Instagram | Larry Stylinson

2.3

Harry

Nie było dużo czasu. Na prawdę za mało czasu mi dali na spotkanie się  Louisem. Po zatrzymaniu jego serca, zawieźli go ma blok operacyjny, lecz on w czasie zabiegu, obudził się i lekarze musieli go uśpić.

Gdy mnie o tym poinformowano, od razu chciałem się spotkać z Lou. Lecz nie ma tak lekko. Musiałem czekać kilkanaście godzin na szpitalnym krześle. No dobra, mogłem jechać do domu, ale nie chciałem go zostawiać. Nie po tym co razem przeżyliśmy. Czy była to przyjaźń? Ja czułem coś więcej. Wiele więcej niż przyjaźń.

Bałem się mu powiedzieć. Bałem się odrzucenia. Jest wszystkim tym co mam, na czym mi zależy. Postanowiłem, że mu powiem jak się obudzi, jednak wiem, że gdy przyjdzie co do czego, stchórze i nie będę wiedzieć co on czuje. Przyjaźń. Czemu sie oszukujesz Harry? Dla niego to nie było nic więcej.

Dobra, koniec! Nie użalajmy się nade mną. Porozmawiajmy o naszym spotkaniu z Lou, gdy w jakimś stopniu był przytomny.

Wszedłem do sali przez szklane drzwi. Pomieszczenie w którym się znajdowałem było jak na sale jednoosobową całkiem spore. Białe ściany i sufit trudno było odróżnić od szarych paneli. Lecz nie skupiajmy się na wystroju. Skupmy się na osobie leżącej na łóżku. Moim świecie.

- Hej Louis - powiedziałem cicho podchodząc do jego łóżka.

Z jego strony doszło do mnie tylko ciche mruknięcie. No i obudziłeś go debilu. Świetnie.

Usiadłem powoli na posłaniu i ogarnąłem włosy z czoła szatyna. Z zamkniętymi oczami wyglądał wręcz anielsko. Mam stu procentową pewność, że gdyby otworzył teraz oczy, utonąłbym w nich. Walić to, że umiem pływać. Jego oczy są jak wir, który wciąga, chcesz go więcej, pragniesz go z każdym dniem mocniej i mocniej...

Chyba otwiera sie droga do innego świata. A nie to Louis otwiera oczy.

▪️▪️▪️

I jak wrażenia?

Może się pojawić kilka błędów.

Do następnego

~ Wonderwall