Mijn ontvoerder

De bevalling

Nina's POV

12 weken later is het dan zo ver. Ik wordt snachts wakker van flinke krampen. Snel maak ik Boy wakker.

'Het is begonnen' fluister ik.

Hij wordt meteen wakker en begint mijn spullen te pakken. Als we alles hebben ondersteund hij me naar de auto en we rijden naar het ziekenhuis.

'Mijn bevalling is begonnen' zeg ik als we bij de balie staan.

Er wordt een rolstoel voor me gehaald en ik wordt naar een kamer gebracht. Boy komt naast me zitten en houd mijn hand vast. Ik verga van de pijn en na een uur komen ze eindelijk een ruggenprik brengen. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Het is al 12 uur in de middag en ik ben al 6 uur bezig eindelijk mag ik gaan persen. Om 13:20 is onze zoon Bart geboren. Hij is prachtig. Hij ligt rustig op mijn borst. Rustig vallen we samen in slaap het was een vermoeiende dag. Beiden moeten we nachtje blijven en Boy blijft ook in het ziekenhuis slapen. De volgende dag mogen we naar huis. Ik ben dolgelukkig met mijn zoon. Thuis aangekomen leg ik Bart in zijn wiegje en ga een lekkere douche nemen. Boy is ontzettend lief voor me en voor ons kindje. We moeten over 2 weken al weer terug op controle. Nadat ik gedoucht heb laat ik mezelf op bed vallen. Boy komt bij me liggen en begint me te knuffelen. Ik krijg en kriebels van in mijn buik. Hij aait over mijn hoofd en blijft rustig liggen. Langzaam val ik in slaap, maar lang duurde het niet ik wordt wakker van Bartje die aan het huilen is. Ik kijk langs me maar Boy ligt er niet meer. Dan hoor ik hem praten tegen Bartje eigenlijk is het wel lief. Ik loop erheen en zie hem Bartje vasthouden ik pak hem over en knuffel hem lief. Dan neem ik hem mee naar beneden om borstvoeding te geven. Terwijl Boy en lekkere lunch gaat maken. Er volgen zware dagen als tienermoeder. Soms vergeet ik dat ik nog maar 17 ben. Alles lijkt nu zo anders. Maar ik zal mijn zoon nooit in de steek laten. Het is al rond 10e en ik ga naar bed met Boy. Bart ligt allang te slapen. Snachts schiet ik ineens wakker. Ik hoor Bart huilen nee het is krijsen. Boy staat al langs zijn bed. Ik kijk hem aan en zie dat hij verschrikt kijkt.

'Wat is er?' vraag ik slaperig.

'Er zijn mensen Nien ik wil dat je Bart uit zijn bedje haalt zorgt dat hij stil wordt en in de slaapkamer blijft' zegt hij.

Ik doe wat hij zegt en blijf doodstil met Bartje op bed zitten. Ik hoor Boy zijn voetstappen steeds een stukje verder naar benden lopen. Mijn hart bonst in mijn keel. Dan hoor ik een harde klap en hoor Boy schreeuwen. Ik weet niet wat ik moet doen en ben compleet in paniek. Bang dat ze naar boven komen bang dat er iets met Boy gebeurd is of dat ze Bart iets aan doen. Ik blijf doodstil en durf me niet te veroeren. Na 5 minuten hoor ik niks meer. Ik zet Bart in zijn wiegje en loop heel langzaam naar de trap. Ik durf niet, maar ik zal moeten wat als er iets met Boy gebeurd is. Heel voorzichtig kijk ik naar beneden.

'Boy' roep ik zachtjes

Ik krijg geen antwoord en raak nog verder in paniek. Ik verzamel al mijn moed en loop nog een stukje. Ik hoop dat Bart niet gaat huilen. Ik voel mijn hart nu ontzettend snel gaan. Ik loop nog wat verder. Nog steeds zie ik niemand. Ik loop helemaal naar beneden. Maar waar is Boy nou?? Ik loop naar de keuken en pak een mes uit de lade. Voor de zekerheid denk ik bij mezelf. Ik loop naar de gang en zie Boy liggen hij bloed aan zijn hoofd en hij ligt daar maar. Dan voel ik wat kouds tegen mijn hoofd gedrukt worden. En hoor iemand lachen..