dagboek van een half god

het begin van de hel blz 12

weten jullie nog dat ik een paar maanden geleden een nachtmerrie heb gehad? over dat ik niks meer kon horen... alleen een gil van een meisje, en dat heel kamp halfbloed verlaten was. 

het was geen nachtmerrie. het was een visioen, die mij verschrikkelijke dingen liet zien. dingen die werkelijkheid werden. 

het begon allemaal toen ik merkte dat de poort verwoest was. de poort van kamp halfbloed. ik wist niet wat ik moest doen en omdat niemand het door had, liet ik het achter me. met een sip, hangend gezicht liep ik door alle kinderen heen. het leek net alsof ik onzichtbaar was. iedereen ging door met zijn eigen bezig heden en zelf toen ik recht voor iemand stond die wou gaan aanvallen, konden ze mij niet zien. of wouden ze dat gewoon niet? 

jullie weten misschien wel wat er nu gaat gebeuren. zoals in mijn visioen, ging ik richting het water. steeds verder en verder zwom ik naar de horizon tot dat ene vreselijke moment. 

de stilte... een verschrikkelijke stilte verbrak mijn gedachte die op de horizon was gericht. onrustig keek ik om me heen en zwom terug naar de kader. geen water dat klotste tegen de rotsen. geen gevechtskreten die je kon horen wanneer er een overwinning was. geen vogels die floten hoog in de bomen. het was stil... muis stil. het enigste wat ik kon horen, was mijn eigen ademhaling. 

probeer je oren is stijf dicht te houden met je handen en ga naar buiten. kijk om je heen en concentreer je op je ademhaling. je ziet van alles, maar je hoort niks. 

een paar minuten lang stond ik in het zand. ik voelde de wind langs mijn haren maar ik hoorde het niet... een hard, hoog geluid verbrak de stilte. maar niet het geluid waarop ik hoopte. het was een gil van een meisje. het gegil kwam vanuit het donkerste gedeelte van het bos. het is daar donker, nat, koud en je hebt er de hele tijd het gevoel dat je wordt aangestaard. 

opeens had ik het door. ik was alleen... alle kinderen waren weg, alle leraren en grover. 

ik wilde naar het meisje toe maar mijn verstand zei nee en mijn hart zei ja. ik had naar mijn verstand moeten luisteren maar op dat moment koos ik voor mijn hart. 

ik rende en rende, tot dat ik aan kwam bij de rand van het donkere bos. heel even twijfelde ik maar toch ging ik. ik riep of iemand mij kon horen maar ik kreeg geen antwoord. als maar dieper en dieper werd ik door mijn eigen benen het bos in gedreven. op de een of andere manier kon ik niet stoppen met rennen. het leek net of er iemand mijn lichaam binnen was gedrongen en alles wat ik deed over nam. ik kon niet eens bepalen welke kant ik op ging. 

BOOM! een paar meter voor me stond een grote dikke boom met veel uitstekende takken. ik deed er alles aan om mijn benen een paar centimeter naar rechts te laten gaan maar ze bleven gewoon de zelfde richting op rennen. 

met een harde smak botste ik tegen de boom aan. ik viel op de grond met een stekende pijn in mijn hoofd. mijn ogen vielen dicht en het enigste wat ik me nog kan herinneren is dat ik werd opgepakt door iemand. ik wist niet door wie want mijn ogen deden te veel pijn om open te doen maar het voelde vertrouwt. ik had geen kracht meer om tegen te strippellen dus ik liet het allemaal maar gebeuren.