Liv.

Hoofdstuk 10

De dagen daarop bleef ik bij de Cullens. De sneeuw begon aan de grond te kleven en ik wist dat het niet lang meer kon duren voordat het gevecht kwam. Met kerst ging ik terug naar Sam om het met zijn vader te vieren. Iedereen voedde zich voor de laatste keer in de laatste nacht voor het gevecht. De laatste dagen had ik ook hertenbloed gedronken, want daarmee was ik sterker. Ik vond het afschuwelijk om een dier zo te moeten doden, maar het was de enige manier. Ik had ook nog mensen kunnen kiezen. Sam leek even bedroefd als mij. Niemand had het idee dat we konden winnen. In de avond hadden we een groot kampvuur. Ik stond langs de rand tegen een boom aangeleund om te kijken naar het schouwspel. Sommige vampieren vertelden over de oorlogen die ze hadden meegemaakt. Ik grinnikte. Het leek net een padvinderskamp met enge verhalen vlak voor we gingen slapen. “ Wat is er zo grappig?” Edward was naast me komen staan. Ik draaide me naar hem om. “ Het lijkt net een padvinderskamp.” Hij lachte nu ook. “ Klaar voor de komende paar uur?” “ Nee Edward. Ik ben bang. Nog nooit ben ik zo bang geweest.” Hij stapte naar me toe en gaf me een knuffel. “ Ik ook.” Als ik nu had kunnen huilen had ik dat gedaan, maar door het bloed dat ik had gedronken kon het nu. Edward lachte om mijn gedachte. De nacht verdween en de dikke wolken kwamen op. Een dikke laag sneeuw lag over het veld heen gespreid. Precies zoals Alice had gezien in haar visioen. Langzaam begonnen we ons op te stellen. Ik stond alleen, niet ver van de eerste linie, onopvallend schuin achter Emmet. Ineens zag ik ze. Tussen de bomen door kwamen ze langzaam op ons af. Ik herkende er een paar van de keren dat ik bij de Volturi was geweest. Ik hoorde iemand fluisteren, maar besteedde er geen aandacht aan. Op hetzelfde moment kwamen de wolven aangelopen. Ik herkende Sam al van ver en moest mezelf inhouden om niet naar hem toe te lopen. Hij kwam naast me staan. “Hey.” Fluisterde ik. Hij haalde zijn neus even op door de geur, maar keek me toen liefdevol aan. Het geluid van voetstappen verdween en ik keek verschrikt op. “ Aro zoekt voor Alice.” Zei Edward tegen ons allemaal. De Volturi en de wacht stonden allemaal stil. Dit was het moment waarop we wachtten. Om het uit te kunnen leggen. “ Geen wet is gebroken Aro.” Zei Carlisle. “ Eerlijke woorden Carlisle, maar ik zie het kind.” Aro stak zijn vinger op. Ik wou dit niet volgen. Het was teveel. Snel keek ik naar de rest om het gesprek niet te volgen. De wolven waren in een groter aantal gekomen. Zoveel waren het er nog nooit geweest. Zou de Volturi bang voor ze zijn? Een aantal minuten slopen voorbij. Edward was naar voren gegaan. Ik moest hem nu in de gaten houden. Hij was geïrriteerd door wat Aro dacht. Hij stopte bij mij. De gedachte van Edward bij mij. Ik hield mijn adem ook in. Aro zijn ogen lichtte op. “ Mag ik haar zien?” “Welke van de twee bedoel je Aro?” Ik lachte op de gedachte van Edward. “ Allemaal.” Edward draaide zich langzaam om en keek naar Bella. Bella stapte naar voren en fluisterde. “ Jacob, Emmet. Komen jullie mee?” Daar ging mijn dekking. Emmet liep langzaam weg van Rosalie. Ik pakte haar hand vast en ze keek me dankbaar aan. Sam kwam aan mijn rechterkant staan. “ Ah, wat een schoonheid.” Zei Aro terwijl hij mij aankeek. Ik walgde van zijn stem. Ik wou het weer niet volgen. Plots keek ik weer op. Edward en Bella kwamen terug gelopen. “ Breng de getuige naar voren!” zei Cauis. Ik keek hoe Irina naar voren werd gebracht. “ Is dat het kind dat je zag?” Irina keek bang naar ons. “ Dit kind is groter.” Ik sloot mijn ogen en voelde hoe een fakkel werd aangestoken. “ Wacht!” Het kwam eruit voor ik er erg in had. Ik rende op Irina af. “ Voordat ze verdwijnt moet ze de waarheid weten!” zei ik. “ Daar is het nu te laat