Mijn (ab)normaal leventje.

~6~

ELISE

We staan op een balkon van het kasteel. Waarschijnlijk st echt elke elf op het plein. Er is zo veel lawaai dat een vleermuis het uit zou schreeuwen. Plots wordt het stil. Ik kijk achter me en zie dat Milan aan komt. Tot mijn verbazing buigt iedereen voor hem. Ik fluister in zijn oor waarom. Milan zegt: "Het zit zo, eigenlijk ben ik niet zo gewoon... ik ben eigenlijk de prins. Ik wou gewoon niet dat je me anders zou bekijken." Ik zucht en knik naar hem als teken dat het oke is. Ik draai mij om en schraap men keel. Het volk kijkt me indringend aan. Het voelt alsof ze zo recht door me heen kijken. Ik begin aan mijn speech. "Beste elfen, ik ben hier nog geen 8 uur ofzo maar wil jullie nu al ontzettend graag helpen. Ik heb al een vriend en een vriendin gemaakt. Ik keek eerst richting Milan en dan richting Lente. Op dit moment is het  nog allemaal veel. Ik kan mijn gaves niet beheersen, weet nog niet wat de vijand kan. En daarom zullen jullie nog even moeten wachten. Ik kan niet alles in 1 keer. Ik hoop dat de oorlog snel voorbij zal zijn. Ons krijgen ze niet klein! Toen begon het volk te klappen en helemaal uit de bol te gaan. Ik werd meegetrokken door Milan. "Dat was redelijk oke voor de eerste keer.", zei Milan. Je had het me ook al meteen kunnen zeggen dat je de prins was. "Had je me dan ook behandeld zoals je nu deed?", vroeg hij op een vragende toon. Euhhhhhhh. Zo, dat dacht ik al. Eummm Milan? Over die kus van daarstraks... Ik had geen tijd om nog te bewegen of ik voelde zijn lippen terug op de mijne. Na terug een paar seconden maakte hij zich van mij los. "Elise euh... wil... eummm... je mijn vriendinnetje zijn?", vroeg hij met rode wangen. "Daar moet ik nog over nadenken.", grapte ik en ik rende weg. "O? Gaan we het zo spelen. Wacht maar tot ik je te pakken krijg.", lachte hij. We renden door het kasteel en plots was hij weg. Ik draaide me om om te kijken en zag niemand meer. Toen ik verder wilde rennen botste ik tegen hem aan. "Ha, was je al vergeten dat ik de prins ben? Ik ken alle ingangen dus nam ik de andere kant.", lachte hij. Daarna gaf ik hem een kus. Toen ik hem beëindigde, fluisterde ik in zijn oor : "Ik heb er over nagedacht en ik zeg ja."

Liefde in het spel. Vanaf het volgende hoofdstukken zal ze waarschijnlijk beginnen oefenen en zal ze dan nog wat meer elfen leren kennen. Schrijffouten mag je altijd melden.

Enjoy!