Για Τα Ματια Της Ελεαννας

3-Δεν σου ζήτησα βοήθεια ξέρεις!

Όταν πήγα σπιτι έφαγα κάτι ελαφρύ.
Σήμερα είπα θα πάω γυμναστήριο.

Έχω καιρό.

Το απόγευμα βάζω ένα κολαν και την ζακέτα από πάνω και ξεκιναω.

Όταν φτάνω κοιταω το γυννασταστηριο και  δεν βλέπω πολύ κόσμο.
Τι να κάνω πρώτα;Βάρη η Διάδρομο;

Βάρη!Παω προς τα εκει.
Γαμωτο!
Ο Βασίλης είναι εδώ!Την τύχη μου!Τωρα;

Κάνω αναστροφή.Διαδρομος!

Και έτσι βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και ξεκιναω να τρεχω.

Μετά από λίγο χτυπάει το κινητό μου.Και χωρίς να βγάλω τα ακουστικά το σηκώνω.Δεν βλέπω ποιος είναι.
«Ναι;»λέω
«Αν δεν σε πάρω εγώ δεν με παίρνεις εσυ»λέει
Ξέρω ποιος είναι.
Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω αυτήν την φωνή ποτέ.
«Γεια σου Άρη»λέω χαρούμενα.Εχω πολλή καιρό να του μιλήσω.
«Εχεις και ένα κολλητό εδώ ελπίζω μην το ξέχασες....»λέει
Γελάω.
«Ξεχνιέσαι εσυ!Τι κανείς;Πως είσαι;»λέω
«Καλά είμαι.Εχει πάει για τρέξιμο η Λεξι και είπα να δω τι κανείς»
Φυσικά.Η Λεξι του.

Δυσκολεύτηκαν λίγο αλλά τα κατάφεραν.
Δεν έχω δει κάποιον πιο ερωτευμένο από τον Άρη και την Λεξι.Δεν το παράδεχόντουσαν στην αρχή αλλά πήγα εκει για λίγες μέρες όταν εμένα στην Καλιφορνια και τους βοήθησα λίγο.
Ήταν λίγο ξεροκέφαλοι.

«Καλά είναι η Λεξι;»ρωτάω
«Ναι.Μια χαρά»λέει
«Χερετισματα δωστής»λεω
«Θα της δωσω.Εσυ;Πως τα περνάς;Συνηθισες καθόλου στη Ελλάδα»λέει
«Ξέρεις εμένα και παλιά στην Ελλάδα»λέω
«Ξέρω ξέρω.Πως να ξεχάσω που στο νήπιο αποφάσισες ότι τελικα δεν σου άρεσε το μακρύ μαλλί και αποφάσισες να τα κόψεις με μαχαίρι....»λέει
Που το θυμήθηκε αυτό τώρα;
«Μην μου το θυμίζεις.Ειχε θυμώσει πολλή η μαμά μου.Ημουν τιμωρία για μήνες»
«Και δεν σε άφηνε να έρθεις σε εμένα και έτσι εσυ το έσκαγες από το παράθυρο»λέει

Χχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχ
Το θυμάμαι αυτό!!!
Γέλαγε.

«Τι κανει ο Μιχάλης;»
«Καλά.Μου λέιπει»λεώ ειλικρινά.
«Το φαντάζομαι.Θυμαμαι όταν πηγα το καλοκαίρι στην αδερφή μου και ήμουν μακριά από την Λεξι»λέει
«Ναι θυμάμαι.Η μεγαλύτερη βλακεία που έκανες ποτέ»λέω και βλέπω τον Βασίλη μπροστά μου να με κοιτάζει επίμονα.
Τι θέλει πάλι;
Δεν καθομαι στο ντουλάπι του!
«Πρέπει να σε κλείσω.Ειναι ένας σπαστικός εδώ»λέω
«Όλα καλά;»
«Ναι ναι μια χαρά.Χαρηκα που σε άκουσα Άρη.»
«Και εγώ Ελεάννα.Να προσεχείς τον εαυτό σου»
«Και εσυ.Φιλλια»λέω και κλείνω.

Κοιταω τον Βασίλη.

«Τι θες πάλι;»του λέω
«Με ακολουθείς;Δεν μπορεί όπου κοιτάζω να είσαι μπροστά μου!»λέει
Σοβαρολογεί;

«Άλλη όρεξη δεν έχω νομίζεις.»λέω
«Και μην με βρίζεις στο αγορι σου!Δεν είναι ωραίο!»λέει.Θα άκουσε το σπαστικο.
Κάτσε να σκεφτώ...
Με νοιαζει;!;!
Μπα....
«Δεν ήταν το αγορι μου.Ο κολλητός μου ήταν»λέω
«Και πάλι.»λέει και φεύγει.Παει στα βάρη πάλι.
Τον βλέπω που βγάζει την μπλούζα.
Ουαου!
Είναι πραγματικά γυμνασμένος....

Έτσι πως τον κοίταζα μάλλον ξεχάστηκα να τρέξω και με πήρε ο διάδρομος και η φορά πίσω και έπεσα.
Γαμωτο!
Ο αγκώνας μου.

«Είσαι καλά;»λέει ο Βασίλης που τώρα είναι διπλα μου.
«Χτύπησα...»λέω και του δείχνω τον αγκώνα μου.
«Έλα»λέει και με βοηθάει να σηκωθώ.
Το βλέπει.
«Εντάξει είσαι δεν είναι τίποτα....»λέει
Τον κοιταω.

Νοιάστηκε;Να και κάτι καινούργιο...

«Ευχαριστώ»λέω σιγά
«Τίποτα»λέει και έτσι πως με κοιτάει κουνάει το κεφάλι του.
«Πρόσεχε λίγο όμως.Τι είσαι;Μωρό;»λέει

Θα τον χτυπήσω!!

«Δεν σου ζήτησα βοήθεια ξέρεις!Μονος σου ήρθες!»λέω και φεύγω.

Παιρνω τα πραγματα μου και φεύγω για το σπιτι.

Δεν θα με τρελάνει εμένα αυτός!!