al niet meer ik was totaal in shock en voelde hoe mijn ogen voorzichtig waterig werden en er daarna tranen over mijn wangen liepen. In mijn ooghoeken zag ik ook hoe mijn mama tranen in haar ogen kreeg, ookal vechte ze er tegen.

'Hyy!' Hoor ik plots een opgewekte mannenstem mijn oren binnen dringen.

Nog steeds in shock keek ik plots de kant van de mannenstem op.

Thomas.

Oh god.

Wat nu!? Hoe moet ik dit gaan uitleggen!?

Vanaf hij mijn tranen ziet verandert zijn uitdrukking naar een soort.. bezorgd?

Is Thomas bezorgd om mij!? Okeeh nee. Dit is niet het moment om daar nu aan te denken.

Focus Emma.

'Thomas?' Mijn moeders stem. 'Wat doe jij hier?'

Terwijl Thomas alles aan het uitleggen is aan mijn moeder, heb ik eindelijk de tijd om op mijn gemak mijn vader eens te bekijken.

Hij is inderdaad wel veel veranderd; minder grote wallen, geen stoppels, deftig gekleed en meer gespierd denk ik ook. Gezonder.

Ik zag hoe hij alles rustig in zich op probeerde te nemen en zijn best deed om het gesprek te volgen.

Als Thomas alles heeft uitgelegd knikt mijn moeder begrijpend.

'Anders kunnen ik en je moeder praten terwijl jullie op date gaan. Morgen kan ze je dan alles uitleggen..' Probeerde mijn vader.

'Geen date.' Zei ik zo kort en emotieloos mogelijk. Wat haatte ik die man toch!

Ik wil hier eigenlijk zo snel mogelijk weg, maar ik kon m'n moeder ook niet alleen laten met hém.

'Het is goed, liefje. Ga maar. Ik red me wel en stuur een bericht als de kust veilig is.' Ze zet een geruststellende glimlach op maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze bang is.

Ik kijk haar raar aan, maar weet dat tegenspreken niet zou helpen.

Hopelijk zegt Thomas straks niks over het liefje-geval. Daar staat mijn hoofd nu echt niet naar!

Ik neem mijn gerief bij elkaar en neem nog wat geld mee, voor ik vertrek trek ik mama in een stevige knuffel.

'Ik hou van je.' Fluister ik in haar oor.

'Ik ook van jou. Ik red me wel en hou je op de hoogte. Veel plezier!' Fluistert ze terug met een piepstemmetje.

Als ik me omdraai zie ik Thomas met een diepe frons in zijn voorhoofd staan. Lang geleden dat ik hem zo zie.

Onze ogen ontmoeten elkaar en direct komt er een glimlach op zijn gezicht.

Als ik mijn vader passeer, kijk ik hem dodelijk in de ogen.

'1 vinger op haar en je bent er geweest!'

Hij knikt lichtjes en slikt.

Goed.

Nu hopen dat hij zich eraan houd.

'Alles oké?'

Ik knik afwezig als antwoord.

'Dus wat denk je ervan om naar de pizzahut te gaan eten?'

Direct verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

'Ik hou van pizza!'

Hoe weet hij toch wat hij moet zeggen op zo'n momenten!? Gelukkig vraagt hij niet door over wat er net gebeurt is.

'Als je erover wilt praten ben ik er voor je.'

Of niet..

'En anders vertel ik gewoon wat random shit.' Lacht hij.

Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. 'Doet dat laatste maar.' Lach ik.

En zo beginnen we discussiëren over de meeste domme onderwerpen zoals; hoe irritant het is dat er in sommige druiven pitten zitten, hoe sommige koppels zo klef kunnen zijn (omdat er zo'n koppel in de pizzahut was), hoe dik de rand van je pizza moet zijn,..

En zo ging het heel de tijd door, tot we het tijd vonden om naar de fuif te vertrekken.

Ik herinner me dat Flore er ook gaat zijn met Alexander en zend vlug een bericht als ze er al is.

Snel krijg ik er eentje terug;

Vrtrekn nu

Ondertussen zijn ik en Thomas al aan het aanschuiven bij de ingang.

'Pfff.. nog zo'n lange rij.' Zeg ik zuchtend.

'Niet voor ons babe, kom!'

Ik voel een rare kriebel bij het woord babe maar negeer het.

We lopen richting de ingang. Zie ik daar nu een bodyguard staan!? Allemaal rampscenario's spoken door mijn hoofd. Dit heb ik nog nooit gedaan! We kunnen een boete krijgen hier voor! Of erger opgepakt worden!

In paniek trek ik aan Thomas zijn arm.

Vragend kijkt hij om.

'Wat doe je nu!? Er staat een bodyguard!' Ik begin lichtjes te flippen.

Thomas moet het door hebben want hij lacht en zegt dan, 'Geen zorgen, blijf gewoon dicht bij me.' Knipoogt hij en pakt mijn hand in de zijne.

Zo lopen we samen (jaja hand in hand!) naar de ingang.

De bodyguard en Thomas praten even, maar ik kan niet horen wat ze zeggen door de muziek.

Kort daarna gaan we naar binnen.

'Hoe heb je dat gedaan?'

'Connecties.' Grijnst hij.

'Dus je wist heel de tijd dat je gewoon ging mogen binnengaan!?'

Hij kijkt me aan met een onschuldige blik.

Speels sla ik hem op zijn arm en hij trekt een pijnlijke gezicht waardoor we in de lach schieten.

'Waarom maakte je me dan zo bang? En waarom moest ik dan dicht bij je lopen!?' Dat laatste was me echt een raadsel.

'Omdat ik je graag dicht bij me hebt.' Floept hij er uit en kort daarna voel ik hoe zijn lippen voorzichtjes de mijne raken.