Kalbim Şiir Sokağı #Şiirlerim

Çok Sev

Odanın havasızlığına dayanamayıp hapşırdı adam.
'Çok sev' dedi kadın,
Çok seversen çok yaşarsın dedi.
Adam bilemedi, ya da sevemedi.
Bir kez daha çok sev dedi.
Aslında kadın kendinden söz etti.
Fakat cümleler bazen dile gelmeye yetmezdi.
Adam eskiyen koltuktan kalktı, kadına bakmadan evi terk etti.
O kadın adamı her gece bekledi.
Beklemekten başka ne yapabilirdi ki?
Kadın onu çok ama çok sevdi.
Oysa adam sadece bir hiçti.
Başka gönüllere sızan adam kadına geri dönmedi.
Kadın geceleri gözyaşlarını silerek kendini teselli etti.
Yine de sevmekten vazgeçmedi.
Ayrılığı tozpembe sanan adam başka kadınları çok sevdi.
Aldattığı her aşkın tokadını ıssız yüreğinden yedi.
Kimse onu ayrılık esintisi bıraktığı kadın gibi sevmedi.
Ne yaptıysa onu unutmayı beceremedi.
Adam elindeki sevgi gibi ümidini de yitirdi.
Sevdiği kadınlar onu hiç sevmeyince aklına terk ettiği kadın geldi.
Son kez ona sarılmak için evine dönme kararı ile geri geldi.
Kapıda buruk bir tebessüm esir aldı bedenini,
Sonrasında yavaşça anahtarla açtı kapı kilidini.
Gözleri hüzünle kolaçan etti eski sevgilisini.
Kadın ayrılık kokan evde yoktu.
Adam perişan halde aradı canının kayıp tekini.
Kadın telefona bakmıyordu.
Adam ilk kez çok sevdi kadını ama kadın ortada yoktu.
Her yere baktı, bulamıyordu.
Masanın üzerindeki notu gördü ve okudu.
"Çok sev beni dedim, sevmedin. Yine de ben seni hep sevdim, hoşça kal sevgilim. "
Adam kâbusa uyanır gibi oldu,
Yüreğinden bir hıçkırık koptu,
Elindeki mektubu gömleğinin cebine koydu.
Aklına gelen ilk yere gidip onu sordu.
İş yerindeki ablalar sessiz bakıyordu.
Kimseler konuşamıyordu.
Adam sinirden bağırıyordu.
"O nerede" diye yeri inletiyordu.
Oysa kadın artık gidiyordu.
Ölümün izleri soğuk tenini esir alıyordu.
Adam kadını ilk kez çok seviyordu.
Fakat kadın bunu hiç bilmiyordu.
Kadın üzüntüden kanserli bir aşık oluyordu.
Adam her nefesinde zehir soluyordu.
Başka kadınları seven kalbi artık yok oluyordu.
Çünkü onu çok seven kadın mezarda uyuyordu.
Adam toprak gibi üşüyordu.
Ağlıyordu,
Affet beni diyordu.
Fakat kadın hiçbir şey duymuyordu.

Emine Barkın.

Şair: eminebrkn