dagboek van een half god

11 september blz 7 ||

Het is nu 2:00 uur s nachts. Eigenlijk dus al de 12de maar ik ga nog wat vertellen over de 11de.

Het kampvuur is net pas afgelopen. Maar niet bepaalt gezellig. Ik zal jullie alles vertellen.

Al de hele dag heb ik een misselijk gevoel in m'n buik. Ik heb geen idee waar het door komt en weet dus ook niet hoe ik het kan verhelpen. Oke nu weer ff terug naar de dag. Vandaag gingen we oefenen met onze gaves die we over ge erft hebben van onze ouders. Er werd van alles met vuur gedaan, er werden dingen alleen met de ogen gedaan en weer anderen dingen waren gewoon spelletjes. Maar ik... ik moest iets met water doen. Maar ik kon het niet. Ik had steeds het gevoel dat iemand mij in de gaten hield, daar kwam waarschijnlijk ook mijn buikpijn vandaan. Over en over probeerde ik het, maar het hielp niet.
De rest van de dag was ik chagarijnig en boos (op mezelf). Kinderen waren teleurgestelt in me omdat ze dachten dat ik juist zo goed was.

Over het kampvuur had ik al een stukje geschreven. Maar wil je ook weten hoe er een eind is gekomen aan het gezellige vuurtje?

Eigenlijk moet ik er wel om lachen haha. Oke hier komt het.

Iedereen was gezellig aan het zingen en dansen. Het was al 2 uur 's nachts maar het leek erop dat het nog lang niet afgelopen was tot op het zekere moment. Ik pakte wat drinken. Liep naar mijn plek en struikelde... zie je het al aankomen?

Het drinken viel uit mijn beker en idk wat ik deed maar ik deed iets met mijn handen dat ik het drinken (cola) kon besturen. De cola ging in 3 lijntjes op het vuur af en binnen een paar seconden was het vuur gedooft.
Iedereen keek mij met open mond aan. Er heerst een onaangename stilte. Iedereen keek elkaar aan, en plots... begon iedereen kei hard te klappen en te juichen. Ze wisten dat ik de laatste dagen niks van mijn kracbt had laten zien en volgensmij vonden ze het wel fijn dat het vuur gedooft was wamt iedereen was dood moe.

Ik weet niet wat er allemaal met mij gebeurt en om me heen. De ene keer zijn mensen gemeen tegen mij en de andere keer klappen ze voor me omdat ik het vuur had gedooft. Ik moet misschien niet te snel conclusies trekken maar er klopt hier iets niet. Misschien was die buikpijn een voorgevoel van iets dat gaat komen.

Kamp halfbloed is verandert. En ik ga uit zoeken wat er hier gaande is...

Vind jij dat ik te snel een conclusie trek? Of vind je dat ik op avontuur moet gaan omdat er niks spannends gebeurt in dit dagboek? Laat het even weten in de commentssss! Xxx