Don't Let Me Forget || Taylor Swift

Part 8

"A-ah!" Aniden vuran acıyla yatağa geri oturdum ve hemen elimi ayağıma götürdüm. Ben yüzümü buruştururken annemln geldiğini oldukça hızlı bir şekilde birbirini takip eden adım seslerimden anlayabiliyordum. Sırtımı yatakla buluşturdum ve sağolsun neredeyse on beş saattir beni hiç yalnız bırakmayan sızıya sebep olan o dikkatsizliğime lanet okudum. Eğer merdivenlerden inerken bari birazcık düşüncelerimden sıyrılabilseydim şu an bu aptalca ağrıyı değil beni Rapunzel gibi bekleten sevgili prensimin yüzüne nasıl da arabanın kapısını çarptığımı düşünüp daha da keyiflenebilirdim. Ya da Austin'in zırvalıklarını kesip çenesini kapatması ve hemen arabayı çalıştırması için elimdeki büyük sayılabilinecek boyuttaki çantayla nasıl da kafasına vurduğumu. Gerçi çocuk da haklıydı, ben de ablamın sevg- şey, eski sevgilisini onu kovalarken görsem, en azından ufak çapta da olsa şoka uğrardım. Ama o, bunu çabuk atlatmış ve Jake yetişmeden arabayı çalıştırmış ve yola koyulmuştu. Neyse ki eve geldiğimizde de çok fazla soru sormamıştı. Dün olanların hatırlamanın verdiği keyifle yüzüme oturan gülümseme annemin odaya aniden dalışıyla birden dağıldı.

"Ne oldu? İyi misin? Başın mı döndü? Dengeni falan mı kaybe-" Ellerimi yatağa dayayıp doğruldum. Yüzümdeki, ayağımın sebep olduğu, ifadeyi yok etmeye fırsat kalmadan ne yapacağını şaşırmış annemin lafını kesip konuşmaya başladım. "Anne, sakin ol! İyiyim. Yani şey.. sayılır. Sadece ayağım ço- aah! Of, çok ağrıyor, anne" Annem hemen yanıma oturdu ve ayağıma baktı. Eliyle bir iki okşadıktan sonra yüzüme baktı. "Yani Taylor, ne diyeyim ben sana şimdi. Dünden beri kıvranıyorsun, ama tutturmuşsun bir daha hastaneye adımımı bile atmam diye. Bak nasıl da morarmış ayağın" Konuşurken diğer taraftandan da artık mordan kırmızıya dönme tehlikesi geçiren ayağımı gösteriyordu. "Böyle olmaz ki kızım." Hastaneye gitmek istemiyordum, uyanır uyanmaz gördüğüm ilk şey beyaz duvarlardı, duyduğum ilk koku ise insana oradan kaçma isteği veriyordu. Eh, durum böyle olunca da ayağımı burkmak gibi bir sebep yüzünden oraya dönmek istemiyordum.

"O kokuyu duymak istemediğimi en az sen de benim kadar iyi biliyorsun, anne. Lütfen, böyle bir sebep yüzünden beni oraya sürükleme." Ellerimi okşamaya başladı, benim için endişendiğinin fark ettim. Uyandığımdan beri -evet, yirmi dört yaşında olsam bile benim için başlangıç sadece o kısımdı- etrafımda pervane gibi dönüyordu. Her isteğimi dakikasında yapıyordu. Beni kaybetmekten korktuğu öyle belli oluyordu ki.

"Kızım, onunla bunun ne alakası var. Sadece ayağına bir baktıracağız, kırık çıkık var mı öğreneceğiz. Ayağında beyin tümörü çıkacak hali y- Hayret bir şey, bak bana neler dedirttiriyorsun." Tekrar doğruldum ve anneme yavru köpek bakışları atmaya başladım. "Doktoru eve çağırsak olmaz mı ki?"Annem sorumla beraber derin bir nefes alıp ben-seninle-ne-yapacağım bakışı fırlattı ve konuşmaya başladı: "Tabi ki olur," Ne yalan söyleyeyim bunu beklemiyordum. En azından devamını getirmeden önce "Manzaranın karşısında da röntgen çeker falan, ne güzel değil mi?'

"İyi de anne röntgen çekeceğini nereden biliyorsun ki?" Oldukça derin bir ah çekti ve kelimelerinin üzerine yaptığı vurguyu arttırdı "Evladım, adam röntgen çekmeden nasıl anlayacak ayağına ne olduğunu?"

"Ama ann-" Ben daha nasıl itiraz edeceğimi bile karar veremeden başlamışken annem sözümü kesmişti.

"Peki, Taylor. Madem öyle istiyorsun, öyle yap. Ben aşağıdayım, bir şey istersen haber ver." Hah, bütün ağrımın üzerine yetmezmiş gibi bir de tavır yemiştim. Zaten şans benden yana olsaydı onu ararken ayağımı incitmek yerine hiçbir şey bilmeden uyandığım ilk anda yanımda olurdu. Gerçi hepsini geçtim o şans kırıntıları benim de hayatım da rol oynasaymış her şeyi unutmak zorunda kalmazdım ya, neyse.

Tam annem kapıyı açıp gidecekken ayağıma -tekrar- giren acıyla çığlığı bastım."Offf, tamam hadi gidelim." Ben tekrar yatağa uzanırken annem de biraz üzüntü biraz da ben-sana-demiştim karışımı bir ifadeyle bana kıyafet ayarlıyordu.