Για Τα Ματια Της Ελεαννας

54-Οπτικη Γωνια Βασιλη

«Καλημέρα...»λέω καθώς ανοίγει τα μάτια της.
«Καλημέρα»λέει.

Και καθόμουν και απλά την κοίταζα.
Κοίταζα αυτά τα πανέμορφα πράσινα μάτια της.Που μου φενονται διαφορετικά σήμερα.

«Γιατί με κοιτάς έτσι;»λέει.
«Επειδή είσαι όμορφη...»απαντάω ειλικρινά.

Ντράπηκε μάλλον και βάζει το πρόσωπο της κάτω από το σεντονι.

Χθες ήταν.....

Ουαου!
Νομίζω αυτή η λέξη περιγραφή την χθεσινή μέρα με ακρίβεια.

«Πρέπει να φυγω...»λέω και βγάζει το κεφάλι της από το σεντονι.
«Τι;Γιατί;»λέει.
«Να δω πως είναι η μαμά μου»
«Εγώ βλέπω ότι πήρες αυτό που ήθελες και τώρα φεύγεις...»λέει με παράπονο.
«Το βρηκες!»λέω και με σπρωχνει.

«Πάω να δω την μαμά μου,να σηκωθείς,να ετοιμαστείς,να φας πρωινό και θα σε πάω βόλτα.»
«Και το σχολειο;»λέει.
«Ας πάρουμε μια φορά κοπάνα.Μπορουν να περιμένουν οι γνώσεις»λέω και σηκώνομαι να ντυθώ.

Ενώ έβαζα τα ρούχα την έβλεπα να γελάει.
«Γιατι γελάς;»την ρωτάω.
«Γιατί μαρεσει αυτό που βλέπω»λέει αμέσως.

Εχε χαρεί που θέλω να πάω απέναντι...
Εχε χαρεί...

«Σήκω.Μην αργήσεις»λέω και βγαίνω στον διαδρομο.

«Το ξέρεις ότι θα το κάνω!!!»φωνάζει από το δωμάτιο.

Πάω γρήγορα σπιτι κάνω ένα μπάνιο και αλλάζω ρούχα.

Πάω στο δωμάτιο της μαμάς και βλέπω την Γεωργία στο κραβατι διπλα της.

Μάλλον άκουσε φασαρία και άνοιξε τα μάτια της.
«Καλημέρα μαμά»λέω και της πιάνω το χέρι.
«Που είμαι;»λέει και κοιτάει γύρω.

Μην.
Μην Βασίλη.
Όχι μπροστά της.

«Σπιτι μας μαμά.Ειμαστε σπιτι μας»λέω όσο πιο χαρούμενα μπορώ.
«Αλήθεια...»λέει σαν να θυμηθηκε κάτι.
«Εγώ ξέρεις ποιος είμαι;»λέω.

Θεε μου μην με ξεχάσει.
Κάνε μην με ξεχάσει.

«Ο Βασίλης μου είσαι...»λέει χαρούμενα.

Νιώθω σαν να κράταγα την αναπνοή μου τόση ώρα.Μεχρι να απαντησει.

«Θα την πάω μια βόλτα στο πάρκο.Εσυ δεν εχεις σχολειο σήμερα;»με ρωτάει η Γεωργία.
«Όχι»λέω
«Μάλιστα...»λεει.Προφανως και δεν με Πειστεψε.

Η Ελεάννα αλήθεια τώρα που είναι ολόκληρηρωτικα στην ζωή μου με έχει κάνει πιο χαρούμενο.

Αλλά αυτό με την μαμά μου πάντα με ρίχνει ψυχολογικά.

Θα ήταν όλα μια χαρά αν δεν είχε Αλτσχάιμερ.Αν ήταν καλά και είχα και την Ελεάννα δεν θα ήθελα τίποτα άλλο.

Ούτε λεφτά ούτε τίποτα.
Δεν έχουν αξία όλα αυτά.

Όταν μιλάω με τον Αλέξη και μου λέει ότι η Ζωη βλέπει εφιάλτες ότι την χτυπάνε καταλαβαίνω ότι και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν έχουν σημασία.

Βγαίνω έξω και βλέπω την Ελεάννα στα σκαλιά με τον Ντοριτο αγκαλιά.

Αυτό ναι.
Αυτό έχει σημασία.