Mijn (ab)normaal leventje.

~5~

MILAN

Ik zag dat Elise het pas doorhad dat we bij de stad waren als we er pal voorstonden. "Dit is de hoofdstad Elvas. Deze stad is nog niet geraakt door de demonen. "Waauww!", zegt Elise.

ELISE

"Waauww!", zeg ik. Deze stad is echt prachtig!

"Ik weet het.", lacht Milan. Nee dit is echt mooi. Ik zou de steden die de demonen al hebben aangevallen, liever niet zien. Ondertussen waren we al in de stad. "Oke, ik laat je je huis zien." Je hebt jurken in je kast hangen want straks zal je moeten een speech houden voor het volk. Meteen werd ik nerveus en natuurlijk zag hij dat. "Rustig maar, ze zullen je niet opeten hoor." Hahaha, heel grappig.", zei ik terwijl ik rood werd. Ondertussen waren onze hoofden maar een paar centimeter van elkaar verwijdert. Zijn gezicht kwam dichter en nog geen seconde later voelde ik zijn zijde zachte lippen op de mijne. Ik ging mee in de kus en een na een paar seconden stopten we om op adem te komen. "Ik wil dit al doen van zodra je wakker werd.", fluisterde hij in mijn oor. "Ik vanaf ik jouw stem hoorde.", fluisterde ik terug. Euh ik zal weg gaan zodat je jezelf kan klaar maken. Hier heb je een horloge. Als je op dit knopje drukt wordt ik opgepiept en kan ik je meteen terug vinden. Oké? Oké. En zo sloot hij de deur en liet me alleen achter. Ik keek meteen in de kast. "Wauw, dit is geen gewone kast. Dit is een inloopkast.", zei ik tegen mezelf. Ik liep erin en zag wondermooie jurken hangen.
Ik vond een jurkje en de bijpassende dingetjes.

Even later hoorde ik geklop. Het was een dienstmeisje. "Ik kom je haar nagels en make-up doen.", zei ze. O ja, moet ik gaan zitten? "Ja dat zou handig zijn.", lachte ze. Ze leek me aardig. Ik vroeg wat haar naam was. "Mijn naam is Lente. Ik ben een aarde elf. Ik vind het echt een hele eer om u, de Verlosser te mogen dienen. "O nee, zeg gerust Elise en 'je' in plaats van u.", zei ik met een glimlach. "Oke, ik zal u.. ik bedoel je voortaan Elise noemen. Ik had meteen al een vriendin erbij. Na een tijdje was ze klaar. Ik keek in de spiegel en ik was sprakeloos. Meteen knuffelde ik Lente. Dank je! Dit is zo mooi. "O, bedankt.", zei ze.

"Het is tijd.", zei een stem. Milan stond in de deuropening.

Oeeeee, hoe zal het volk reageren.
Laat het me weten wanneer je spellingsfouten ziet.

Enjoy.