Pov Merel
Ik zag Rap Mon instorten... EEN BREAK?! Arme Rap Mon... Hij begon te huilen en zij : 'Oké, ik snap jullie... Ik hoop dat we nog contact houden'
De jongens knikte en Rap Mon vroeg of we naar huis konden.. Ik logeerde bij hem, of nou ja volgens mijn ouders logeer ik al een halve maand bij Hee-Yung op de kamer, maar eigenlijk is dat Rap mon... Ik hielp Rap Mon in het busje en ging naast hem zitten. Zijn ouders begrepen hem niet, hij deed nors maar ook verdrietig dus moest ik het maar uitleggen... Zijn ouders steunde hem en zouden het de kranten laten weten.
*tijdsprong van 10 minuten*
Dat 'ik laat het de kranten weten' was niet gelukt, we konden nog niet eens de parkeerplaats oversteken of ik had al paparazzi op mijn lip. Ik kreeg 4 microfoons voor mij gericht en ze vroegen wat in het Engels aan mij. Ik luisterde niet en liep stevig met Rap Mon in de rolstoel door, die onterstussen zijn capuchon over zijn hoofd had getrokken omdat hij niet wilde praten. Eindelijk waren we bij zijn huis. Hee -Yung trok ons naar binnen terwijl ik het verhaal vertelde. Ze was boos! Hoe kunnen ze zoiets doen!! Oke je zit in een rolstoel, maar om dan gelijk een break te houden vond ze belachelijk. Toen begon Rap Mon te praten
'Maar, Hee-Yung... misschien word ik wel nooit meer beter....'
Ik gaf de hoop niet op en zei dat Rap Mon moest blijven oefenen met zijn fysio en dat ik er voor altijd voor hem zou zijn
