POV Hee-Yung
Het enige wat ik kan bedenken is : er is iets heel erg. Ik pak de auto, ik ben inmiddels 17 en dan mag ik officieel alleen met begeleiding rijden maar ik geef geen fuck. Ik stap met trillende handen in de auto en bel gelijk mijn ouders. Ze zijn aan het werken in het buitenland. Maar ze komen gelukkig gelijk vanuit het buitenland. Maar toen moest Merel nog, ik moest haar bellen..
POV Merel
Mijn stiefmoeder vond het eerst een iets minder idee, maar uiteindelijk vond ze het goed. Ze vond mij wel schattig met Rap Mon. Maar ik durfde niks te zeggen over dat ik niet wilde verhuizen. Ik ging weer naar mijn kamer en werd gebeld. Het was Hee-Yung, ik nam natuurlijk gelijk op van blijheid maar hoorde Hee-Yung huilen
(HY= Hee-Yung en M=Merel)
HY : Me....me...me...Merel h... help!!
M: wat is er?!!!?!!?
HY : het is Rap Mon, hij ligt in het ziekenhuis op de Intensive Care, ik ben nu onderweg. Ik weet ook niet wat er is... kom alsjeblieft zo snel mogelijk
*gesprek beëindigd*
Ik liet mijn telefoon vallen. RAP MON IN HET ZIEKENHUIS?! Ik ren bezorgd naar beneden, pak mijn fiets en rijd zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
POV Hee-Yung
De rit was maar een uur, maar voelde als 4 uur. Ik was bang, bang voor wat er zou komen. Zelfs de begrafenis flitste in mijn hoofd. Merel zou zo verdrietig zijn.
