But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 13✴

Pov Justin

Kyle lacht en geeft me een speelse por. Ik duw hem terug, waardoor hij nog harder begint te lachen. Zijn parelwitte tanden glimmen nog meer door de zon, want we zijn inmiddels buiten. Opnieuw duwt Kyle me, waardoor ik bijna omval. Ik kan me nog net aan Kyles kraag vastgrijpen, waardoor ik recht kan blijven staan. Kyles ogen staren in de mijne. De prachtige, gouden glans zorgt ervoor dat ik niet weg kan kijken. Ik wil nu maar 1 ding: mijn lippen op die van hem drukken. Op die prachtige, volle lippen...

"Ik, uhm... Moet maar eens terug naar huis... Oma zal bezorgd zijn, denk je niet?" stottert Kyle.
"Uhm, ja, waarschijnlijk wel, ja..." stamel ik ongemakkelijk.
"T-tot morgen!"
Kyle trekt zijn kap aan, steekt zijn handen in zijn zakken en wandelt snel weg. Ik kijk hem nog even na, maar besluit om dan ook naar huis te gaan. Verdomme, ik had hem bijna gekust...

Wat maak ik mezelf ook wijs? Kyle zou me nooit teruggekust hebben. Hij zou me weggeduwd hebben en ik zou onze vriendschap verpest hebben. Het is gewoon niet eerlijk, waarom zegt iedereen steeds dat het leuk is om verliefd te zijn? Mijn tip: val niet voor iemand. Alles dat valt, breekt...

"Jus! Justin! Wacht even!"
Ik draai me om en zie Sophie achter me aanhollen.
"Het spijt me zo dat ik je amper gesproken heb vandaag!"
"Dat is niet jou schuld, Soph, het is Cat die lastig doet."
"Ik weet het, maar toch..."
"Trek het je niet aan, ik weet zeker dat onze vriendschap sterker is dan deze ruzie!"

Ik leg mijn arm om Sophies schouder en stap zo verder. We wandelen door de winkelstraten en genieten van de frisse herfstwind die onze gezichten streelt. Wanneer we het park doorkruisen, zien we Vanessa met wat vrienden van haar.
"Hé, Justin, kom eens hier, lekker ding!" schreeuwt ze.

"Negeer haar," fluister ik tegen Sophie.
Ik duw zachtjes tegen Soph's schouder, die twijfelend verder stapt.
"Blondie, ik had het tegen jou!" sist Van.
Ergens achter me, hoor ik haar naaldhakken dichterbij komen. Niet veel later prikken Van's vlijmscherpe nagels in mijn rug.
"Kom op, sweetie, ik heb besloten je nog een kans te geven."
"Ik heb nooit een kans gewild, dus ga gewoon één van je vriendjes daar aflebberen."

Vanessa laat haar nagel over mijn borstkas glijden en stopt wanneer haar vinger op mijn lippen ligt.
"Maar ik wil wel iets..." fluistert ze, in een poging om zwoel te doen.
Een prijs voor lelijkste hoer van de stad? Gefeliciteerd, je bent gewonnen.
"Jou..." vervolgt ze.

Haar lippen komen langzaam dichter bij mijne. Ik grijp Vanessa's pols stevig vast en kijk haar ongeïnteresseerd aan.
"Luister, Vanessa. Ik zeg het je nog een laatste keer. Ik hoef jou niet. Je bent een slet die alleen maar met knappe jongens in bed wil belanden. Het enige wat je jongens te bieden hebt, zijn fake borsten, een fake kont en fake lippen. Ga terug naar China of naar een van je hersenloze vriendjes, maar laat mij en Kyle met rust. We zijn je spelletjes beu, ga iemand zoeken die niet valt op karakter, maar op namaakproducten, alsjeblieft."

Na die woorden duw ik Vanessa van me af. Door haar hoge naaldhakken verliest ze haar evenwicht, struikelt over de stenen rand van de vijver in het park en valt erin.
"Jij... Fucking eikel!" gilt ze.
Ondanks de dikke laag make-up, merk ik dat Van rood is aangelopen van de woede.

Vanessa strompelt recht en doet een poging om haar natte haren uit haar gezicht te wrijven. Haar rokje plakt tegen haar huid, net als haar wit topje, die haar beha laat doorschijnen. Het leren jasje dat ze droeg, is enkel nog goed voor de vuilbak. Bibberend van de kou, wat deels komt omdat ze amper kleren droeg en deels omdat ze nu doorweekt is, stapt ze uit de vijver.
"Hier zul je spijt van krijgen, Parker!"
"Ik denk het niet, Vanessa, integendeel. Kom, Soph."