voor.” Zei Cauis en Irina werd uit elkaar getrokken. Ik sloot mijn ogen. Een gil volgde en ik voelde hoe de vlam zich vergrootte. Cauis keek me met een glimlach aan. Ik wist dat ik de fout in was gegaan. De fout die zij hoopte dat ik zou maken. “ Hallo Liv.” Zei Aro. Ik draaide me om. “ Hallo Aro.” De rode ogen keken me aan met een glimlach. Ik hoorde Edward in mijn hoofd. Het besluit is genomen. Ze zullen alles doen om jou te pakken te krijgen en Renesmee te vermoorden. Ik zuchtte. Ten aanval dan maar. Ik keek naar Aro. Plotseling vloog hij door de lucht een paar meter van me vandaan. Hij kwam met een soepele landing neer. “ Ten aanval.” Sliste hij. Ik voelde hoe twee mannen mijn armen vast hielden. Ik kon geen kant op. De twee groepen stormden op elkaar af. Ik gilde het uit. Het lostrekken lukte niet. De mannen waren goed getraind om mensen vast te houden. In de verte zag ik Alice en Jasper aan komen rennen. “ Jasper nee!” gilde ik. Jasper lag over de grond te kronkelen terwijl Alice doorliep. Deed ze er dan niks tegen? Ik moest los komen. Het moest gewoon. Ik zag hoe een spleet zich in mij richting de grond doorboorde. Onder in het gat was lava. Ik breuklijn bracht de kans weer opnieuw. De mannen lieten me las en vielen allebei in het gat. Ik kon weer bewegen. Zo snel als ik kon begon ik te helpen. Jasper was het te laat voor, maar ik kon andere nog helen. Andere Volturi leden kwamen op me afgestormd. Terwijl ik aan het vechten was hoorde ik Esme gillen. Ik keek om en zag het lichaam van Carlisle verdwijnen in de kloof. Ik keek naar de kloof waar Carlisle in was verdwenen. Ik hoorde een andere schreeuw en zag hoe Aro in gevecht was met Edward en Bella. Hij vermoordde ze niet, maar liep door. Ik volgde zijn pad om te zien naar waar, maar Alec kwam op me af. Ik kon niet meer kijken naar Aro en zijn pad. Ik kreeg een stoot tegen mijn hoofd en vervolgens werd Alec van me af getrokken. Hij werd weer op de grond gegooid en langzaam vermorzelt door Emmet. Emmet keek me aan en wees. Ik keek en op dat moment werd de nek van Sam doorbroken. Ik gilde. Het lichaam van Sam viel op de grond. IK keek omhoog naar het gestalte dat er grijnzend bij stond. Aro. De grond onder me begon te schudden. Een wind van sneeuw zette zich op als een soort draaikolk. Aro grijnsde nog steeds naar me. Langzaam vond ik de kracht terug om weer op te staan. “ Je..je gaat..” Ik wees met mijn vinger naar Aro.” Je gaat dood!” Schreeuwde ik. Ik stormde op hem af. Zijn lichaam kronkelde over de grond. Ik wou iets zeggen maar ik trok zijn hoofd eraf. Alle leden van de Volturi keken op. Aro’s lach was verdwenen. Roerloos lach hij op de grond. De wind die ik had veroorzaakt viel terug op de grond. Ik stak het lichaam in brand en gooide het weg. Huilend viel ik neer bij het doodde lichaam van mij zielsverwant. “ Sam leef. Sam, alsjeblieft. Sam.” Ik keek het lichaam bewoog niet. Ik zette al mijn krachten op hem. “ Leef Sam. Leef!” Alle aarde rondom me verdween. De kloof werd breder en veranderde in een zee van lava. Alle overige leden van de Volturi vielen. Iedereen van mij bleef leven. Maar er gebeurde meer. Terwijl ik daar probeerde met een deel van mij krachten Sam te helen, werden de rest van de doodden ook geheeld. Carlisle stond er weer en Jasper ook. Huilend rende mensen ze af. Ik maakte ze weer levend. Alleen Sam. Mijn Sam, was nog dood. Na een tijdje voelde ik de verandering. Het wolvenlichaam werd mens. “ Liv.” Fluisterde iemand. Ik herkende de stem en omhelsde het lichaam. “ Sam je leeft! Je leeft!” Iedereen leefde. Voor altijd.  

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zo, sorry voor de spelfouten en het slechte verhaal, maar ik was er een tijdje mee bezig en wou het gewoon uploaden. Er komt nog een klein deel bij, van eeuw later. 

-xxx- 

Cllouds