Liv.

epiloog

het water onder me stroomde. ik merkte niet dat het zachtjes was gaan regenen. langzaam liet ik de gedachte binnen. een voor een. langzaam.

ik was niks zonder mijn soulmate. een groot gapend gat waar mijn hart ooit had geklopt. toen het was opgehouden met kloppen had ik me zelfs niet zo gevoeld. toen Laurent me martelde. ik had altijd gedacht dat ik ergens voor diende. ik had ergens voor gedient. ik had een soulmate gehad, de liefde die ik had gevoeld. een doel om voor te leven. maar nu, nu was het doel weg. Sam was dood. ik kon me nog herinneren hoe zijn laatste adem langs mijn wang streek.

toen ik de Volturi had vermoord waren we weggegaan. we hadden een tijd lang rondgereisd als wolven. ik glimlachte bij de gedachte. na een aantal jaren rondgezworven te hebben, hadden we een huis gekocht. trouwen wouden we niet. 50 jaar geleden was ik voor het laatst in Forks geweest, toen was Sam zijn vader overleden. Hij liet me beloven dat ik nooit meer terug zou gaan. we verkochten ons huis en gingen in een ander gebied leven. we aten alleen mensen voedsel en ik voelde me ook weer mens. het was een sprookje. te mooi om waar te zijn. na een aantal jaar zag ik grijze haren bij Sam. hij was teveel gewend aan de geur geraakt. ik vormde geen gevaar meer voor hem en hij had geen reden meer om te veranderen. hij had het nog niet door. vaak als hij lag te slapen had ik gehuild. als hij het zag zei ik altijd, omdat ik zo blij was. na een tijd begon hij het ook te merken. vanaf die tijd huilde we samen. het ging snel. hij kon niet meer veranderen en hij begon rimpels te krijgen. als hij weer eens merkte dat hij ouder werd kreeg hij een woede aanval. de laaste woede aanval was hem fataal geworden. roerloos viel hij op de grond. zijn laatste woorden het laatste zuchtje van zijn adem. ik zal het altijd herinneren. in een waas had ik ons huis verkocht. Ik was terug gegaan naar Forks en had hem naast zijn vader begraven. Op dat moment hadden de Cullens mij in de gaten gekregen. ik was weer weggerend naar LA en had zoveel bloed gedronken als ik kon. vanuit LA reisde ik door naar Amsterdam. overdag zat ik ergens in de schaduw en 'snachts moorde ik. het was als een drug om weer bloed te proeven. andere mensen de pijn te laten voelen die ik had gevoelt. Helaas duurde het niet lang voor de Cullens om me te vinden. Ik was na een maand weer terug in Forks. mijn leven was doelloos, dus stond ik doelloos voor het raam. geen enkele gedachte speelde door mijn hoofd. hoe zou ik ooit nog kunnen leven zonder hem? ik bleef de vraag herhalen en kwam tot de conclusie. niet. ik kon niet leven zonder hem. de wind waaide door mijn lange haren heen. "snel zou ik bij je zijn.." fluisterde ik in de wind. het vuur flikkerde voor mijn ogen. het vuur werd groter. het gevoel van brand kwam in me. ik had geen kracht meer om te schreeuwen. ik viel neer op de grond. ergens hoorde ik mensen schreeuwen. ik zag vage schimmen. ze stonden als een groepje om me heen. ik hoorde iemand hoog gillen en ik hoorde iemand anders langzaam de brief lezen. ik hoorde ze schrijnende geluiden maken. de wanhoop weeerklonk in de stemmen. uiteindelijk hoorde ik de woorden die ik wou horen "het is goed. ze wou dit." het verdriet weerklonk in de stem. lk glimlachte om te laten zien dat het goed was. langzaam zakte ik weg. het donker greep naar me. ik deed geen moeite om ertegen te vechten. een helder wit licht verscheen voor mijn ogen. langzaam begon het zich te vormen. het zwarte haar kwam tevoorschijn. de donkere ogen waar ik zo vaak in had weggedroomd. toen hij mij zag kwam er een glimlach op zijn gezicht. je bent er. fluisterde hij. ik zou eeuwig willen branden om dit gezicht nog eens te kunnen zien.