Eh gusto ko agad-agad..
kaya eto na..
basahin niyo naaaaaaaaaaah! XDD
---------------------------
Shane's POV
School fair..
Ilang araw.. at linggo ko na siyang hindi nakikita..
Hindi ko alam kung sinasadya niya..
O mismo ang tadahana ang ayaw kaming pagkitain..
Hectic schedule..
Pressure time..
Nakakapagod..
At nakakaboring..
Pakiramdam ko unti-unting nawawalan ng kulay ang mundo ko..
Pero hindi ko alam kung bakit..
Dismissal..
Tapos na ang lahat ng kailangang gawin sa drama club..
Pero parang ayaw ko pang umuwi...
Parang sinunod naman ng paa ko kung anong sinasabi ng isip ko..
Pumunta ka sa likod ng school
But I even don't know why..
Parang sinasabing doon..
Makakapagrelax ako..
Naalala ko na naman si Ian..
Ano na kayang lagay niya?
Ano na kayang lagay ng relasyon namin ngayon?
May kami pa ba.. para sakanya?
Huminga ako ng malalim pagkatapak na pagkatapak ko sa lugar na iyon..
Agad akong napatingin sa tambayan naming puno..
Kilalang-kilala ko iyon..
Iba talaga pagmay halaga sayo ang isang bagay..
Kahit anong mangyari basta makita mo makikilala mo agad..
Dahan-dahan akong lumapit sa punong iyon..
Nang nandoon na ako..
Hindi ko alam kung paano magrereact o kung anong sasabihin nang makit ko siyang nakaupo doon..
Dahan-dahan siyang lumingon..
And his eyes met mine..
And I see loneliness there..
And it's because of me?
"Nanjan ka pala.." sabi niya ng may pait sa ngiti sa labi..
Dahan-dahan akong tumango at nagbaba ng tingin..
Awkward..
Naupos siya ulit kaya umupo rin ako sa tabi niya..
"Lagi ka ba dito?" tanong ko para mabawasan ang katahimikan sa pagitan namin..
"Oo.." mahina pero buo niyang sagot..
"Alam mo bang.. Araw-araw akong nag-iintay.. umaasa na dumating ka.."
"I'm sorry.." nasabi ko na lang..
hindi ko magawang tumingin sakanya..
Ayokong makita ang pait sa mukha niya..
Dahil sakin.
"I'm sorry din.. Dapat.. Iniintindi ko ang sitwasyon na natin.. Na walang dapat makaalam.. Kaya hindi kita dapat pinipilit sa mga bagay-bagay.."
