Վարդի փշերը սուր են

Գլուխ 17

*Օդանավում*
Փով Մար

Բոլորը տեղավորվեցին,բայց մի տեսակ ետ վերադառնալ չեմ ուզում,արագ անցավ էքսկուրսիան։Ինչու չենք շարժվում?Երևի էլի մի բան էն չի։Լավ,ինչևէ,գոնե գնամ ջուր խմեմ։Ա՜յ,պայուսակներն ինչու էն ոտքերիս մոտ?հլը չեն հասցրել դասավորել?Օհ,հազիվ հասա դռան մոտ։Անընդհատ ներքև էի նայում,որ չընկնեմ պայուսակների վրա և իմ անուշադրության արդյունքն էր որ ես գլխով հարվածեցի ինչ-որ մեկին։Բարձրացրի գլուխս։Օօօ,Գուկն էր,ով դուրս էր գալիս։Նա ինձ հենեց դռանը որը կողպված էր։

-Մար,արի խոսենք։

-Ինձ չի թվում,որ ճիշտ վայր ու ժամանակ ես ընտրել։

-Չէ,պետք է խոսենք,հենց հիմա ու հենց այստեղ։

-Լավ,լսում եմ։

Չոնգուկը խորը շունչ քաշեց ու ասաց.

-Մար,ես քեզ սիրում եմ...

Ես ապշած էի,չնայած որ երեկվա մեր համբույրից հետո կարելի էր այսպիսի մի բան սպասել,բայց միևնույն է,անսպասելի էր։Բերանս բաց էր մնացել,իսկ ես քարացել էի,չգիտեի ինչ ասել։

-Լավ,-հիմարացած ասեցի ես։

Չոնգուկի ոչինչ չհաակացող հայացքը իմ մոտ ծիծաղ էր առաջացնում։Մի կերպ զսպեցի ինձ։

-Այսինքն?-հարցրեց Գուկը։

-Դե ես չգիտեմ,թե ինչ են անում այսպիսի իրավիճակներում դրա համար...

Օդանավը շարժվեց։Ես ու Գուկը ընկանք...բայց իրար վրա...ՆՈՐԻՑ։Դե շարունակությունն երևի պարզ է։Մենք ՆՈՐԻՑ պատահմամբ համբուրվեցինք։Ինչքան կարելի է!!!

-Ամեն ինչ պարզ է,-ժպտալով ասաց Գուկը։

Ես աչքերս զարմանքից շաաատ մեծ բացեցի։

-Հն?-առանց հասկանալու, հարցական հայացքով հարցրի ես։

-Վերջ,վաղվանից դու իմ ընկերուհին ես։

-???

Իմ հարցականներին պատասխանելու փոխարեն նա ուղղակի գնաց։Ես ջուր խմեցի ու վերադարձա իմ տեղը,այս անգամ արդեն հանգիստ,որովհետև պայուսակներն արդեն գետնին չէին։
Ես ու Նարեն զարմանալիորեն ուրախ էինք։Ամբողջ ճանապարհին խոսել ու ծիծաղել ենք։Վաղուց այսպես իրար հետ չէինք ծիծաղել,կարծես մոռացել էինք թե ինչքան պատճառ ունեինք իրար հետ վիճելու համար։Կարոտել էի մեր ուրախ ժամանակները։Ինչ Գուկը հայտնվել է մեր կյանքում' մենք անընդհատ վիճում ենք...Աաա ինչ եմ մտածում,իհարկե Գուկը մեղավոր չի,մենք ենք պատճառը,Գուկն ընդհանրապես կապ չունի։Եվս երկու ժամ և մենք կհասնենք Սեուլ,տուն,որքան եմ կարոտել մեր տունը։