O manzarayı gördükten sonra ben olduğum yere çökmüştüm. Kardeşim ise haykırıyordu. Tomy ise sadece kardeşimi teselli etmeye çalışıyordu.
Tomy: Hadi ama biraz güçlü olun...
Clara: SEN NE ANLARSIN Kİ?!
Tomy: Sizden daha fazla şeyi.
Clara: Tabi canım!
Tomy: Ben tek başıma yaşıyorum. En azından sen kardeşine berabersin.
Bunları o kadar duygusuz söylemişti ki Clara ona bakakaldı.
Tomy: Açıkçası. Ben uzun süre önce güçlü durmam gerektiğini zaten anladım.
Annemin yattığı yere çömeldim. Annem. Ateş grubundan biri tarafından öldürülmüştü. Annemin alnına eğildim. Hafif bir öpücük kondurdum. Gözlerimden bir damla yaş süzüldü. Gerisi gelmedi. Kardeşim duygusuzun teki olduğumu düşünmesin diye yüzümü sakladım.
Tomy: Daha fazla oyalanmadan polislere haber verseniz iyi olur. Bu toprak binasından ikinci kayıp. Belki bir ipucu olur.
Clara bağırmaya başladı. Onu zor tutuyordum.
Clara(ağlayarak): BENİM ANNEM İPUCU FALAN DEĞİL! PİS DUYGUSUZ!!!
Ortamda duygusallık hakimdi. Clara'ya sakin olmasını fısıldadım. Biraz olsun sakinleşti.
Sonra Tomy polisleri aradı. Polisler geldi ve hemen incelemeler başladı. Annemin cesedini taşımaya çalıştıklarında Clara acı içinde bağıramaya devam etti.
Clara: BIRAKIN ANNEMİ!!! SON BİR KEZ OLSUN GÖREMEZ MİYİM ONU?! NOLUR! NOLUR...
Yere çöktü.Omzundan tuttum.
Ben: Clara... Güçlü ol. Böyle kendini harab etmen hiçbir içe yaramayacak.
Polisler geldi.
Memur John: Bir ateş grubu saldırısına benziyor.
Clara: Bunu yapanı bulduğumda.... Onu doğduğuna pişman edeceğim.
Memur John: Hangi binadansın bakalım küçük hanım?
Clara: Su.
Herkes sustu. Clara bir hata yaparsa ne yapacağımı düşünmeye başlamıştım. Daha çok düşünmem gerekecekti. Bu noktadan sonra geleceğimiz cidden çok karışıktı...
