Na school kwam ik uit het ziekenhuis en ik zag hem, mijn schatje. Ik hield zoveel van hem.... Ookal zat hij in een rolstoel, ik zou nog steeds mijn hele leven met hem willen delen. Rap mon zag mij, en riep gelijk *MEREL!* ik was ontzettend opgelucht. Hij wist weer goed wie ik was. Ik rende naar hem toe en gaf hem een knuffel. Maar daar bleef het natuurlijk niet bij, een nadeel voor zijn ouders maar hey, ik had hem gemist ofcourse... Toen begon Hee-Yung met praten :' De dokters zeiden dat hij misschien nooit meer konden lopen...'
'Voor mij maakt het niks uit' zei Rap Mon , 'als ik maar bij mijn meisje en bij mijn familie ben'
Rap Mon vroeg of ik mee wilde naar een BTS repetitie en dat wilde ik wel heel graag.
Ja ik heb geen idee hoe ik dit hoofdstuk moet eindigen sorryy💗💗
