Dedektif Okulum

~1~

Ben Aylin. 10 yaşımda, bir filmde görmüştüm dedektifliği. O zamandan beridir dedektif olmak istiyorum.

18 yaşına girer girmez babamla okula kayıt olmaya gitmiştim. 3 gündür cevaplarını bekliyoruz.

~~~~~

Sabahın ilk ışıkları ile gözlerimi yavaş yavaş araladım. Tabii benimle birlikte yeni umudum da uyandı. Yavaşça lavaboya yöneldim. Odama göre soğuktu. Akan ılık su ile elimi ıslatarak yüzümü yıkadım. Çıktığımda dolabıma yöneldim. Beyaz renkli, siyah noktalıydı. İçinden siyah bir tayt ve kırmızı bir tişört alarak yatağıma uçtum. Yavaşça giyinerek düz, açık kahverengi saçlarımı taradım. Mavi gözlerim ise içinde parlıyordu.
Mutfağa indiğimde babam yoktu.
"Günaydın anne. Babam nerede?"
Soruma:
"Postaneden bir mektup almaya gitti."
Şeklinde cevap verdi. O sırada kapı açıldı. Babam gülümseyerek içeri geldi ve mektubu bana uzattı. Dedektif Okulu'ndan gelmişti. Açtığım gibi okumaya başladım.
'Sizi okulumuzda görmekten gurur duyarız.'
Yazıyordu. Öyle mutlu oldum ki önce anneme, sonrasında da babama sıkıca sarıldım. Evin içinde çığlık atarak koşturup zıplıyordum. Annemin sesini duyana kadar adeta kendimden geçmiştim.
"Kızım bavulunu hazırla."
"Peki annem."
Diyerek odama uçtum. Öyle bir uçtum ki sonunda takılıp düştüm. Ama hala gülüyordum. Ayaklanarak odamın kapısını açtım. Eşyalarımı dolabımdan çıkartarak pembe, beyaz çizgili bavuluma güzelce yerleştirdim. Kalbim çok uzun zamandır böyle hızlı atmıyordu.
Tüm eşyalarımı koyunca bavulumun sapını sıcak ellerimle kavrayarak merdivenlerden indirmeye çalıştım. Bunun sonucu ise, bavulumla birlikte yere kapaklanmam oldu
Annem ve babam sesi duymuş olmalı ki yanımda beliriverdiler.
"Kızım iyi misin?"
Diye sordu annem. Babam elini ağzına götürmüş, gülmesini engellemeye çalışıyordu. Ben gülünce onlar da kahkaha attı. Biliyorum pek normal değilim. Aslında normalim de diyemem.
Kahvaltıya oturduk. Yemek bitince dans ederek odama çıktım. Belki de bir şey unutmuşumdur. Bakarken albümüm gözüme takıldı. Albümü unutmuşum! Hemen elime alarak aşağı indim. Bavulumun önüne koyunca elime telefonumu aldım. Canım arkadaşım Tuğçe'ye mesaj atmalıydım.
|Görüşürüz.|
|Niye?|
|Ben Dedektif Okulu'na gidiyorum.|
|Gerçekten mi? :)|
|Evet.|
|Senin adına çok mutlu oldum.|
|Yazın görüşürüz. Haydi bye...|
|Görüşürüz.|

Babamın sesiyle irkildim.
"Kızım haydi! Yola çıkacağız!"
"Geliyorum!"
Diyerek merdivenlerden indim. Dışarı çıkınca evime son kez göz attım. Daha fazla bakarsam ağlayacaktım. Bu yüzden arabaya bindim.

Üç saatin sonunda okula varmıştık. Babam da annem de bana bakıyordu. İkisi de ağlayacaktı. Çünkü tek çocukları bendim. Annem kollarını bana sardı.
"Seninle gurur duyuyorum kızım."
Babam da elini omzuma attı.
"Hayallerinin peşini bırakma."
Sonrasında gözlerimin yandığını hissettim. Ağlıyordum. İkisine de sarıldıktan sonra:
"Beklentilerinizi boşa çıkartmayacağım."
