Για Τα Ματια Της Ελεαννας

14-Οπτικη Γωνια Βασιλη

Παιρνω την τσάντα και κατεβαίνω.

«καλημέρα»λέω και την φιλάω στο μέτωπο.
«Καλημέρα αδερφούλη»λέει και τρώει τα δημητριακά της.
«Η μαμά;»ρωτάω.
«Κοιμάται ακόμα»λέει.

Παιρνω ένα ποτήρι και βάζω καφέ.

«Να σου πω...»λέει και αφηνει κάτω το κουτάλι της.
«Τι;»
«Αυτη η Ελεάννα...»λέει.

Άντε πάλι αυτή...

«Η Έλεανα τι;»λέω.
«Την άλλη φορα που ήρθε εδώ.Ειπε ότι δεν την συμπαθείς.Οτι μαλώνετε.Και αναρωτιόμουν...Για τον αδερφό μου λέει;»λέει και σηκώνεται.

«Ναι για τον αδερφό σου λεει»λέω και πίνω μια γουλιά.
«Εσυ ποτέ δεν είσαι έτσι.Εσυ είσαι καλός και ευγενικός με ολους»λέει.
«Σχεδόν με ολους»την διορθώνω.
«Αρα με ολους εκτός από την Ελεάννα»λέει γελώντας.

«Εύα.Ειναι πολύ πρωί και νυστάζω»λέω.

Παντού η Ελεάννα.
Στο σχολειο συνέχεια μπροστά μου και τώρα και στο σπιτι;

«Πάντως εγώ την συμπάθησα...»λέει.
«Εσυ ολους τους συμπαθείς.Αντε στο σχολειο»της λέω.
«Περιμένω την κολλητή μου.Θα περπατήσουμε μαζί.Πηγαινε εσυ.Θα περιμένω εγώ την Γεωργία»λέει.

Κοιταω την ώρα.
Όπου να ναι θα έρθει.

«Μόλις έρθει φεύγεις,οκ;Εχεις κάνει πολλές κοπάνες και δεν μπορώ να τις δικαιολογησω εγώ.Ουτε η μαμά.Και ο μπαμπάς ποιος ξέρει ποτέ θα έρθει»της λέω.

«Ξέρω ξέρω»λέει και γελάει.
«Γιατί γελάς;»λέω
«Είναι περιεγο.Πολλες φορές νιώθω ότι εσυ είσαι και ο μπαμπάς και η μαμά μαζί»λέει.

«Να προσεχεις οκ;Θα έρθω νωρίς και αν θες βγες καμία βόλτα.Εισαι κλεισμένη συνέχεια στο σπιτι»
«Και εσυ»λέει.
«Φευγω»λέω και βγαίνω έξω.

Είναι δύσκολο και για αυτήν όλο αυτο.
Ειναι δεκαπέντε και μόνο σαν δεκαπεντάχρονη δεν είναι η ζωή της.
Και δεν το θέλω αυτό για αυτήν.
Δεν το αξίζει.

«Πριν πεις ότι σε ακολουθώ,δεν το κάνω»ακούω και γυρνάω να δω την Ελεάννα.

Φόραγε ένα κοντό φόρεμα.
Καλά αυτή δεν έχει αγορι;

«Τότε γιατί συνέχεια σε βλέπω μπροστά μου;»λέω και περπατάει μέχρι που φτάνει διπλα μου.
«Τυχαίο είναι.Απλα αν το καλοσκεφτείς Λογικο δεν είναι;»λέει.
«Γιατί είναι Λογικο;»ρωτάω.
«Εεε είμαστε συμμαθητές.Ιδια παρέα.Γειτονες...»λέει.

Δεν έχει και άδικο.

«Ίδιο γυμναστήριο...»προσθέτω.
«Αυτό που το πας;»λέει και γελάει.

Πάντα πειστευα ότι η Ελεάννα είναι σε μια φουσκαλα.Εχει κλειστεί μέσα και ζει στον κόσμο της.Και δεν ξέρει πως είναι η πραγματική ζωή.Δεν έχει περάσει δύσκολα     ποτέ.Για αυτό πειστευω δεν μπορείς να κανείς ποτέ σοβαρή συζήτηση μαζί της.

Απλά δεν ταιριάζουμε.
Ίσως για αυτό.

Δεν μπορείς να ταιριάξεις με όλους έτσι;

«Αρα δεν εχεις μια τρελή εμμονή μαζί μου;»την ρωτάω.
«Όχι βέβαια!»λέει λες και την πρόσβαλα.
«Δηλαδή δεν περιμένεις στην πόρτα και παρακαλάς στον θεο να βγω έτσι ώστε να βγεις και εσυ 'τυχαια';»ρωτάω για πλάκα.

Γελάει.

«Φυσικά και το κάνω.Και την άλλη φορά όταν ήρθα σπιτι σου έκλεψα ρούχα σου.Γιατι θα σου κάνω μαγιά»λέει.
«Μαγιά;!Έφτασες μέχρι εκει;»λέω.
«Ίσως δεν είναι όλα τυχαία...»λέει και σηκώνει το φρύδι της.

Και γέλασα.
Και παρατήρησα τα μάτια της.
Πράσινα.

Γιατί νιώθω ότι ποτέ δεν τα είχα ξαναδεί;
Της είχα μιλήσει τόσα φορές πριν αλλά γιατί είναι λες και τα είδα τώρα πρώτη φορά;