Title : I still waiting....
Paring : Janson/ Thomas
Rate : PG13
Story tag : Drama
Author : Rabbifer
———
'ครั้งสุดท้ายแล้วโทมัส แล้วเราจะไม่ได้พบกันอีก จนกว่าวันที่เธอจะออกจาวงกตนั้นได้'
แจนสันลืมตาตื่นขึ้น ดันตัวเองพลางเสสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง มันยังคงมืดและไม่มีสัญญาณของคนที่เขากำลังรอ ชายหนุ่มวันกลางคนถอนหายใจ สองมือลูบหน้าอย่างนึกปวดร้าว เขาไม่น่าปล่อยให้เด็กนั่นเข้าไปเสี่ยงอะไรแบบนี้เลย เสื้อโค้ทยาวสีเทาที่ถูกว่าเอาไว้อย่างเรียบร้อยถูกหยิบขึ้นมา ดูเหมือนว่าเจาจะงีบไปนานพอสมควร เมื่อมองดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าๆแล้ว คงต้องรีบลงไปตรวจรายละเอียดอะไรเสียหน่อย
'ไม่ต้องห่วง ผมจำคุณได้แน่'
แจนสันจับที่มีปากของตัวเอง ไหนละเจ้าเด็กที่บอกว่าจะจำเขาได้ ดันได้รอยชกกลับมาน่ะสิไม่ว่า ลิฟต์ตัวเดิมเปิดออก ข้างในมีเหล่าพนักงานในชุดสีขาวเดินออกมาพร้อมกล่องที่ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา
"อย่าลืมจดบันทึกด้วยละ" แจนสันกล่าว พลางก้าวเข้าไปในลิฟต์ ตัวลิฟต์เลื่นลงไปยังชั้นล่างอย่างเหมือนเคย และห้องที่คุณเคยก็อยู่ตรงหน้าเขา
'เฮ้ ผม ว่าอันนี้น่าจะใช้ได้นะ คุณว่ายังไง'
'ฉันมั่นใจว่าถ้าเธอผสมมันเข้าไปแล้วมันจะกลายเป็นระเบิดมากกว่า'
'โธ่ ไม่เอาน่า'
ภาพวันวานที่หวนคืนกลับมา เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม เขาคิดถึงมัน
'เฮ้ๆ คุณจะทำหน้าทท่าทางขมวดคิ้วแบบนั่นตลอดไม่ได้นะรู้ไหม'
'เดี๋ยวผมไปหาอะไรมาให้ดื่มก็แล้วกัน'
ขายาวก้าวเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ประจำของเขา กล้องจุลทรรศน์ที่เคยวางอยู่ที่เดิมถูกเคลื่อนย้ายไปเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้แจนสันรู้สึกหงุดหงิดอะไร เขาก้มมองลงไปยังตัวเลนส์ เห็นเจ้าไวรัสตัวร้ายกับลังต่อสู้กับเซรั่มชนิดใหม่ของเขา และทันทีที่เขาหยดมันเพิ่ม เจ้าไวรัสก็กัดกินเซรั่มของเขาและเริ่มขยายตัวมากขึ้นไปอีก
แจนสันถอนหายใจ ถ้าเจ้าเด็กนั่นอยู่กับเขาในตอนนี้ คงจะเอาแต่ตบหลังเขา หรือไม่ก็เอาทือมาส่งบนไหล่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแบบเดิม
'เรามาพยายามด้วยกันใหม่ดีกว่า'
แจนสันจับที่ไหลของตัวเอง หลับตาและจูบจุดที่คิดว่ามือของคนที่กำลังคิดถึงน่าจะอยู่ ถึงแม้จะเป็นได้แค่ความหวังเล็กๆ แต่เขาก็คิดว่าสักวันเด็กนั้นต้องจำเขาได้
ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ!
'คำเตือน มีผู้บุกรุก'
เสียงสัญญาณเตือนภัยภายในอาคารดังขึ้น แจนสันเด้งตัวออกจากเก้าอี้ของเขา ไฟสีแดงกระพริบไปทั่วทั้งอาคาร หากให้เขาเดาก็คงจะเป็นเด็กคนนั้น เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ไม่รอช้า แจนสันรีบตรงไปนังสถานที่สังเกตการณ์ทันที แต่ทันทีที่ออกจากห้องก็ได้พบกับคนที่เขาเฝ้าคอยมาตลอดเวลา รูปหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง และแววตาอันบริสุทธิ์ที่ชอบมองเขาด้วยสายตาอันอ่อนโยน เพียงแต่ครั้งนี้กลับกลายเป็นว่า สายตานั้นมองเขาด้วยสายตาเคียดแค้น
"ดูเหมือนว่าจะมาเอาของสินะ โทมัส?" แจนสันพูดเชิงถาม ยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ที่ชนะตั้งแต่ยังไม่สู้
"ส่งมินโฮคืนมา!" เด็กหนุ่มตวาด กำมือแน่น
อา...
'ผมจำคุณได้แน่นอน'
"โกหกกันนี่นา"
จบคำพูด หมัดขวาก็เข้าฮุกใส่หน้าของเด็กหนุ่มทันที
"คำก็มินโฮ สองคำก็นิวท์!" มัดซ้ายเขาทีหน้าอีกครั้ง "แล้วฉันละโทมัส! ฉันเป็นใคร!" แจนสันเหวี่ยงร่างของเด็กชายปลิวไปอีกทาง เด็กหนุ่มยันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
"ฉันจะไปรู้ไหมละ ไอ้โรคจิต!"
"เอางี้ใช่ไหม? ได้! งั้นเข้ามา!"
.
.
.
.
โอ้ พระเจ้า... ได้โปรดมอบเด็กคนเก่าคืนมาให้ผมเถอะ....
——
End.
