Talent High

Part 8 ~ Opgesloten in een bezemkast, hoe cliché?

Ik loop door de gang en overal waar ik kijk lopen kinderen die het uniform hebben veranderd. Als ik naar Kelly kijk zie ik dat zij ook naar iedereen kijkt. Kelly heeft het uniform op haar eigen manier veranderd. De schoenen heeft ze veranderd in donkerblauwe ballerina's en de blazer heeft ze vervangen voor een vestje. Ze ziet er schattig uit en het past bij Kelly. Maar alle andere kinderen lopen er het zelfde bij als mij. En om eerlijk te zijn, ik vind het er creepy uitzien.

Overal waar ik kijk zie ik mensen met het uniform op mijn manier lopen en het ziet er raar uit. Ik ben blijkbaar niet de enige die dat vind want aan het einde van de hal staat Prixi met een superstrak rokje die veelste hoog zit en de blouse heeft ze geknoopt zodat je de helft van haar buik ziet. Ze draagt geen panty en om het af te maken draagt ze vreselijk hoge hakken. Alle jongens kijken haar kwijlend aan en aan haar uitdrukking kun je zien dat ze het geweldig vind.

Ik hoor haar hakken al klikken in mijn richting en ik moet moeite doen om niet met mijn ogen te rollen als ze voor mij staat.

"Hallo Mayla." Ze glimlacht nep en het ziet er uit alsof je als kind verplicht bent om te glimlachen terwijl je boos bent. Eerlijk gezegd ziet het er hilarisch uit.

"Prixi." Zeg ik met de zelfde neppe glimlach. Maar op dat moment slaat ze een arm om mij heen en duwt mij voorzichtig door de gangen. Ik draai mij om om naar Kelly te kijken en haar een help-mij-blik te schenken maar ze haalt alleen hopeloos haar schouders op waarmee ze wilt zeggen 'ik zou niet weten wat ik zou moeten doen'.

"Hoe gaat het met jou?" Zegt Prixi met een zoet stemmetje. Ik draai mijn hoofd weer richting Prixi.

"Waar gaan we heen?" Vraag ik proberend mijn angst niet te laten horen.

"Wat? Doe niet zo gek Mayla!" Ze begint te giechelen en ik kijk haar oncomfortabel aan. "Ik wil je gewoon even succes wensen voor straks." Haar nagels prikken in mijn vel en ik voel mij erg ongemakkelijk.

"Uh bedankt?" Het kwam er meer als een vraag uit. Prixi zou nog liever skydiven dan mij succes wensen dus er is sowieso wat aan de hand.

"Oh en ik ben niet de enige die jou succes wilt wensen!" Zegt ze alsof ze het helemaal was vergeten te vertellen. Ik kijk haar vragend aan. "Kom, hier in lokaal 114."

Ze duwt mij lichtjes naar het lokaal. Het is wel een raar lokaal want er zitten geen ramen in. Ik loop voorzichtig naar de deur en stap naar binnen als ik merk dat het donker is en dat er niemand is wil ik mij omdraaien maar de deur was al in het slot gevallen. Ik hoor dat Prixi het slot omdraaid en wegloopt op haar hakken.

Shit. Ik ben opgesloten. Hoe dom kan ik zijn? Prixi die mij succes wilt wensen. Facepalm.

And guess what? Mijn grootste angst is donker. Het geeft mij het gevoel dat er elk moment iets met je kan gebeuren zonder dat je het zelf merkt en zonder dat je er iets aan kan doen. Enge monsters komen tot leven in het donker en ik wil er niet eens aan denken.

Ik begin een beetje door te draaien. Ik voel mijn handpalmen zweterig worden en mijn hart bonst bijna uit mijn lichaam. Ik kan niet meer normaal nadenken en ik blijf vastgevroren staan op de plek. Ik probeer mijzelf rustig te krijgen met grote happen lucht.

Als ik merk dat mijn hartslag weer naar zijn normale tempo is gegaan en ik mij iets rustiger voel, loop ik trillerig naar een muur om een lichtknop te vinden. Na een tijdje een muur te hebben betast heb ik eindelijk de lichtknop gevonden.

Ik kijk om mij heen en zie allemaal rekken staan met papier en schoonmaakspullen. Juist, ik ben opgesloten in een bezemkast. Hoe cliché? Dit had zo in een film kunnen gebeuren. Ik sla mijn hand op mijn voorhoofd en loop dan naar de deur en begin er als een gek op te slaan en tegen aan te schoppen.