Bugün emanetlerimizin gelişinin 4 üncü yıl dönümü.
4 yıl ne kadar hızlı geçti diyoruz bazen.
Rabbim'in tam bir sabır imtahanınından geçtiğimiz günlerdi o günler.
Yoğun bakımlar, keskin hastane kokuları, acil servis kapılarında bekleme, işe gitme, eve gelme....
İnsanın evlatları için çırpınmasının bir göstergesi idi sanki. Anneler , babalar "Evladın olunca görürüz seni" derlerdi ya işte tam o sözü yaşadım. Anne ve babaların çırpınışları ve kendilerini düşünmedikleri günler oluyor hayatlarında.
O zamanlar 800 gr bir bebek, evlat, kendi canından kanından bir şey. Bir şey diyorum ne diyebilirim ki rabbimin nefes alıp aldırmayacağını dahi bilemiyorsun o zamanlar. Yoğun bakım kuvezi içinde iki minik pırlanta...
Aciz olduğunuzu bir kez daha anlıyorsunuz. İnsanın acizliği tam olarak gözlemlenebiliyor. Elinizden geleni yapıyor fakat beklemekten başka bir şey gelmiyor elinizden.
Beklerken de bol bol dua ediyorsunuz, bu çocuklar yaşamaz diyen doktorlara inat dimdik durmaya çalışıyorsunuz hayata karşı.
Erkekler ağlamaz derler ya yok öyle bir şey. Gizli gizli ağlıyorsunuz daha size emanet edilip edilmeyeceğini bilmeden evlatlarınızın.
Ağlamanız kaybetme duygusundan değil, sadece acı çekmelerine göz yumamıyorsunuz, iç güdüsel koruma isteğiniz ile geceleri yanında olamıyorsunuz.
Neyse ki bu günleri görmeyi nasip eden yüceler yücesi kainatın sahibi bir rabbe sahibim. Siz benden isteyin ben size vereyim diyen. Sonsuz merhamet sahibi. Dua ile istedim rabbim nasip etti.
Emanetlerimiz Yağmur ve Yiğit bugün 4 üncü yaşlarını kutlayacaklar. Nasıl bir dünyada olduklarından elbette haberleri, fikirleri dahi yok. Ömürleri boyunca almayacakları ilaçları yoğun bakım döneminde almış olan benim arslan parçam ile minik kelebeğim.
Önce sizi bana nasip eden rabbime sonra da her daim ellerini üzerinizden eksik etmeyen annenize minnettarım.
Bir gün bu yazıyı okursanız ben bu dünyadan geçtikten sonra, hakkınızı annenize helal edin.
Çünkü kutsal olan analardır.
