Dairesel koridorlarda köşe kapmaca

aramızdaki tek bağ; SIR

Onu gördüğüme gözlerime inanamamış olsamda mutlu olmustum. Özgüvenimi,attığım çöplükten geri çıkardım.Hayır hayır o benim eski sevgilim filan değildi.Hastanede benimle ilgilenen,bana karşı farklı hisler besleyen çocuktu.Beni gördüğüne sevinmemiş miydi yoksa? Yada hastanede kaldigini kimseye söylemek mi istemiyordu? İkinci ihtimali göz önünde bulundurarak yanina oturdum.Çok değişmişti.Hastanede; kendisini es geçmiş,mutsuz,saçı sakalı birbirine karışmış çocuk bu olamazdi.Beni yine aldirmazsa endişesiyle yuksek bir ses tonu takinip "görüşmeyeli neler yaptin bakalim?" dedim. Bana döndü.Attığı o bakışı hayatım boyunca unutamayacaktim sanirim.Ne yalan söyleyeyim korkmustum.Korkum pek sürmedi.Taki tenefüste kolumdan çekip arka bahçeye götürene kadar.Bana çok kizmis olmaliydi önceden tanistigimizi belli ettiğim için.Hayir yani benimle önceden tanisiyor olsa ne olucakti ki? Şuan ondan nefret ediyordum! "İnşallah ölürsün gerizekali" diye bagirdim.Ve o bakisin daha kötüsünü bana atarak 'Sen ne yaptigini zannediyorsun? Beni ne kadar çok üzdüğünün farkinda misin? Neden telefonlarima cevap vermiyosun? Aptal. Sana bir şey oldu diye ödüm patladi!' "Şey ben..ben...Gerçekten özür dilerim." Tahminim yanlis cikmisti.Aslında ona hak veriyordum. Ama telefonumu hastaneden beri hic acmamistim.Ayaklarim titriyordu.Çok korkmustum.Kalbim küt küt atiyordu.Kolunu nazikçe birakip kulağima fisildadi. 'Seni çok özledim...' Benim onu sevmediğimi biliyordu.Peki neden şimdi boyle yapmisti? Yutkundum.Ne diyeceğimi bilemedim.. Sanirim biraz afallamistim. Tam agzimi açıcakken dudaklarini yavaşta dudaklarima yaklaştirdi. Yüzümü burusturunca istemediğimi fark etti ve özür dileyerek yanimdan ayrildi.Koşarak arkasından gittim.Bir aciklama yapmak zorundaydım.Aslında zorunda değildim ama öyle hissediyordum.Arkasından bagirdim ama duymadi. Ve bir kez daha bağırdım "Aahh Ayağım!" ona yetişiyim derken ayağımı burkmuştum.Koşarak yanima geldi.Eli ayagina dolanmisti."Korkma bir şeyim yok" desemde duymadi.'Benim yüzündem oldu' diyerek kendisini suçluyordu.Bu onun hastaligiydi.Sürekli panik atak geçiriyordu.Yine öyle oldu sandim.Çok korkmustum.Neyse ki öyle değildi bu sefer.Sanirim hastane biraz yaramisti.Ben sadece ona odaklanmistim.Beni kucagina aldi.Bu sefer isteyerek sıkıca sarildim.Hic birakmak istemedim.Beni önemsemesi çok hoşuma gitmişti.Ona o an bir buse kondurmak istedim ama kahpe gurur buna müsaade etmedi.Sınıfa kadar götürdü.Allahtan tenefustu ve sinifta hic kimse yoktu."Teşekkür ederim,özür dilerim.Senin gibi birisini kirdigim için" dedim.'Gözleri dolmuştu.Sadece bir şey demeni beklemiyorum' dedi.Yanimdan tam kalkicakken "Lütfen biraz kal.Konusmamiz lazim dedim" 'Gerçekten simdi hic zamani değil' dedi ve kendi sirasina geçti.Burkulan ayağimi oksamaya basladim.'Üstüne basma' dedi."Benimle konusacagina söz verirsen basmam" 'Söz'. Bunu duyduğuma çok sevinmistim. İçimdeki pismanlik birazda olsa hafiflemisti. Bi nevi günah cikaricaktim...