İlk öpücük.

İcim icime sığmıyordu.

HEPİNİZİ SEVİYORUM ARKADASLAR İNSALLAH YENİ BOLUMU BEGENİRSİNİZ <3

lise boyunca hiçbir kızla konuşmadım neredeyse aklımda sadece özge oldu. oda kimseyle sevgili olmadı. şimdi düşününce büyük salaklık yaptığım ortada açık bir şekilde benden hoşlandığı ortadaydı kızın ama mal gibi adım atmadım hiç. aklıma son sene geldi nedense. senenin hemen başında konuşmaya karar verdim. antalyadan dönmesini bekledim. döndükten iki gün sonra dışarı çıktık beraber, sinemaya gittik yemek yedik vs. okulun yakınındaki o parka gittik. güneş batmış son ışıkları da çekiliyordu. daha önce oturduğumuz o bankta oturduk yine, aynı ağaç aynı bank. aslında söze nasıl başlayacağımı önceden kararlaştırmıştım ama o an her şey allak bullak oldu zaten. her şeyi unuttum deli gibi heyecanlandım. sonra konuşmayı başardım.

+ ben senden hoşlanıyorum.

- ne!?

+ senden hoşlanıyorum. 

- ne zamandan beri?

+ bilmiyorum.

- nasıl yani?

+ çok uzun zamandır.

bir süre ikimizde konuşmadık. diyecek bir şeyler aradım ama bulamadım. sonra o ayağa kalktı. “gidelim mi “ dedi. “cevap vermeyecek misin?” dedim. “düşünmek için biraz zaman ver “ dedi. kalktım. yürümeye başladık. her zaman geçtiğimiz sokaklardı ama ben kaybolmuş gibi hissediyordum. sanki o ana sıkışmışız gibi yol bitmek bilmedi bir türlü. sonunda evlerinin önüne geldik. hava kararmıştı sokak lambaları yanıyordu. o an filmlerdeki gibiydi işte. karşımda durdu gözlerimin içine baktı. elimden tuttu. kalbim o an durabilirdi, nefes almayı unutabilirdim, konuşmayı unutabilirdim. hiçbiri olmadı; sustum ve o konuştu.

“bak sen benim en iyi arkadaşımsın yani hep öyle oldun ve…”

dedi orda kestim sözünü; “eğer ben seni arkadaş olarak görüyorum öyle kalalım sohbetine başlayacak hiçbir şey söyleme” dedim. işte o an kalbim kafamın içinde atmaya başladı diyebilirim. bana sarıldı. tepki veremedim ilk başta ama sonra “bu ne demek oluyor” dedim. “ bu şimdiye kadar neden söylemedin demek oluyor “ dedi. sonra bıraktı, sabah görüşürüz deyip gitti. orada dikildim, anlam veremdim. belki çok şaşırmam gereken bir şey değildi hatta başkası olsa anlardı belki hislerin karşılıklı olduğunu. ama ben ihtimali hep düşük görüyordum, karamsar bakıyordum. evim yakındı ama uzun sürdü gidişim. eğer gerçekten aşık olmuşsanız size de olmuştur. mal mal gülümsemek, hayallere dalmak falan. mutlu olduğum zamanlar olmuştu ama bu başkaydı.

ertesi sabah uyanmadım. uyumamıştım çünkü hemen çıktım evden. kapılarının önüne gidip beklemeye başladım. kapıdan çıksa ne yapacağımı bilmiyordum. sevgili olduk ama ne yapacağımı bilmiyordum. yaklaşık yarım saat bekledim. çok erken gelmiştim ama sorun değildi. sonra kapı açıldı ve çıktı. birinden hoşlanıyorsanız onu hep farklı görürsünüz. ben onu her gördüğümde büyüleniyordum. hislerimi hep içime attığım için fark etmiyordum. ama şimdi açıkça söyleyebilirdim. ama sadece ağzımdan “günaydın” çıktı. gülümsedi “günaydınnn” dedi, ben bittim tükendim. yürümeye başladık. koluma girdi. elini tuttum. kalp atışlarım diğer bütün sesleri bastırdı. kokusu ciğerlerimi doldursun diye neredeyse tüm havayı içime çekebilirdim. sessizce yürümeye devam ettik. ikimizde salakça sırıtıyorduk.

okulda daha doğrusu sınıfta herkes normal karşıladı. biliyorlardı geç bile kalmıştık onlara göre. okulda klasik ergen liseliler ne yaparsa onu yaptık. okuldan sonra sokaklarda dolandık boş boş. bana deseler ki seni cennette göndereceğiz ama onunla hiç tanışmamış olacaksın. kabul etmem. eğer gerçekten seven varsa, aşık olan, kendinden geçen varsa anlar beni, benim anlatabileceğim pek bir şey yok aşk hakkında. neyse, dönüp dolaşıp sokağımıza girdik ama öbür tarafından ilk benim evimin önünden geçecektik, yürümeye devam ettik. rüzgarın hızlanması ya da hafiften başlayan yağmur umurumuzda değildi. hala koluma girmişti, hala elini tutuyordum. sonra durduk. sokak lambası yanıp sönerken yüzüme bakıp gülümsedi. onların evinin önüne gelmiştik. bir şeyler söylemem için bana bakıyordu hissediyordum bunu. ama odundum işte diyemedim bir şey. anladı güldü yanağımdan öptü “ iyi akşamlar sevgilim” dedi. çözüldüm; “ bu ana sıkışıp kalsak olmaz mı? zaman dursa.. beni öptüğün anda takılsak, dudaklarını hep yanağımda hissetsem, kalbim hep deli gibi atsa, hep kokunu içime çeksem, hep saçların tenime değse, hep böyle kalsak olmaz mı?” dedim. sadece sarıldı. “ beni hep sev” dedi ve gitti. yine kaldım olduğum yerde. aşk bambaşka bir şeydi. bütün duyguların birleşimi bir şey. kalbim sıkışmış vaziyette eve gittim. o akşam şiir yazmaya karar verdim.

eğer değişmek istiyorsanız yoğun duygu içine girmelisiniz. nefrette insanı değiştirebilir, hüzün de, aşkta. beni aşk değiştirdi. hayatımda şiirle  uğraşmadım ya da edebiyata ilgi duymamıştım. ama değiştirdi beni o ya da ona karşı hissettiklerim. ve değişimin etkisi hala devam ediyor. ve hayatımda bir tek özgeye aşık oldum. başkası olmadı hiç olduysa da o saflığı, o duyguları hissedemedim hiç. her duygu aynı değildi. kitap okumayan ben şiir yazmaya yelteniyordum. çok uğraştım bir kaç satır bir şeyler karaladım. sabah ona okutacaktım. artık onun için bir şeyler yapmak istiyordum. bu da çok değişik bir duygu, sahiplenme duygusu.. bir anda her şeyim oldu. ya da daha önceden de öyleydi de hislerimi bastırdığım için fark edemiyordum. sabahı beklemek için daldım uykuya.