Diye fısıldadım. Duydular mı onu bilmiyorum. Babam bavulumu verdi, annem de küçük çantamı. İlerlemeye başladım. Arkamı döndüğümde annem ağlıyor, babam da onu yatıştırmaya çalışıyordu. Benim baktığımı anlayınca ikisi de bana bakarak el salladı. Ben de sallamadan edemedim. Daha fazla ağlamak istemediğim için okula yöneldim. Hayallerimdeki gibi değildi. Bir taraftan gizemli duruyorken, görünüşü de ona korkunç bir ifade takıyordu. Yavaşça ilerleyerek kapısını araladım. İçeri girdiğimde burnuma güzel bir koku geldi. Galiba biri parfüm sıkmıştı. Duvarlar griydi ve led lambalar vardı. Yerde ise siyah bir halı vardı. Tavana baktığımda ise dev gibi bir avize sarkıyordu. Biraz ilerleyince birkaç kişi görünmeye başladı. 'Galiba herkes gelmedi' diye geçirdim içimden. O sırada bir kız içeri dalarak bağırmaya başladı.
"Sonunda hayalim gerçek oldu!"
Herkes ona bakınca susarak ilerlemeye devam etti. Çılgın birine benziyordu. Onunla iyi anlaşabilirdim. Çünkü benim de normal olduğum söylenemez. Sonrasında ne yapacağımı bilmediğim için bir kızın yanına gittim.
"Odamı nereden öğrenebilirim?"
"Tüm odalarım kapılarına bak. Adın yazan senin odandır."
"Teşekkürler."
Diyerek uzaklaştım. Şimdi tüm odaların kapılarına bakacaktım!
Başlamaya karar vererek odaların bulunduğu koridora yöneldim. O kadar da zor olmadı. Çünkü 3 numaralı odadaymışım. Odaya girdiğimde çılgın kız eşyalarını yerleştiriyordu. Sonrasında bana döndü.
"Sen Aylin olmalısın."
"Evet de nereden biliyorsun?"
"Kapıda yazıyor. Bu arada ben de Kumsal."
Deyince gülümsedim ve diğer dolaba yöneldim. Eşyalarımı yerleştirdim. Tam kendimi yatağa atacakken bir ses duyuldu:
"Tüm ögrencile salon 1'e!"
Harika(!). Şimdi salon 1'i bulacaktım. Öylesine dolanmaya başladım. Sonrasında da buldum.
"Evet sizler bu seneki yeni öğrencilerimizsiniz. Ben de bu okulun müdürüyüm. Diğer senelere göre daha azız. Çünkü dedektif olmak isteyen sayısı az. Bu sene biraz daha sıkı çalışacağız. Dedektifliği yaparak öğreneceksiniz. Yani gerçek olayların sorumlusunu bulacaksınız. Olaylar kolaydan zora gidecek. Aranızdan en yeteneklisi de seçilecek. Yarın başlayacağız. Bu yüzden bugün dinlenin."
Diyerek uzaklaştı. Yavaşça odama giderek kendimi yatağa bıraktım. Kumsal bana bakıyordu.
"Uykun olduğunu söyleme."
"Yorgunum."
"Bir şey yapmadık ki."
"Ben de normal değilim."
"Seninle iyi anlaşacağız."
"Ben de öyle düşünüyorum."
"Bir şeyler yapalım."
"Mesela?"
"Hmmmm. Pijama partisi."
"Bu saatte mi?"
"Unutma normal değiliz."
"Haklısın."
Dememle yüzüme yastık yemem bir oldu.
"Görürsün sen!"
Diyerek yastığı yumrukladım.
İkimiz de yorunlunca Kumsal zar zor konuştu:
"Film izleyelim mi?"
"Olur. Ne tür?"
"Dedektif."
"Bak işte buna hayır diyemem."
Diyerek ellerimle kumandayı kavradım. Filmi açarak kafamı yastığa koydum.
Filmin sonuna kalmadan uyuyakalmışım. Kumsal da filmi bitirdikten sonra uyumuş.

İŞTE YENİ BİR HİKAYE DAHA!
NASIL BULDUĞUNUZU BELİRTİRSENİZ SEVİNİRİM!

DİĞER KİTABIM
VAMPİR HAYATIM'I
OKUMAYI UNUTMAYIN!

GÖRÜŞÜRÜZ CANLAR!!♡♡