SONSUZA KADAR MI ?

Daha yaşayamayacağım

Merhaba ! Öncelikle söylemek isterim ki hikayemi okuyup beğendiyseniz ne mutlu bana . Gerçekten her bölümü yazmadan önce düşünüp taşınıyorum , acaba ben bu bölüm de ne yapsam , farklı bir olay mı yaratsam diye . Size beğendirebilmek ve okurken heyecanlanmanız için özenle yazıyorum . Bir sonraki bölüm de ne yapabileceğime yön verebilirsiniz . Yorum atarsanız dikkate alırım :)

Konuşamıyorsan eğer,

Seviyorsan deli gibi ,

Önce derin bir nefes al ,

Sonra onu neden sevdiğini tekrar düşün .

Çünkü vazgeçmek kolaydır ,

Ancak unutabilmek çok zor .

---------------------------------------------------------------------------

Eve geldiğimde kendime olan kızgınlığım hala sürüyordu . Olanların hepsi benim yüzümdendi . Ya tekrar gözlerini açamazsa , ya bir defa bile onunla konuşamazsam .

Bu düşüncelerden kendimi uzak tutmak istiyordum ancak yapamıyordum .

Böyle durumlarda bana iyi gelen şey onun yanında olmaktı .

Arabama atladığım gibi hastanenin yolunu tuttum . Annesine görünmeden yoğun bakıma girmem gerekiyordu .

İlk önce gerekli kıyafetlerimi giyip ellerimi yıkadıktan sonra ElisaBeth'in yanına geldim . Onu gördükçe daha kötü oluyordum . Bu böyle mi sürecekti .

Yanına yaklaştım ve yanda duran sandalyeyi çekip oturdum . Solgun yüzünde belirgin hatlı dudakları öne doğru kıvrılmış hiçbir tepki vermiyordu . Uzun kirpikleri sanki uzun süredir uyuyormuş hissi veriyordu . Yüzünün şekli bir ressamın bile çizemeyeceği kadar görkemliydi .

Aşağı doğru sarkan elini tuttum . Yutkundum ve boğazımda düğümlenen o üzüntüyü atmaya çalıştım .''Beni affet . Nolur . Belki hatırlamıyorsun ancak bana verdiğin onca güzel söz senin için bir şey ifade etmeyebilir. Ben seni seviyordum . Yine hepsi benim yüzümden oldu . Her şeyin olduğu gibi . Nolur beni affet . Kendimde nefret ediyorum . Uyandığın anda...uyandığın anda senden çok uzaklarda , beni bulamaman için elimden geleni yapacağım ama lütfen uyan . Eskiden olduğu gibi o kurabiye kokunla hayata geri dön . Beni belki yine hatırlayamayacaksın . Ama ben seni sevmeye devam ettiğim gibi yine seveceğim . Uyan prenses .'' dedim ve gözlerimden akan yaşları elimin tersiyle sildim . Alnına masumca bir öpücük kondurup dışarı çıktım .

Arkadaşlar bazı yerlerde tiyo veriyorum . Detayları ileriki bölümlerde göreceksiniz . Neyse çok uzattım okumaya devam edin .

Yoğun bakımdan çıktığımda doktoru bulmak için danışmana gittim . Bir süre bekledikten sonra birkaç doktorun ElisaBeth'in ünitesine doğru koştuğunu gördüm . Ne oluyordu !? Aceleyle bende koştum ve içeri girdim . ElisaBeth gözlerini açmıştı ancak komaya girmişti . Ben bağırırken , doktorların acele etmesini söylerken ağlıyordum . Bir doktor gelip beni dışarı çıkarmaya çalıştı ancak durmamakta ısrar ediyordum . Müdahale eden doktor yanıma geldiğinde oturmamı işaret etti .''Bak oğlum , öncelikle kendini toparla ve umutsuzluğa kapılma . Daha erken . ElisaBeth bitki...bitkisel hayata girdi.'' dediğinde şoktaydım . HAYIR OLAMAZDI . HEPSİ BENİM SUÇUM . BURAYA GELMEMELİYDİM . BELKİ BENİ DUYMUŞTU . O OLDUĞUMU ANLAMIŞTI . YİNE...YİNE...YİNE BENİM SUÇUMDU . Öfkemle koltuğa ve masaya tekme atmaya başladım doktor beni sakinleştirmeye ve dışarı çıkarmaya çalışıyordu .

Kendimi dışarıda bulduğumda arabayı kayalıklara karşı sürdüm . Hepsi..hepsi benim suçumdu . Kendimden nefret ediyordum . Ne zannediyordum . Bana geri mi döneceğini ? O kız bana bok geri dönerdi . Daha ne yüzünü görmek , sesini bile duyamayacaktım. Dayanamıyordum .

Bunları düşünürken direksiyon birden ellerimin arasından kaydı ve vites kontrolümden çıktı. Ölmek hakkımdı . Gözlerimi kapadım ve arkama yaslandım. Gerisinde duyduğum tek his sopsoğuk denizdi ...

Bitirmem gereken proje ve ödevlerim olduğu için sizi biraz heyecanlı bir yerde bırakmak zorundayım . Bu hafta sonu bir bölüm gelebilir ancak pazar günü yazamayabilirim . Umarım beğenmişsinizdir . Biraz kısa oldu , merak etmeyin telafi edeceğim .