But you're a guy? (bxb)

✴Epiloog✴

5 jaar later

Pov Justin

"Weet je zeker dat je niet nog even blijft? Het gaat zo onweren, je kan hier nog even schuilen?" stelt Sophie voor.
Ze maakt haar paardenstaart los, waardoor haar bruine lokken als een waterval op haar schouders neervallen.
"Ik zou het liefste gewoon thuis zitten. En daarbij, jullie wouden nu al zo lang samenwonen, dus geniet er nu maar van met jullie tweetjes."

Chris en Sophie hadden al eerder plannen om samen te wonen, en vorige maand hadden ze eindelijk besloten om samen in Soph's appartement te wonen. Chris is momenteel op zoek naar een job, en Sophie moet nog een jaar studeren, net als ik. Vandaag had ik geholpen om alle spullen van Chris naar het appartement van Sophies oma te brengen. Het stond al jaren leeg, dus werden er nieuwe meubels in geplaatst, nieuw behang aan de muren, en trok Sophie erin tijdens haar studies.

"Bedankt voor je hulp! Spreken we snel nog eens af?" vraagt Chris.
Ik geef hem een knikje als antwoord en trek de deur achter me dicht. Als Cat en Julian er ook nog waren, dan was ik misschien gebleven. Helaas moesten zij een uurtje geleden al weg, omdat ze vanavond iets gingen eten met Cats ouders.

Ik ben nog maar enkele straten verder, wanneer er inderdaad enkele druppels water uit de lucht komen vallen. Al snel begint het te gieten, waarop de mensen rond me snel een paraplu uithalen of naar binnen vluchten. Het duurt niet lang voordat ik de enige ben die met dit weer nog op straat rondloopt. Mijn maag begint plots te rammelen, en ik besef dat ik niet meer naar de winkel geweest ben gisteren. Dat wordt pizza bestellen...

Wanneer het ook begint te onweren, blijf ik even staan in een bushokje. Mijn kleren plakken aan mijn lichaam door de regen en ik verlang naar iets warms.
"Fris weertje, niet?"
Ik kijk naar het meisje dat me net aansprak. Leren jasje, kort rokje, te veel make-up en hoogst waarschijnlijk slechts een jaar of 18.
"Als je hier naast me komt zitten, kunnen we elkaar warm houden," vervolgt ze, met een vals glimlachje om haar lippen.

"Het spijt me, geen interesse."
"Je vriendin hoeft van niets te weten, en daarbij: je zit toch gewoon bij me, meer niet?"
"Ik heb geen vriendin. En stop met die zwakke versierpogingen, want zolang je geen man bent, beteken je niks voor me."
"Tuurlijk, alle leuke jongens zijn homo's," concludeert ze meteen.

Fout, de leukste jongen die ik ken is biseksueel. En woont in Amerika. Dat kan ik niet zeggen aan het meisje, dus ik bijt op mijn lip en probeer me in te houden. In het begin skypten Kyle en ik nog wel, maar het grote tijdverschil en onze studies hebben ons uit elkaar gerukt. Niemand heeft het ooit echt uitgemaakt, maar na al zeker 2 à 3 jaar amper contact, lijkt het me wel duidelijk.

Ik heb geen idee waar Kyle nu is, of hij geslaagd is, of hij een nieuwe vriend heeft, misschien zelfs een vriendin? Leeft hij zelfs nog? Hij heeft al een hele tijd niks meer gepost op social media...

Het onweer begint af te nemen, maar er blijven donkere wolken boven de stad hangen. Ik besluit om door dit kleine beetje regen naar huis te lopen, voordat het weer erger gaat regenen. Het meisje blijft in het bushokje zitten en werpt me nog een vernietigende blik toe. Stoer, heel stoer.

Ik ren de hoek om, nog steeds achter me kijkend, en bots daardoor tegen iemand aan.
"Het spijt me! Ik keek niet waar ik liep, het is mijn fout!" stamel ik.
"Justin...?"
Twee goudbruine ogen staren me geschokt aan. Het zijn dezelfde ogen waarvan ik 5 jaar geleden dacht dat ik ze nooit meer zou zien. Ogen die zo veel betekenis voor me hebben, die zo veel emotie kunnen weergeven. Kyle...

"Je bent terug..." zeg ik zacht.
"Wat doe je buiten in dit weer?"
"Ik kan van jou hetzelfde vragen!" kaats ik terug.
"Nog steeds even koppig..." zucht Kyle geïrriteerd.
"Hoor wie het zegt, stuk chagrijn," grijns ik.
Kyle grinnikt even, maar daarna valt er een ongemakkelijke stilte.