[Jeyn] ▫ l.seokmin || p.jihyo ✔

017

»»jeyn««

“look what you are doing to yourself Jeyn Hyuri! Kung hindi pa kami dumating ano nalang kaya ang nangyari sayo ha?!” pangangaral na naman ni Nashyl unnie pero para lang akong bingi na hindi siya pinapakinggan, o kung pinapakinggan man hindi rin naman rumergister sa utak ko. nakatingin lang ako sa pader ng hospital room na inoukupahan ko ngayon.

“tama na yan Nash.” pagsingit ni Jeona unnie, baka siya rin napapagod ng pakinggan si Nash kasi ako sawang-sawa at pagod na pagod ng pakinggan lahat ng sinasabi nila.

alam ko namang mali ako e, mali na ituon ko yung buong atensyon ko kay Dreemen, mali na minahal ko siya, mali na lang lahat. sabagay, kailan ba ako may ginawang tama.

“ayan! ganyan! kaya hindi nakikinig yang si Jeyn kasi pinapaboran mo Jeona! bahala kayong dalawa!” kung nasa tamang sitwasyon lang kami tatawanan ko siya kasi parang mag-asawa silang dalawa pakinggan.

“hindi sa pinapaboran ko si Jeyn, ang akin lang hayaan mong magpahinga siya.” sagot muli ni unnie, wala naman na akong ibang narinig na tutol mula kay Nashyl unnie.

“unnies stop fighting nga.” this time it's chelsy.

“Jeyn unnie, hindi daw makakapunta sila eomma mo.” demy said out of the blue.

hindi ako kumibo, ni hindi ako sumagot but my fist formed into ball. ano pa bang bago? palagi naman silang hindi makakapunta kahit na ata kamatayan ko pa ang mangyari.

sabagay, bakit ba nila pag aaksayahan ng oras ang isang katulad ko, anak lang naman nila ako, pero sht lang dahil anak nila ako pero parang wala lang ako sa kanila, anak ba talaga nila ako? o baka naman ampon ako? how stupid of that thought. tss.

“leave..” i said without even looking at them.

“mwo?” momo unnie asked with confusion.

“i said leave. just leave me alone.” i repeated as i am now looking at them with no expressions at all. im just tired, tired of all this shits, tired of everything to even let any emotion grow in me.

“but unnie walang—”

“just fucking leave me alone! ano bang hindi niyo maintindihan don?!” i shouted na mukhang ikinagulat nilang lahat, i saw how irritation filled in Nashyl's eyes.

“wag niyong ipagsiksikan ang sarili niyo sa taong ayaw naman tayong nandito. gusto mo kaming umalis, edi aalis.” aniya saka nauna ng lumabas.

i heard their loud sighs as they stood up from their sits.

“if you need anything we're just one call away.” myren uttered monotonously saka umalis na rin, sumunod naman sila samarra unnie ng walang sinabi pa.

ngayon, kaming dalawa nalang ni jeona unnie ang naiwan. hindi ko alam kung bakit hindi pa siya umaalis gayong nakatayo nalang rin naman siya.

“i know how broken you are right now and ako na ang humihingi ng sorry kung ganon ang pakikotungo ni nashyl sayo. alam mo namang kalagayan mo lang ang iniintindi namin, jeyn, don't forget that you still have us, kaibigan mo kami kaya sana kung nasasaktan ka isipin mo ring nasasaktan rin kami dahil nakikita ka naming ganyan. sige, mauuna narin ako, pagaling ka ah.” aniya saka tinapik ako sa ulo saka lumabas narin ng kwarto.

ngayon, wala na akong kasama, ako nalang mag-isa, tahimik, malungkot pero kailangan kong mapag-isa ngayon, kailangan kong tiisin dahil pinagtabuyan ko sila.