Title: Fantaisie Impromptu op.66 (Chopin)
Paring: Starvis (Edwin Jarvis / Howard Stark)
Rate: Erotic
Event: #จะHeroไปไหน
——-
บางครั้ง...ความรักมันก็มาพร้อมกับความต้องสาป
หลายๆครั้งที่ผมพยายามจะเลิกนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมานานเกินกว่าจะนึกถึง เรื่องราวที่ไม่ควรเปิดเผยให้ใครได้รับรู้ เรื่องราวอันแสนสกปรกที่ทำได้เพียงเก็บซ่อนไว้ภายใต้จิตใจและร่างกายอันโสมมนี่ ทุกครั้งที่คิดจะวิ่งนี้ สุดท้ายก็เป็นตัวเองที่สะดุดหกล้มกับขาที่พันเกี่ยวกันตอนที่วิ่งข้ามประตูหรือบันได แม่มักสอนว่า เหล่าสุภาพบุรุษควรทำตัวให้น่าเคารพและควรที่จะแต่งกายให้ดูมีเงิน มีมากพอที่ตะสามารถเรียกผู้หญิงให้เข้ามาหา และหลังจากนั้นก็แค่หลอกเอาเงินเธอแล้วก็เขี่ยเธอทิ้งซะ... ใช่..ผมรู้ว่ามันฟังดูเลวร้ายและไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด แต่จะให้ทำยังไงได้ละเมื่อสิ่งที่ผมเป็นก็แค่ลูกของนักเขียนจนๆคนนึง...
"สวัสดีแม่ ผมจะออกจากเมืองไปแล้วนะ และผมไม่คิดว่าจะกลับมาเยี่ยมคุณด้วย เพราะฉะนั้น ผมเลยมากล่าวลาครั้งสุดท้าย" ตะไคร้สีเขียวเริ่มเกาะกุมหินอ่อนที่สลักชื่อของแม่เอาไว้จนแทบมองไม่เห็นชื่อ ดอกไม้ในมือผมถูกวางลงหน้าแผ่นหิน กระชับไทน์ให้แน่นและสวมหมวกเดินโต้ลมลงจากชานเขา
มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับการที่ต้องเหลืออยู่ตัวคนเดียวในโลกที่กว้างใหญ่และไม่มีใครที่คุณสามารถติดต่อและรู้จักได้ แต่อย่างน้อยที่สุดคุณก็ยังเหลือเสื้อผ้าเรื้อดีจากพ่อที่ไม่เคยเห็นหน้ามาตั้งแต่เก้าขวบ การแต่งกายให้ดูดี มักจะนำมาซึ่งผลดีตลอด ผมมองตัวเองหน้ากระจก ปัดทรงผมที่ไม่เป็นทรงให้เข้าที่ วันนี้จะเป็นวันเริ่มต้นของการเข้าเมืองเพื่อไปทำงานอย่างจริงๆจังๆ ไทน์สีดำถูกกระชับขึ้นอีกครั้ง และนี่คงได้เวลาจากบ้านรังหนูนี่สักที..
.
.
.
"สวัสดีคุณค่ะคุณจาร์วิส ดิฉันคือผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้ ด็อตตี้ อันเดอร์วูด" หญิงสาวผมสีน้ำตาลบลอนกล่าวทักทาย ทรงผมของเธอถูกรวบสูงไว้เหนือหัวอย่างเรียบร้อย เพียงแต่ลิปสติกสีแดงที่ดูขัดกับความเรียบร้อยนั้นทำให้เธอดูเหมือนเป็นหญิงสาวที่ซุกซนและพร้อมที่จะจับคุณทุกเมื่อ เครื่องแต่งกายสีดำและกริยาที่เคร่งขัดแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้จริงๆ
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณอันเดอร์วูด" ผมโค้งให้เป็นคำทักทาย
"โอ้ โปรดเรียกฉันด็อตตี้เถอะค่ะ ฉันคุ้นชินกับชื่อนี้มากกว่า" เธอกล่าว "มาค่ะ ฉันจะพาคุณไปเดินชมโรงเรียนและห้องพักของคุณ" สองขาเรียวเริ่มเดินก้าวอย่างสง่างาม เสียงรองเท้าส้นสูงดังกึกๆตามจังหวะเดินทำให้ผมต้องก้าวเดินตามอย่างกับลูกหมาที่ตามเจ้านาย
