But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 22✴

Samenvatting vorig hoofdstuk:
- Kyle en Justin kusten met nieuwjaar
- Kyle was weggelopen
- Justin vond hem

Pov Kyle

Mam probeert me al enkele dagen te bereiken. Volgens mij weet ze maar al te goed waar ik ben, maar ze heeft ook door dat ze me beter met rust kan laten. Ook mijn grootouders heb ik amper gesproken deze week.

Ik schrik op van een klop op de deur. De klink gaat langzaam naar beneden en ik zucht opgelucht wanneer ik zie dat het mijn oma is.
"Sorry, ik wou je niet laten schrikken!" stamelt ze snel.
"Geeft niets, ik dacht dat je mam was..."
"Wel, daarover..."
Oma kijkt even ongemakkelijk achter zich en opent dan de deur. Een schaduw achter haar me maakt duidelijk dat mam hier is.

"Kyle, we moeten echt praten. Ik weet wat je zal zeggen, maar we weten ook allebei dat dit niet langer kan."
Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk achterdochtig toe hoe mam plaats neemt op mijn bureaustoel.
"Ik heb met James gepraat en met je grootouders."
"Kan James praten? Eikels hebben toch geen mond?"

"Geef hem gewoon een kans, alsjeblieft... Net zoals ik... Jou een kans geef om hier te blijven..."
"Nee, ik ga niet teru- Wacht wat? Ik moet niet naar huis?"
Mam schudt haar hoofd.
"We zijn nu al eind januari en dit is je laatste jaar op de middelbare school, dus... Je mag dit jaar uitzitten..."

Een gevoel van opwinding trekt door me heen. Ik spring recht en geef mam een knuffel. Ze schrikt van mijn actie, en ikzelf ook. Dit is voor het eerst in wel een half jaar dat ik haar weer aardig vind. Een klein beetje aardig, toch. Misschien.

"Het spijt me zo voor de voorbije maanden. Ik weet dat ik je gekwetst heb, maar dat was niet de bedoeling! Ik hou van je, vergeet dat nooit!"
Ergens krijg ik het gevoel dat ik nu moet zeggen dat ik ook van haar hou, maar ik doe het toch maar niet. Het voelt fout aan, te snel. Mam begrijpt het gelukkig, en laat me dan voorzichtig los. Er valt een ongemakkelijk stilte.

"Dus? Hoe gaat het met je? Heb je een vriendinnetje?" vraagt mam met een grijns.
Ze gaat wat meer op het puntje van haar stoel zitten.
"Nee, ik heb niet echt iemand op het oog op dit moment," probeer ik uit te leggen.
"En die blonde jongen? Hoe noemt hij ook alweer?" grijnst ze.
"Justin... We zijn beste vrienden, niks meer hoor!" zeg ik snel.
"Ik vroeg ook niet of jullie meer waren, Kyle, maar dat bevestigde je net zelf."
Ze kijkt me met een voldane blik in haar ogen aan.

"Justin en ik zijn vrienden, meer niet."
"Blijf dat zeggen tot je het zelf gelooft," grijnst mam.
Ik rol met mijn ogen en probeer haar blik te ontwijken, zodat ze niks kan merken.
"Ben je bang?" vraagt ze plots. "Dat mensen het erg zouden kunnen vinden dat je ook op jongens valt?"

Vanuit mijn ooghoeken zie ik mam bezorgd naar me kijken. Ze kent me veel te goed, maar ik ben te koppig om het toe te geven aan haar. Ik ben niet verliefd op Justin. Ik val op meisjes, niet op jongens. Ik ben geen homo. Niet dat ik iets heb tegen homo's, maar ik wil dit gewoon niet. Meisjes interesseren me, niet jongens. Toch?

