Liv.

hoofdstuk 11

- een eeuw later-

huilend liep ik door de lege straten van Amsterdam. op dit tijdstip was er niemand meer die nog iets te zoeken had. hoelang had ik nou rondgelopen? ik bleef staan voor een etelage. een huilende vampier keek me aan. haar ogen waren rood van het bloed dat ze dronk. als ze echt kon huilen zag het er heel anders uit. ik trok me weg van mijn spiegelbeeld en liep verder. vanuit een steegje hoorde ik iemand roepen:" hey! lekkerwijf. kom es hier!" ik liep in volle vaart op de man af. hij schrok van mijn snelheid. in een beweging draaide ik zijn nek om en zetter mijn tanden in het warme vlees. na een paar seconden viel het lichaam dood op de grond. ik bleef er minuten lang naar staren. had deze man familie? als dat zo was heb ik die fanilie heel veel pijn gedaan. pech gehad. zij moesten de pijn voelen die ik ook voelde. ik rende uit de steeg de normale weg weer op. in de verte zag ik een auto aankomen. ik trok mijn ogen tot spleetjes. de auto ging snel. te snel. ik hoorde zachtjes voetstappen achter me. in een fractie van een seconde draaide ik me om en begon te rennen. mijn achtervolger deed hetzelfde. ik kende de straatjes van Amsterdam goed en besloot een zijstraat in te rennen. ik verstopte me in de schaduw van een vuilnisbak en wachtte tot de achtervolger zou komen. na een tijd kwam hij niet. ik haalde opgelucht adem. meteen hielt ik hem ook weer in, want ik hoorde iets boven me. nog voor ik naar boven kon kijken sprong er iemand op me en legde me tegen de vlakte. een grom kwam uit mijn keel, terwijl ik probeerde te vechten tegen de persoon. ik zette mijn kracht op hem in maar er gebeurde niets. dit kon niet?! alleen Bella kon mij stoppen, maar dit was Bella niet. ik stopte met tegen stribbelen. dit was Emmet. ik gromde nog harder en probeerde Bella te vinden. ondertussen moest ik snel onder Emmet uit zien te komen. "Liv, hou nou eens op. het heeft geen zin." zijn stem klonk boos, niet zoals hij normaal zou zijn. ik antwoorde met een luide grom. "probeer haar overeind te krijgen Emmet." ik herkende de stem van Carlisle. "als ze stil blijft liggen.." zei Emmet. het had geen zin om me te verzetten. de rest was er ook en ik maakte geen schijn van kans tegen hun achten. ik verstarde en Emmet tilde me op. ik keek woedend naar de zeven vampieren die naar me stonden te kijken. Edward keek ne verdrietig aan. "laat me gaan! schreeuwde ik. ik voelde me machteloos nu Bella de rest beschermde, zodat mijn gave werd geblokkeerd. ik spartelde nog steeds wild in de armen van Emmet. Carlisle keek naar Jasper en meteen voelde ik een rustige sfeer die mij lichaam binnen drong. ik gromde. "Jasper kappen." zei ik woest. mijn lichaam verzette zich niet meer tegen Emmet. ik voelde me machteloos. Carlisle kwam naar me toe gelopen. " Kom, je gaat mee." Ik gromde hard. ik wou niet terug. " hoe wil je haar meenemen Carlisle?" zei een tinkelende stem. het was Alice. Plotseling bedacht ik me iets, maar Edward was me voor en ging tussen mij en Bella staan. ik gromde geiriteerd aan zijn gedrag. "we zullen haar moeten dragen naar Forks." voor het eerdt keek ik ze verbaasd aan. "forks?" zei ik fluisterend. Carlise knikte naar me. als reactie begon ik wild te spartelen en probeerde Emmet een trap te verkopen. hij kromp ineen en liet me los. meteen kwamen Jasper, Alice en Edward in actie om me tegen te houden. ik probeerde weg te rennen, maar het was te laat. Emmet nam me weer over. Edward ging boos voor me staan. " luister Liv, je gaat mee." siste hij. ik gromde. de behoefte om hem pijn te doen was groter dan ooit. hij gaf me een klap in mijn gezicht. "Edward, dat was niet nodig." zei Esme geschokt. Edward staarde me verbaasd aan en liep toen terug naar Bella. de wind draaide en ik rook een geur. ik snakte naar adem en viel op de grond. Edward draaide zich om en las mee met alles wat ik voor me zag. "breng Jacob hier weg." fluisterde hij. Alice en Jasper sprongen in de auto en redeb ermee weg. ik had geen keus meer. mijn weg naar Volterra zou moeten staken. ik werd weer omhoog getrokken door Emmet. hij duwde me langzaam naar voren toe. "kom mee." fluisterde hij. ik liep gewillig met hem mee, nog steeds het verschrikelijke beeld voor mijn ogen.