Dedektif Okulum

~9~ (FİNAL)

Sopanın bedenime her vuruşunda acım artıyordu. Dünya sallanıyordu adeta.

"Durun!" Aslı gelerek onları durdurdu. Gözlerim her yeri buğulu görmeye başlamıştı.

"Dövmek yetmez." Arkasından bir bıçak çıkardı.

"Öldürelim."

***

Bıçağı o soğukluğunu her hissedişimde ölüyordum sanki. Bir ara bembeyaz bir ışık belirdi gözümün önünde. Gitmeli miydim ona doğru?

Beyaz ışığa ilerlemeye karar vererek adım attım.

***

Beyaz ışık o kadar huzur vericiydi ki...

Birden büyük bir acı hissettim. Sanki ruhum, kendini özgür bırakmak istiyordu. Ayrıldı birden vücudumdan. Her şey bitti adeta. Kendimi kaybettim sonra.

***

(Yazarın Anlatımı)

Kumsal koştu. Aslında o Tayfun'un kızı değildi. Ailesi yokluk çekiyordu. Tayfun da ona para önermişti. Ailesi için yapmıştı.

Okulun kapısının önüne gelince durdu. Bahçede gördüğü şey ile öylece kalakalmıştı. Aylin, kanlar içinde yerdeydi.

"Yetişemedim." Aylin'in yanına koştu.

"Yardım edin! Kimse yok mu?" Ayak sesleri duyarak kafasını çevirdi. Ahmet uçarcasına geliyordu.

"Ne oldu?"

"Bilmiyorum." Kumsal telefounu çıkardı.

"Şimdi telefon oynamanın sırası değil!"

"Telefon falan oynamıyorum. Ambulansı arayacağım."

***

Bekliyorlardı kapının önünde. Ne bir doktor, ne bir hemşire vardı. Kapı açıldı anında. Doktorlar gitti hiçbir şey demeden. Arkadaki stajyer durdu karşılarında.

"Buraya geldiğinde çok kan kaybetmişti. Maalesef kurtaramadık." Annesi çığlıklar içinde yere attı kendini. Kumsal sessizce ağladı. Dayanamadı daha fazla. Aylin'in annesinin yanına oturdu. Omzunu okşarken ağladı onunla. Acılarını paylaştılar.

***

Ahmet hiçbir şey diyemedi. Ağlayamadı da. Boğazında bir şey vardı. Sesi çıkmıyordu. Tam ondan hoşlandığını düşünürken ölmesi de ne oluyordu?

***

Kumsal günlerce hiçbir şey yememişti. Arkadaşına doğruları söyleyemeden o, bu dünyadan göçüp gitmişti. Kendini suçladı sürekli. Kapısını, pencerelerini kapattı. İnsanlarla olan ilişkisini kesti.

***

Annesi bitmişti. Babası onu teselli etmeye çalışsa da daha kendini teselli edemeyen biri, nasıl başkasını teselli edebilirdi ki?

Gözyaşları dinmiyordu. Tek kızları gitmişti. Annesi dayanamadı. Kalp krizinden o da kızının yanına gitti.

***

Hepsinin düşüncesi farklıydı. Tepkileri, yaşayışları... Her şeyleri farklıydı. Ancak hepsinde yanı olan tek bir şey vardı: Aylin hep kalplerinde olacaktı.

BU KİTABIN DA SONU GELMİŞ BULUNMAKTADIR. OKUNMALAR SON ZAMANLARDA BAYAĞI DÜŞTÜĞÜ İÇİN FİNAL YAPMAK ZORUNDA KALDIM.

BİR DE İLK KÖTÜ SONLU HİKAYEM OLDU.

SON BÖLÜMÜ PEK İYİ YAZAMADIĞIM İÇİN ÜZGÜNÜM.

NEYSE, YEPYENİ HİKÂYELERDE GÖRÜŞMEK ÜZERE!!!