Dairesel koridorlarda köşe kapmaca

yeni bir başlangıç

Ve okula gelmiştim.. Çok heyecanlı olmakla birlikte tedirgindim. Herkes bana bakiyordu sanki. Evet evet, bana bakiyorlardi.Üstümde mi bir şey vardi? Hayir. Tarzim mi garipti? Yine hayir. Sadece ben gitmeden namim gitmişti okula.-Ben ve yaptiğim manyakça şeyler- Olan özgüvenimi de yanindan gectigim kirmizi çöp kutusuna istemsiz bir şekilde attim.Derin bir nefes alip sinifa doğru ilerledim.Sinifa yaklastikca, sinifin kapisi gözümde büyüdü büyüdü ve büyüdü.. Benim için artik bir kapi değil kara delikti. Beni içine çekip sonsuzluğa firlaticak bir karadelik.. Girmek istemesemde girmek zorundaydim.Bir an gözümü kapattim. Actigimda siniftaydim! sevdiğim minik ayaklarim beni sinifa suruklemisti. Senden nefret ediyorum dedim kendi kendime.Kahretsin,sesli düşünmüştüm. Herkes beni duydu endişesiyle kendime yer begendim,daha doğrusu begenemedim.Bütün siralar doluydu. Peki ben simdi kimin yanina oturacaktim? Sağ öne otursam,cık olmaz kiz şüşko beni sıkıstirir.Sağ arkaya otursam,orasi da olmaz.Çocuk sapik birisine benziyor.Sinifi karpuz seçer gibi tek tek gözden geçirip kendime en uygun birisinin yanina oturdum. "merhaba ben tuana" Bana dönüp, 'oooo şeref verdiniz.O deli kiz sinsiniz demek' dedi hayran bir tavirla.Ve devam etti. 'Gerçekten benimle mi oturacaksin?' Afalladim bi an. Okulda deli kiz olarak bilinmek ürkütücü gözükse de güzel bir şeydi sanirim. Tadini cikarmaliydim. Normal karsilamis gibi "tabii ki. Yoksa seni yememden mi korkuyorsun?".Arkadan ergenliğe yeni girdiğini belli eden rahatsız edici bir ses 'merhaba ben Yiğit' dedi.'merhaba bende tuana'. Yiğit kendi halinde diyemeyeceğim,görünüş olarak çok basit ama özgüven patlaması yasiyan ukala bir çocuk izlenimi verdi bana.Öyleydi de. Geçen zaman diliminde anlayacaktim bunu. Beni zorla kaldirip siniftakilerle tanistirdi. Belki de hayatim boyunca kendi ismimi bu kadar soylememistim. Bu is canimi sıkmaya başladı derken son kişiye geldi sira. Bu çocuk sinifa girdiğimden beri gözlerini benden kaciran çocuktu. Yanina yaklastik. Yiğit  beni tanitti.Ama çocuk duymamazlıktan geldi. Sinir olmuştum. Disarida ki birisinin duyabileceği bir ses tonuyla "merhaba ben tuana" dedim. Mecburiyetten yüzüme bakti. İsmini söylemedi. Sadece gulumsedi,memnuniyetsizce. Çok tanidik gelen dudaklari aralandi. Kısık bir sesle 'memnun oldum' dedi. Ve yüzünü cama döndu. Biraz duraksadim. Ve bu oydu! Evet o!