Liv.

Hoofdstuk 4

-       POV. Bella -

Terwijl ik de trap afliep zag ik ze allemaal staan. “Surprise!” zei Alice terwijl ze op me af kwam lopen. “ Alice, dit had je niet hoeven doen.” “ wel, dat is leuk! Kom snel, er zijn cadeautjes.” Ik lachte en pakte alle cadeaus uit. Ik kreeg een ketting en van Emmet een nieuwe radio in mijn truck. Toen kwam het kado van Esme en Carlisle. ik maakte het open, maar sneed mezelf aan het papier. “ oeps, papiersnee.” Op dat moment duwde Edward me weg en gooide Jasper op de piano. Jasper wou mijn bloed. Iedereen ging snel de kamer uit en Carlisle kwam kijken hoe erg het is. Ik zag dat er iemand bij Edward stond. “ Edward, ga. Jasper heeft je nodig. Ik zorg voor Bella.” Het was Liv. Ze draaide zich naar me toe en ik voelde hoe de pijn wegnam. “ kom Bella, ik til je wel even op.” Zei ze vriendelijk. Ik liet me optillen en Carlisle kwam achter ons aan. In zijn kantoor zette Liv me weer neer, maar ging niet weg. Carlisle haalde ondertussen de scherven uit mijn arm en hechte de wonden. “ hoe komt het dat ik er niks van voel?” “ dat heb je aan Liv te danken.” Liv stapte naar voren en glimlachte. “ je hebt vast wel van Edward over mijn gave gehoord. “ ik knikte “ dankje.” Carlisle was klaar . “ Liv, breng jij Bella naar huis?” “ Waarom brengt Edward me niet?” Carlisle was al weggelopen en Liv antwoordde:” Geloof me, hij wou het graag, maar Jasper heeft hem nu nodig. Hij is helemaal overstuur. En ten tweede heeft hij het nu niet op een rijtje en verliest hij waarschijnlijk zijn controle met het auto rijden. ik zuchtte en Liv nam me mee naar haar auto. “ Waarom was je eigenlijk niet beneden op het moment?” vroeg ik na een tijdje aan Liv. “ zoals je al weet zijn Edward en ik niet zulke hele goede vrienden. Ik ben hier omdat Alice en Jasper hulp vroegen bij hun gave’s. ik heb ook niet zo veel met jouw dus zag geen rede om te komen.” “ dankje dat je wel kwam om de pijn weg te nemen.” antwoordde ik. “ Edward riep me.” Ik had het kunnen weten dacht ik. “ waarom kan je het niet goed vinden met Edward?” Liv beet op haar nagel en antwoordde toen. “ Vroeger wou Edward altijd mijn gedachten lezen. Het was standaard voor hem, maar ik had geen zin dat hij wist wat ik bij Laurent had gedaan. Vaak stopte ik hem. Mijn gave had ik toen niet onder controle en vaak deed ik hem pijn met mijn andere gave. Uiteindelijk werd ik gek van hem en ben ik weer weggegaan. Nu kom ik terug en blijft hij het gewoon doen. Uit nieuwsgierigheid denk ik, maar dat maakt het niet minder irritant.” Opeens begon ze te fronzen. “ ik breng je naar het bos. “ Liv draaide de auto om en reed in volle snelheid door het bos heen. Blijkbaar wist ze precies waar ze moest zijn, want de auto stopte precies voor Edward. Ik stapte uit en rende naar hem toe. Hij keek alleen maar naar Liv en pas toen die wegreed begon hij. “ Bella, ik kan je niet meer zien. Het is de gevaarlijk. Ik ga nu en kom nooit meer terug.” mijn hoofd tolde. Waar hij net nog had gestaan was nu niks meer. ik begon te lopen. De woorden schoten door mijn hoofd. Ik struikelde over een boomstronk en liet me daar liggen. ik begon te huilen en na een tijdje viel ik in slaap. Later werd ik wakker in mijn bed. Na een paar minuten besefte ik wat er was gebeurt. Ze waren weg. allemaal. Een tijd ging voorbij. Ik deed niks en ik voelde niks. alleen de nachtmerries die ik had herinnerde me nog dat hij bestond. Jacob zocht me vaak op. Hij deed de pijn even vergeten. We bouwden een motor en toen ik er op reed zag ik hem. Alleen als ik gevaarlijke dingen deed kon ik hem dus zien. Na een ruzie heb ik Jacob ook niet meer gezien. Als ik hem belde zei zijn vader dat hij ziek was. ik besloot om hem op te zoeken.                                                Toen ik aankwam zag ik hem lopen. Hij had zijn haar geknipt en een tatoeage laten zetten. Boos liep ik naar hem toe. “hey, waar was je al die tijd? Ik heb je vaak gebeld!” “  ga weg Bella. Er valt niks uit te leggen.” “ dus alleen maar omdat je een tatoeage hebt en omdat je haar is geknipt kan ik je niet meer zien?!” na nog meer praten zei hij alleen maar”probeer het je te herinneren.” Ik wist niet wat, maar hij liep weg. nu had ik niemand meer. Edward was weg en Jacob wou me niet meer zien. Mijn nachtmerries zijn weg. het lijkt net of hij echt niet bestond. Ze moest hem weer vinden, ze moest de plek vinden in het bos.

