Zindan odası kafamdaki hücrenin içi.
Tutsağıyım sanki kavramların bilinmezliğinde.
Şu hayat mecrâsında sefil bir yolculuk yapmakta perişan hayallerim.
Kimi zaman ölümün nüktedanlığı tutuyor fikirlerimde.
Çok yaşa umutlarım, rahmetli oldu gülüşlerim.
Bulutların ardında saklanan bir demet huzuru dağıt bana yağmur,
Suskunluğumla yargılama beni, içim hep sel olur.
Yıl dönümü mutsuzluğumun, üflemelik zaten canım belki son bulur.
Bir miktar unut beni, kurşunlar belki beni vurur.
Emine Barkın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbim Şiir Sokağı #Şiirlerim
PoesíaArtık üfledim hayallerimi, hepsi söndü. Geç kalınmış bir hevânın peşinde değilim. Yıllardır kaybolan ruhumun arayışını bırakalı çok oldu. Ölü bedenimin tereddütle yaşayış hikayesi son buldu. Ellerimde mutsuzluğun kalıntısı dururken hayat beni yordu...
