Για Τα Ματια Της Ελεαννας

69-Το ξέρεις ότι είσαι καταπληκτικη;

Μετα από δυο χρόνια

Όταν ανοίγει την πόρτα και μπαινει μέσα τρεχω γρήγορα κοντά του.

«Βασίλη ήρθες;»λέω.

Δεν φενεται καλά.
Δεν περιμενα να ήταν.
Όλο αυτό που έγινε είναι μια τραγωδία.

«Πως είναι ο Αλέξης;»λέω.
«Χάλια.Οπως το περιμενα»λέει και κάθεται στο πάγκο της κουζίνας.

Έγινε κάτι πολύ κακό.
Η Ζωή έμεινε έγκυος και είχε πρόβλημα.Ο γιατρός είπε ότι στην γεννά έπρεπε να διαλέξει.Και διάλεξε το μωρό από την Ζωή.
Έτσι είχε πει η Ζωή.

Έγινε όλο τόσο αποτομα.
Είναι πραγματικά πολυ λυπητερό.
Μετά από όλα που πέρασε η καημένη επιτελους βρήκε την ευτυχία στα μάτια του Αλέξη και τώρα...

«Του μίλησες;»ρωτάω.
«Ναι»λέει.
«Τον έπεισες;Να δει τον γιο του;»
«Νομίζω ναι.Θα το κάνει.Δεν αμφιβαλλω»λέει.

«Ο Φίλιππος;Έχει πυρετο;»
«Όχι όχι.Καλα είναι τώρα.Γκρινιαζει μόνο λίγο αλλά είναι καλά»λέω.
«Πάω να τον δω»λέει και πάει στο δωμάτιο του.Παω και εγώ από πίσω του.

Σκυβει στην κουνια και τον σηκώνει.
«Πως είναι το αντράκι μου;»λέει.

Και πάμε στο σαλόνι.

Παντρευτήκαμε και μείναμε στο σπιτι μας που υπέρλατρευω.Αργοτερα πήγαμε ταξίδι του μέλιτος.Στην Καλιφορνια.Του έδειξα το μέρος που μεγάλωσα.Καναμε τα μπάνια μας και εεεε....έμεινα έγκυος.

Δεν το μετανιώνουμε.
Ο Φίλιππος είναι η ζωή μας πλέον και τον αγαπάμε όσο τίποτα.

Τώρα είναι ενός και έχει αρχίζει να λέει λέξεις.Οχι πολλά.

«Μωρό μου...»λέει και βγαίνω από τις σκέψεις μου και γυρνάω να τον δω.
«Σκέφτομουν κάτι.Ισως δεν συμφωνείς και είναι λίγο κάπως αλλά αν δεν θες δεν χρειάζεται....»λέει.

Δεν κατάλαβα και πολλά....

«Τι είναι Βασίλη;»λέω.
«Ο Αλέξης δεν είναι καλά.Νομιζω με χρειάζεται...»λέει.

Φυσικά και τον χρειάζεται.

«Θες να πας για λίγες μέρες;Μην ανχωνεσαι για μένα και τον Φίλιππο.Θα είμαστε καλά»λέω.
«Βασικά..Νομίζω δεν θα έπρεπε να τον αφήσουμε μόνο.Ποτε.»λέει.

Τι εννοει;

«Τι εννοείς ποτέ;»
«Έλεγα να μετακομίσουμε εκει κοντά.Κοντα του.Να τον έχω από κοντά.Να του κάνω παρέα.Μονο αν δεν εχεις πρόβλημα.Το ξέρω ότι πρόσφατα πήραμε το σπιτι και ο Φίλιππος πάει παιδικό...»λέει και αφηνει κάτω τον Φίλιππο και μπουσουλάει μέχρι το τραπέζι.

«Εντάξει»λέω.

Με κοιταζε.
Δεν περιμενε μάλλον να συμφωνήσω τόσο γρήγορα.

«Τι εντάξει;»λέει.
«Εντάξει πάμε.Δεν έχω πρόβλημα»λέω και με πιάνει από το χέρι και καθομαι στα πόδια του.

«Το ξέρεις ότι είσαι καταπληκτικη;»λέει.
«Ίσως μου το εχεις αναφέρει μια δυο φορές...»λέω και με φιλάει.

«Θα είμαι και κοντά με τον Άρη και την Λεξι.Και αυτή μόλις γέννησε.»
«Δεν μπορώ να μην είμαι κοντά του..»
«Το ξέρω Βασίλη.Το ξέρω..»λέω και γυρνάμε το κεφάλι μας και βλέπουμε τον Φίλιππο να έχει αγκαλιάσει τον Ντοριτο τόσο σφιχτά.

«Ριτο μουυυυυ!!!»φωναζε.

Γελάμε.

«Νομίζω τον πονάει»λέω.
«Μπα.Νομιζω του αρεσει»λέει και καθόμασταν και τον κοιτάζαμε.