But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 10✴

Pov Justin

"Slaapt hij?" fluistert mam.
Nadat Julian in huilen was uitgebarsten, is hij uiteindelijk in een onrustige slaap gevallen in onze zetel. Chris en ik hebben nog wat nagepraat, maar we raken er allebei niet goed aan uit.

"Justin? Fuck, hoe laat is het?"
Ik denk dat onze slaapkop met een gebroken hart net is wakker geworden.
"Bijna 8 uur, ga je naar school vandaag of meld je je ziek?"
"Dat laatste klinkt heel aantrekkelijk, maar ik ga me klaarmaken..." zucht hij.

~~~

"Dus hij heeft niet verteld waarom ze uit elkaar zijn?" vraagt Soph terwijl we de klas binnen stappen.
"Nee, en Cat?"
"Ook niks..."
Fronsend neemt Soph plaats op haar stoel en ik plof naast haar neer.
"Het was zo leuk naast Kyle..." zucht ik.
"Nou bedankt hoor, is het zo erg om naast me te zitten?" protesteert Soph.
"Nee, tuurlijk niet, maar geef toe: jij zou toch ook graag naast je liefje willen zitten?"
"Ja..." zucht ze.
Ze legt haar hoofd op haar handen en staart dromerig voor zich uit.
"Sophie en Chris, zaten in een bus. Op de laatste rij, kus kus ku- Aw!"
"Die stomp verdiende je!" grijnst mijn beste vriendin.
Nu te koop op Ebay: Sophie Carter. Mooi gezicht, lief karakter, is hoogst waarschijnlijk een duivel in engelvorm. Bij aankoop krijg je haar vriendje er gratis bij, bieden kan vanaf nu.

Ok, ik verkoop haar niet, zonder mijn beste vriendin ben ik niks waard. Jullie mogen natuurlijk nog steeds geld geven hoor.

"Kijk wie daar is!" grijnst Soph.
Ik richt mijn blik op de deur, waar een Griekse god komt binnengewandelt. Kyle dus. Voor wie dat niet door had. Ik denk wel dat iedereen hem snapte. Ok, terug naar de realiteit, Justin.

"Hey!" glimlacht Kyle wanneer hij voor me plaats neemt.
Door het korte oogcontact, voel ik me meteen weer in de zevende hemel. Kyle heeft zo'n bijzondere ogen... En niet alleen qua kleur! Zijn ogen hebben een speciale glans, die ik nog nooit eerder zag bij iemand. Een vrolijke glans, alsof zijn ogen altijd willen lachen, ook al wil zijn lichaam dat niet. Ogen die een sterke persoonlijkheid aanduiden, waar ik zo fucking hard voor gevallen ben.

Wat maak ik mezelf toch steeds wijs? Wat ziet Kyle nu in mij? Een vriend, niets meer...

~~~

"Je moet het hem echt zeggen Justin, je doet jezelf pijn."
"Ik wil het hem wel zeggen, echt waar, ik ben alleen bang dat het bewijs dat er niks tussen ons kan bloeien, nog harder aan zal komen dan enkel de gedachte..."
"Je laat je hem toch niet afpakken door die bitch van een Vanessa?" vraagt Sophie.
"Nee..."

Het gesprek valt stil, maar we zijn toch bijna bij Cats huis. Ze is vandaag niet naar school gekomen, in tegenstelling tot Julian, die elke les volgde als een depressieve zombie.

Nerveus belt Sophie aan. Cats moeder doet open en glimlacht klein.
"Catherine is boven, ze opent voor niemand haar deur, maar misschien maakt ze een uitzondering voor jullie?"
Sophie knikt en gaat me voor naar Cats kamer. Ik ben hier nog niet zo vaak geweest, maar elke keer verbaas ik me over hoe alles hier perfect is, en toch ook weer niet: Cat past hier niet. Ze woont in een redelijk groot huis, met haar ouders en 2 oudere broers. Alles is er netjes ingericht. Er hangt altijd een geur van een nieuw boek dat je voor het eerst opent, wat komt door de reusachtige boekenkasten die een hele muur van de living innemen. Cat, als stoere chic en halve emo, lijkt hier totaal niet thuis te horen. Ook haar kamer, die donker is, maar toch stijlvol, lijkt uit een heel ander huis te komen. En midden in die donkere kamer, zit onze vriendin, in een bolletje ineen gekrompen.

"Cat...? Is alles ok?" vraagt Sophie voorzichtig.
"Ik dumpte mijn vriendje en verga van het schuldgevoel, maar voor de rest gaat alles geweldig!" sist Cat sarcastisch.
"Even voelen, oef: mijn neus hangt er nog aan!" probeer ik.
Helaas, geen effect. Cats gezicht ziet er nog steeds uit alsof ze elk moment een mes tevoorschijn tovert en ons allemaal gaat vermoorden, met mij vanboven op die lijst.