borderline //muke

enin•nine

Hasiktir bu hikayeye atacağım bu bölümün taslağı biyoloji defterimin arkasındaydı. Biyoloji defterim nerede? Çöpte.
Umarım hatırlarım hadi bakalım başlıyoruz.
~

Güneşli bir gündü.

Çok, çok, çok güneşli bir gündü.

Michael her ne kadar yakıcı sıcaktan nefret etse de bugün onun yataktan kalkmasını sağlayan bir şey vardı. Çoğu zaman ona kötü şeyler söyleyen iç sesi bu sefer bugünün güzel geçeceğini söylüyordu.

Yataktan bir gülümsemeyle kalkalı çok uzun zaman olmuştu Michael için. Gözlerini ovuşturup belki de ilk defa görünümüne özen göstermeye karar verdi.

Banyo aynası toz tutmuştu. El havlusunu alıp ayndakai çatlakların elini kesmemesine dikkat edip elinden geldiğince sildi. Saçlarını görebildiği kadar bir şekle sokmaya çalıştıysa da bu pek başarılı olmayınca vazgeçip onun yerine dolabına gitti.

Güneşin altında uzun kollu giymek istemiyordu, o yüzden bileklerini bilekliklerle kapamaya karar verdi, bacaklarındakiler zaten sorun olmazdı.

Michael'ın sabah attığı bir mesajla sahilde buluşmaya karar vermişlerdi, mavi saçlı çocuk her zaman suyun yanında güvende hissediyordu.

Luke, ona çok da uzak olmayan sahile doğru yürürken aklında neler konuşacaklarıyla ilgili binlerce senaryo geçiyordu. Sadece birkaç gün önce tanıştığı çocuğa yardım etmek için elinden geleni yapmak istiyordu ama her şeyi bir anda mahvetmekten de korkuyordu. Daha önce yardım ettiği arkadaşlarının en büyük sorunları sevgilileri ya da evcil hayvanlarının evden kaçması üzerine olurdu ancak Michael... Michael'ınki çok ayrı bir şeydi. Onu anlayamıyordu.

Sarışın çocuk aklındaki düşüncelerle ilerlerken bir yandan da bu sıcakta aklı başında olan kimsenin evden çıkmadığı için bomboş olan sahile göz gezdiriyordu.

Saçları okyanusla karışmış çocuğu o zaman fark etti.

Uzaktan mavi saçları ve mavi tişörtüyle neredeyse görünmez olmuştu, Luke gülümsedi.

Ona doğru yaklaşak ayak seslerini duyduğunda Michael başını çevirdi, Luke gelmişti. Bir kısmı onun gelmeyeceğini düşünüyordu. "Selam," dedi gülümseyerek. "Gelmişsin."

"Söz verdim," dedi Luke onun yanına otururken. "Sözlerime değer veririm."

Bir süre boyunca sessizce oturdular. İkisi de konuşmaya korkuyor, sadece dalgaların kıyıya vuran sesini dinliyordu. Şu anda zaman dursa, ikisi de bu durumdan mutlu olurdu.

"Şey," dedi Michael sonunda dayanamayak. "Özür dilerim."

Luke ona döndü. "Asıl benim özür dilemem gerek Michael, sana çok kaba davrandım."

"Önemli değil." dedi Michael. Senin erkeklerden hoşlanıp hoşlanmadığını bile bilmiyorum, iğrenç biriyim, asla kimse beni sevmeyecek ve yalnız öleceğim. "Yaptığım çok yanlıştı."

"Unutabiliriz, sonuçta bir hataydı." dedi Luke. "Arkadaş olmaya devam edelim. Seni tanımak istiyorum."

Evet bir hataydı, diye düşündü Michael, tekrar kötü hissetmeye başlamıştı. "Beni tanırsan senin için her şey zorlaşacak."

"Michael, bana bak." Mavi saçlı çocuk, yeşil gözlerini ona çevirdi. "Seni umursuyorum." diye devam etti Luke. "Ve sana yardım etmek istiyorum."

"Bana kimse yardım edemiyor." diye mırıldandı Michael. Luke'un yüzü çok güzeldi. "Terapistlerim bile artık beni kovuyor."

Luke gözlerini Michael'ın gözleriyle buluşturdu. "Ben bu iş için para almıyorum, Michael. Sadece arkadaşın olmak ve sana yardım etmek istiyorum. Seni asla kovmam ama bana anlatman gerek," dedi. "Senin hasta olduğunu söylediklerinde, ne olduğunu da söylediler mi?"

"Evet." dedi Michael. Derin bir iç çekti, bir süre konuşabilecek güç bulmak için okuanusa baktı. Bir anda konu ağırlaşıp göğsünün ortasında tıkanmış gibi hissediyordu. Bunun hakkında konuşmak her seferinde zordu onun için ancak o sırada Luke'a güveniyordu. Tek bir nefesle cümlesi dudaklarından döküldü. "Bende Borderline Kişilik Bozukluğu var, Luke."

Bir nefes daha aldı. "Yürüyen bir cehennemim."

~
Bu son çok saçmaydı
ZeynepPeters Cake okuma.
Tøp da ne çıkarıyorsa çıkarsın artık kanser oldum iki gündür aaaaaa