Mijn ontvoerder

Het einde

Nina's POV

Ik hoor Boy schreeuwend op de grond liggen en er staan meteen 10 politiemannen om hem heen. Er heeft een agent in zijn been geschoten waardoor hij mij lost liet.

'Nina het spijt me' zegt hij haast huilend.

Ik barst in tranen uit en word door de politie opgevangen. Boy wordt overgedragen aan de nederlandse politie omdat hij mij in nederland heeft ontvoerd. Ik vind het verschrikkelijk dat Bart niet met zijn vader op zal groeien. En toch ondanks alles ga ik hem missen. Ik stap met Bart in de politieauto terwijl de vrouw voor mij een kop soep gaat halen om even bij te komen van de schrik. Nooit gedacht dat ik ooit zou ontsnappen van hem. We hebben een slechte tijd gehad maar toch ook wel een goede. Ik zet Bart even naast me neer. Ik stap voor de laatste keer op Boy af.

'Het spijt me Boy ik heb je smsjes gelezen ik had geen keus.. Ik hou van je sorry' zeg ik voorzichtig.

Hij kijkt me boos maar ook teleurgesteld aan.

'Het spijt mij ook' zegt hij verdrietig.

Ik loop terug naar de auto en ik mag met mijn ouders bellen. Toch wil ik dit niet en vraag of de agent het voor me wilt doen. Rustig schuif ik langs Bartje terwijl er van alles voor ons wordt geregeld. Na een paar uur kunnen we eindelijk naar huis. De vlucht duurt voor mijn gevoel ontzettend lang en Bart is moe en huilt veel. Ik denk na over de leuke momenten met Boy dat we samen heerlijk op de bank film lagen te kijken. Hij lekkere ontbijtjes voor me maakte of lief speelde met Bartje. Maar dan denk ik weer aan het smsje naar de andere meiden en dat hij geld moest geven of mij moest verhandelen. En aan het enge weekend weg waarbij we werden achtervolgd. Hoe het allemaal begon. Bij die klootzak Dave. Hij liet me alleen naar huis lopen en toen heeft Boy me meegenomen. Hij heeft me verkracht en misbruikt. Door al dat denken is de vlucht heel snel gegaan. Mijn ouders zijn ingelicht en staan te wachten op het vliegveld. Zij weten nog niet dat ik een zoon heb. Samen met de politie loop ik door naar de ontvangsthal ik zie mijn broer en vader al staan. Maar mijn moeder niet ze komen op me afgerend en geven me beide een dikke knuffel ze kunnen het nier geloven.

'Waar is mam' vraag ik voorzichtig.

'Ze is overleden aan een hartaanval' zegt mijn broer huilend.

Nu begin ik ook te huilen en druk Bart stevig tegen me aan. Mijn vader pakt Bartje over. Het zal wel even duren voor ik het ga beseffen dat ik mijn moeder is overleden het doet me veel pijn.

'En wie is deze knappe knul' zegt hij lief.

'Dat is mijn zoontje pap' zeg ik trots.

Hij kijkt even verbaasd maar begrijpt het vrij snel meteen en gaat er ook niet verder op in. Ik moet meteen vanuit het vliegveld naar het politiebureau. Eenmaal daar aan gekomen moet ik het hele verhaal vertellen..

Dit is nog niet het einde van mijn verhaal er komt nog meer! bedankt voor alle leuke berichtjes tot nu toe ik beloof op snel een nieuw stuk. Liefs Sterre