-       POV. Liv -

Ik zat in de auto met Bella. Terwijl we allebei stil waren was ik druk aan het praten met Edward. Hoe is het met Jasper? Wel goed,alleen voelt hij zich heel bedroefd. Je kunt niet meer met Bella zijn, het is voor haar eigen veiligheid. Ik weet het, breng haar naar het bos. Ik draaide mijn auto om. De Cullens zouden nu hun spullen al aan het pakken zijn om te vertrekken. Zou ze meegaan met ze? Nee. Ze had er niks te zoeken. Ze zou terug gaan naar haar werk en dit vergeten. Ze reed weer terug naar haar auto huis. klaar om haar leven op te pakken, maar het lukte niet. haar werk was leuk, maar iedere keer als Edward Bella wou bellen, maakte hij contact met haar. ze irriteerde zich dood. Na een paar maanden met soms even bij Bella kijken om Edward gerust te stellen ging ze weer. Thuis bij Bella was er niemand. Ze snoof en rook een geur die richting het bos ging. In snelle vaart volgde ze het. Na een tijd lopen rook ze een andere geur. Ze vertraagde en stond stil. Die geur. Laurent. Oh nee, ze rende nu in volle vaart door. Laurent zocht Bella op. Nee, nee, nee! Op de openplek zag ze Bella staan. Laurent was zo te zien net aangekomen. Ze snelde ernaartoe en een paar meter voor Laurent stopte ze. “ laat haar gaan Laurent. Ze is niks waard. Waarom zou jij haar nu vermoorden als Victoria er veel meer lol van heeft.” Laurent draaide zich om en keek haar aan. “Liv, jouw had ik hier niet verwacht. Wat leuk om je weer te zien.” Ik huiverde bij het idee alleen al. “ je hebt gelijk ik kom hier in opdracht van Victoria, maar ik zie dat Bella nog steeds wordt beschermd. “ ik glimlachte. Laurent zijn ogen werden groot. Ik hoorde een grom achter me en in een flits waren ze daar. De wolven. Laurent zal niet lang meer leven. Ik keek Bella aan en zei:” ren weg, naar huis. Je bent veilig nu. “ Toen Bella weg was voelde ik het. De adrenaline stroomde door mijn lijf. Niets liever dan dit. Ik voelde hoe ik transformeerde. Ik rende achter de wolven aan en zag dat ze Laurent al hadden. Langzaam liep ik op hem af. ik zag de angst die hij had voor me nu ik een wolf was. Ik rook zijn geur en beet toe. Hij gilde en na een paar minuten was hij weg. ik voelde me nu zo goed. Hij kon me nu geen pijn meer doen. Ik hoefde niet meer bang te zijn. Het enige waar ik ooit bang voor was, was Laurent geweest. Ik keek de andere wolven aan en ze begonnen te rennen. die gingen terug naar huis, ik transformeerde weer terug en keek naar het dode lichaam. Ik pakte mijn aansteker en stak het lichaam in brand. Daarna draaide ik me om en rende weg. ik moest naar Bella. Toen ik er kwam was ze weg. ik rook haar spoor richting de wolven en rende er naartoe. Daar aangekomen bleek het dat ze bij Emily waren en toen ik daar binnen een paar minuten was kwam ze me tegemoet gelopen. Ze omhelsde me en begon te huilen. Ik stilde haar tranen en vertelde dat Laurent nooit meer terug zou komen. De jongens die er zaten te eten keken me aan maar zeiden niets. Pas toen Bella met Jacob weg was begon Sam. “ jij zit diep in de problemen. Weet je wel niet was onze stam over je zegt?” ik knikte alleen maar. De witte wolf ik dus, was eigenlijk een gevaar voor de stam. Alleen als ik het onder controle had mocht ik blijven leven. “ ja , ik heb het onder controle.” “ blijkbaar niet ! ik wil dat je het nooit meer doet!” “ jij kunt me niks verbieden!” schreeuwde ik terug. Sam stond stil en zei toen” je zult nooit bij onze roedel komen hoor je, nooit!” “ wie zegt dat ik dat wil!” schreeuwde ik terug. met die woorden liep ik het huis uit en liet de jongens achter me.