Zonder om te kijken, stappen Sophie en ik weg.
"Ja, loop maar lekker weg, vuile nicht!"
Meteen stop ik met wandelen.
"Negeer haar, Justin, ze weet het niet, ze wil je alleen kwaad maken!" fluister Soph.
Ik draai me om en stamp op Vanessa af.
"Hoe noemde je mij?" sis ik.
"Een vuile nicht!" grijnst Van.
"Justin, laat het!" probeert Sophie, die aan mijn arm trekt om me tegen te houden.

"En wat is er mis met homo zijn? Heb je daar iets tegen misschien? Is het echt nodig om dat als scheldwoord te gebruiken?" schreeuw ik.

"Djeezes, wat kan jou dat schelen. Of ben jij misschien..."
Vanessa's mond valt open, maar meteen daarna siert een kwade grijns haar lippen.
"Jij bent zo'n vuile homo..." mompelt ze.

"Ben ik niet! Ik vind het gewoon niet kunnen dat homo's behandeld worden alsof ze ziek zijn, gewoon omdat ze op hetzelfde geslacht vallen! Wat maakt dat nu uit? Liefde is liefde!"

"Ah, Justin toch... Zo dom ben ik nu ook weer niet. Ik heb je wel door. Je bent een vieze nicht. En je wil niet dat anderen dat te weten komen..." grijnst ze.

Ik voel dat ik helemaal rood geworden ben van de woede.
"Ik val niet op jongens!" sis ik.
"Waarom durf je me niet aan te kijken? Ben je bang dat iedereen je geheimpje te weten komt?" lacht Vanessa.
"Er is helemaal geen geheim."
"Hou op met te doen alsof je van niks weet Justin, ik heb je wel door."
Vanessa brengt haar lippen naar mijn oor.
"Door me af te wijzen en in het water te duwen, heb je jezelf in de problemen gebracht. Reken er maar op dat heel de school je geheimpje zal kennen. Ik ga jou het leven zo zuur maken, Parker, dat je zal wensen dat je nooit geboren was!" sist ze.

Met die woorden laat ze me weer los en stapt terug naar haar vriendjes. Een grote jongen stapt snel op Van af en geeft haar zijn jas. Als bedanking drukt ze haar lippen ruw op die van hem. Zijn handen vinden een weg naar haar billen. Ik kan het tafereel niet meer aanzien en ren snel weg. Achter me hoor ik Sophies zachte voetstappen.
"Bereid je al maar voor, Parker!" schreeuwt Vanessa nog.

Ik blijf lopen, zo snel als ik kan, zodat ik alle woede uit me kan rennen. Helemaal buiten adem kom ik thuis aan. Niet veel later komt Sophie ook toe.
"Ju-Justin... Rustig, he-het komt goed..." zucht Soph, moe van het lopen.
"Het komt niet goed, verdomme! Wie weet wat Vanessa van plan is! Ze is in staat om mijn... Mijn ogen eruit te krabben ofzo!" schreeuw ik.
Omdat ik niet weet hoe ik kan afkoelen, sla ik maar tegen de muur.
"Shit!"
"Justin, wat doe je nu?!"

Sophie neemt bezorgd mijn hand vast.
"Kom mee, ik moet je knokkels verzorgen..." zucht ze.
Ik volg haar naar binnen via de achterdeur, waar ze de pleisters uithaalt. Voorzichtig ontsmet Sophie de wondes.
"Ze gaat me kapot maken, Soph... Ik ben zo bang..." fluister ik.
Mijn stem trilt helemaal en ik krijg een stekende pijn in mijn buik, door de stress.
"Je staat er niet alleen voor, Justin. Chris, Kyle en ik gaan je beschermen. We gaan ervoor zorgen dat Vanessa je met geen vinger aanraakt," zegt Sophie lief.

Ze slaat haar armen om me heen. Ik nestel mijn hoofd op haar schouder en laat mijn tranen de vrije loop. Sophies vingers strelen door mijn haren, hopend dat het me wat geruststeld.
"Ssst... Ik ben er voor je, ok? Je bent veilig. Rustig maar..."
"Wat moet ik doen morgen? Vanessa vermoordt me!"
"Je blijft gewoon in onze buurt en we gaan zo ver mogelijk van haar gaan zitten, ok? En stop met bang te zijn, dat is exact wat die bitch wil! Kom op, wees weer de vrolijke Justin!"
Soph glimlacht klein en duwt met haar vingers mijn mond omhoog.

Ik twijfel wat ik moet doen morgen... Gewoon naar school gaan of me ziek melden. Misschien moet ik gewoon gaan, zodat ik kan tonen dat Vanessa me niks kan schelen... Alleen... Het kan me juist heel veel schelen, nu ze mijn geheim kent...

---

~ Life is like a dance. Sometimes, we fall. But we always have to get up again and try to understand all the passes. ~

(Ik ben in een quotesmood vandaag. Deze deed me somehow denken aan Vanessa. Ze valt nogal vaak in dit boek.)

(26/11/2017)