Վարդի փշերը սուր են

Մի "անմեղ" ժպիտ

(Մար)-Նար,-հանկարծակի Նարեի սենյակ մտնելով ասաց Մարիետտան,- այսօր դասի գալու ես?
(Նար)-Այո, իհարկե։
(Մար)-Բա ինչ ես պառկել, դուրս արի անկողնուցդ և արագ անցիր ճաշասենյակ, ես արդեն նախաճաշ եմ պատրաստել։
____________________________

Աղջիկները նախաճաշեցին և արագ վազեցին դպրոց, քանի որ ուշանում էին և հենց որ ուզում էին դասարան մտնել...
____________________________

(Նար)-Չոն Չոնգուկ! Այս որտեղից հայտնվեցիր?!- կոպիտ և արհամարանքով ասաց Նարեն։
(Գուկ)-Ես այստեղ էի,- դասարանի դուռը բացելով ասաց Չոնգուկը,-ներս անցիր գեղեցկուհի,- Գուկը դիմեց Մարիետտային իր հմայիչ աչքեչը ճպճպացնելով😂։
Մարիետտան ուղիղ նրա չքերի մեջ նայելով կարմրեց ու ամոթից արհեստական ծիծաղելով ներս մտավ։
Աղջիկները գնացին և նստեցին իրենց տեղը՝վերջում։
(Սեհուն)- Սիրուններ~~😂
(Մար)- Սեհ~
(Նար)-Հունի~
(Սեհուն)-Գիտեք որ քիչ էր մնում ուշանայիք, չնայած ում եմ ինչ ասում😂, դա ձեր համար սովորական է😂։
(Նար)- Մար? Կարմրել ես? Ես քեզ առաջին անգամ եմ կարմրած տեսնում, չնայած որ մենք մանկության ընկերուհիներ ենք։
(Մար)-Իրոք? Ես? Կարմեմ? Երբվանից եմ կարմիր?- ասաց Մարիետտան և սկսեց հռհռալ։
(Նար)- Դու կարմիր ես այն ժամանակվանից երբ Չոն Չոնգուկը քեզ համար բացեց դասարանի դուռը,- լրիվ լուրջ պատասխանեց Նարեն մտածելու տեղիք տալով Մարիետտային։
Փով Մար
Օօօ...այս ինչ է ինձ հետ կատարվում? ես երբեք չեի կարմրել, միթե այս ամենն եղավ Չոնգուկի պատճառով ?... ոչ՛, ոչ՛, ոչ՛, դա անհնար է...