Bir Ayato Hikayesi {Ayato Kirishima}

Gerçekler ortaya çıkıyor

Küçükken, Hitori her geçen gün:
- Bakın size söylüyorum, yakında bir felaket gerçekleşecek ve hepimizi öldürecekler, diyordu ve biz ona inanmıyorduk. O felaketin olduğu günden bir gün önce ablam evden kaçmıştı ama ardından bir mektup bile bırakmamıştı. Sadece o kurtulabilmişti bu durumdan. Ailemi gözümün önünde öldürmüşlerdi benim ama ablamın olup bitenlerden umrunda bile değildi. Bizi bırakıp gitmişti o. Ben de onu o günden sonra hiç görmemiştim ta ki bugüne kadar. Kısacası onu hayatımdan atmıştım.

Ablam güçlü bir kızdı. Benden güçlü olduğu kesindi. Her geçen gün o güçlü olduğu için kurtulabildi diyordum içimden ama ben güçlü değildim o yüzden kaçamamıştım. Hiç beni de ardından götürmeyi düşünmemişti. Zaten küçüklüğünden beri beni küçümsüyordu ama ben o günden sonra artık bir karar vermiştim: ondan daha güçlü olmaya.

Kapıda kalakalmıştım. Ne söyliyeceğimi bilemedim. O kıza bir şey söylenmezdi doğrusu ve kapıyı yüzüne kapadım ama ayağını koydu:
- Biliyordum yüzüme kapatacağını ama bir kez olsun beni dinle, lütfen, dedi.
Bende:
- Seni kesinlikle dinlemeyeceğim, o yaptıklarından sonra, dedim. O da:
- Hayır gerçekten olan bitenler hakkında hiç bir fikrin yok, o günden beri sizi arıyordum ama sadece sen hayatta kalmışsın. Sadece anlatmama izin ver. Ne sanıyordun koca dünyada seni bulmak kolay mı? dedi ve hiç bir şey söylememe izin vermeden içeri girdi. Bende bir şey diyemedim. Bakalım beni ikna edebilecekmiydi.

O televizyonun yanındaki koltuğa oturdu. Ben de en sevdiğim köşeme oturdum ve anlatmaya başladı:
- Ben kaçmadan bir hafta önce, bazı aogiri üyeleri beni sokakta insan yerken yakaladı ve beni bir yere götürdüler. Galiba saklandıkları bölgeye götürdüler, dedi ve ben konuşmaya karıştım:
- İlk olarak bizden izinsiz niye dışarı çıktın, dışarısının güvenli olacağını bilmiyormuydun ve bize bütün bu olanları niye anlatmadın he?? Biz senin ailendik ve sana yardım edebilirdik, dedim ve o:
- Bak Lawliet ilk önce hiç konuşmadan beni bir dinle hepsini açıklayacağım, dedi ve devam etti:
- Sonra beni bir odaya götürdüler ve karşımda bir adam oturuyordu. Odası mükemmeldi. Sanki oranın müdürü gibiydi ve bana adımın Hitori ve güçlü bir kız olduğumu söyledi. Ben o anda şaşıvermiştim. Adımı nerden bilmişti. Bir şey dememiştim. Bir süre sonra adam bana yakında ghoullerin insanlara çok kötü bir katliam yapacağını anlattı ve bana üstelik planı bile anlattı ama niye bana anlattığını bilmiyordum. Bana çok güzevinkyordu sanki. Sonra bana bir seçenek sundu. "Ya bizimle kaçacaksın ya da seni öldüreceğiz dedi." Bende ölmek istemiyordum bu yüzden onlarla kaçmaya karar verdim ama bir şartları vardı. Hiç kimseyi de arkamdan götüremezdim ve sizede söylememem gerekiyordu. Bende size sadece o felaketin olacağını anlattım ama siz inanmadınız. Sizi korumak istiyordum. İnsanlar da olacaktı bu savaşta. Suçsuz olduğunuza rağmen ailemizi öldürdüler. Asıl o insanlar daha da kötüydüler ve ben de o günden sonra iyi bir karar verdiğime inandım.
Beni neden o gün bulduklarını anladım. Gerçekten baya güçlenmiştim. İşe yarmıştım ve sonra hep onlarla beraber çalışmaya karar verdim ama bu arada da sizi aradım. Sonunda seni buldum bir şekilde, dedi.

Bir sessizlik oluştu. Düşünüyordum.
Ve Hitori:
- Bir şey demiyecekmisin?? Bunlar gerçekler. Ben sizi unutmamıştım. O günlerde hep seninle vakit geçirmek istedim ama onlar beni bulmuştu. Bazen istediklerimiz gerçekleşmezmiş, dedi.
Bende yavaş yavaş duygulanmıştım. Ben de hep onla beaber küçüklük anılarımız olsun istemiştim.

Yanına oturdum ve ona kocaman sarıldım. Özlemiştim onu. O kıvırcık saçlarıyla oynamayı. Küçükkende böyleydi. Hep onu kıskanırdım. Annem benim saçlarımı keser ama onunki kıvırcık olduğu için, ona yakıştığı için kesmezdi saçlarını. Bana " sana kısa saç yakışıyor " derdi ve keserdi.

Hiç aklıma bile gelmezdi bir daha ona sarılacağım. Ne anlattıysa beni hemen ikna edebilmişti galiba. Sonuçta benim ablamdı. Onunla uzun süre küs kalamazdım. Kaç yıl olmuş zaten görüşmeyeli.

Hayat böyle bir şeymiş. Olmayacak şeyler bile olabilir belki de. Ayato'nun karşıma çıkması da öyleydi. Galiba artık böyle şeyler başıma gelecekti. O yüzden alışmam gerekiyordu.