Ve sen hiç bilemeyeceksin,
Avuçlarımda parçalanan kelimeleri.
Ucu kesik düşüncelerimin pimini.
Susturduğum gerçeklerin yangınını,
Hangi şarkıda gözlerimin daldığını.
Ve sen hiç bilemeyeceksin,
Kor olan yüreğimin hazin sesini.
Uzun cümlelerin arkasına sığınıp,
Saçına şiirler takıp kırıklarını yok sayan,
Bir şairin içindeki yara bereleri,
Ve sen hiç bilemeyeceksin,
Gökyüzünden öğrendim ağlamayı,
Sonradan güçlü olmayı öğrendim.
Paramparça iken gülümsemeyi,
Gözlerine ağlayarak nasıl bakabilirdim ki?
Öyle çaresiz ve yıkık iken ben,
Fukara anılar içinde gezineyim.
Acılarla güzelleşen ömrümün miladı,
Ve sen hiç bilemeyeceksin.
Ellerimi tuttuğunda yeniden doğuşumu.
Oysa bıraktığın an nefessiz kalışımı.
Ve sen hiç bilemeyeceksin.
Seni yazınca umutlandığımı.
Emine Barkın Bayı
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbim Şiir Sokağı #Şiirlerim
PoesíaArtık üfledim hayallerimi, hepsi söndü. Geç kalınmış bir hevânın peşinde değilim. Yıllardır kaybolan ruhumun arayışını bırakalı çok oldu. Ölü bedenimin tereddütle yaşayış hikayesi son buldu. Ellerimde mutsuzluğun kalıntısı dururken hayat beni yordu...