"Je denkt aan hem, nu. Ik zie het in je ogen. Die blik had je vroeger steeds toen je een ijsje zag," grinnikt mam.
"En dan? Ik mag toch aan mijn vrienden denken?!"
"Dus als je aan je vrienden denkt staar je dromerig voor je uit? Kyle, je moet het hem vertellen, voor het te laat is. Justin vindt je leuk, voorlopig toch. Als je hem blijft afwijzen, gaat hij iemand anders zoeken..."
"Waarom wil je me plots helpen? Waarom doe je zo lief? Je was er nooit voor me, en nu plots speel je relatietherapeute!"

Mam richt haar blik op de grond, nadenkend over wat ze nu zou kunnen zeggen.
"Dat ik er nooit voor je was, betekent niet dat ik nooit om je gegeven heb. Wat er ook gebeurt, we zijn verbonden met elkaar. Wij moeten elkaar beschermen. En nu wil ik je helpen, voordat je deze kans laat schieten."

"Welke kans?"
"Justin."
Waarom heeft iedereen het steeds over hem en mij? Snapt er nu niemand dat ik niks voor hem voel? Of wel...? Wat gebeurt er met me, waarom ben ik zo in de war?
"Je houdt van hem, Kyle. Houdt die gevoelens niet tegen. Ga naar hem toe! Het maakt niet uit dat hij een jongen is. Bi, homo of hetero, voor mij blijf je altijd die geweldige zoon."
Mam geeft me een kus op mijn voorhoofd en staat dan op. Ze wandelt weg en laat me alleen achter.

Wat als ze gelijk heeft? Als ik echt Justin leuk vind? Is dat waarom ik hem kuste? Want ik heb echt geen idee waarom ik dat deed... Het voelde goed, alsof het moest gebeuren, alsof ik plots geen controle meer had over mijn lichaam. En om eerlijk te zijn, het voelde geweldig. Zijn lippen op die van mij... Nee, het is niet normaal om je beste vriend te zoenen en dat nog eens leuk te vinden ook.

Waarom lukt het niet om logisch na te denken? Ik heb zo veel vragen, maar de enige die ze kan beantwoorden is ikzelf, en dat lukt me niet... Misschien moet ik Justin nog een laatste keer kussen? En als ik het leuk vind, dan hou ik van hem? Maar ik vind het nu al zo leuk, en ik denk elke seconde van de dag aan hem... Hij houdt me uit mijn slaap, door hem eet ik amper, door hem kijk ik elke keer voordat ik naar school ga in de spiegel, hopend dat mijn haar mooi ligt. En als ik hem zie... Die blauwe ogen in combinatie met die donkerblonde lokken en die schattige sproetjes...

Nee, Kyle, je bent niet verliefd.

Echt niet.

Hoe vaker ik het zeg, hoe minder ik het zelf geloof...

"Kyle, ben je ok?" vraagt mam plots.
"W-wat doe je hier?" stamel ik. "Je was toch weggegaan?"
"Ik hoorde je huilen..."
Nu pas merk ik dat er tranen over mijn wangens stromen. Tranen van verwardheid, hopeloosheid, verdriet en angst.

"Ik moet naar hem toe, mam! I-ik... Ik hou van hem... Ik moet het hem zeggen!"

---

Hey guys, is al een tijdje geleden dat jullie een update hadden 😅

Dit deel is iets korter dan gewoonlijk (en veeeel slechter dan anders), ik weet het, sorry daarvoor.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de lieve reacties op het vorige deel en om dit boek nog steeds te lezen, ondanks dat ik heel traag zal updaten vanaf nu ❤

Hoe graag ik ook wil updaten, ik vrees dat dat nog niet wekelijks zal lukken. Ik heb echt amper geschreven sinds dat laatste deel, en mijn hoofd staat er nog steeds niet naar. Don't worry, ik stop niet, ik update gewoon veel minder.

Af en toe zullen er dus random meldingen van dit boek verschijnen! 😉

Thanks again guys voor jullie berichtjes ❤❤

PS: song hierboven is gewoon een mooi liedje, heeft niets met dit deel te maken (voor wie het niet kan openen: Photograph, Ed Sheeran)

(28/01/2018)