Ayet Buluşması ~HemDem~

47.bölüm * Askerlik*

Bu bölümü bütün HemDem ailesine ithaf ediyorum.. Iyiki varsınız...
------------------♥--------------------------

"Bir şartla" dedim. Ve ardından devam ettim.

"Sende bırakırsın" bana bakarak ellerimi tuttu.

"Şimdi sana bir şey söyleyeceğim. Bana kızacaksın kız, ama bebeğimizi düşün ona göre davran olur mu?"

"Ömer neyden bahsediyorsun?" Diye sordum. İçimde bir korku vardı beni yeyip bitiriyordu. Bütün vücudumu da sarmaya başladığında kızımın bile hissedip gerilediğini hissettim. Yavaşça karnımı okşarak sakin kalmaya çalıştım biraz sonra duyacaklarım hakkında hiç bir fikrim yoktu.

"İnci'm ben zaten okulu bırakmak zorundayım" dedi.

"Neden?"

"Çünkü-" dedi ama devamı gelmedi tekrardan ellerimi tutarak anlıma buse koydu ve devam etti.

"Çünkü beni askeriyeden çağırdılar."

"Neee!" Dedim. Gerisinde bir sey diyemedim zaten..

"Kaç ay önce muayene olmuştum daha hamileliğin ilk aylarında olduğun için düşük tehliken vardı ve daha fazla yıpranmanı istemediğim için söylemedim. Bir ay sonra gideceğim." Dediğinde göz yaşlarım sicim sicim akıyor ağzımdan kelime çıkmıyordu. O ise yanağımda ki göz yaşlarını silerek anlatıyordu.

" ve ben yokken senin burada kalmana izin veremem gözüm arkada kalır. O yüzden sen annemde ya da annende kalırsın hangisini istersen" cevap vermedim.
Benim evim sen'ken sensiz evsiz kalırım diyemedim. Boğazımda ki yumru geçmiyordu. Bir tarafım bakamayacaksın daha çok bak derken, diğer tarafım gözlerini gördüğü anda gözlerim dolmaya başlıyordu. İçin için ağlıyordum her gece..
Bu bir ayın kıymetini bilmeliydik. biz her anın kıymetini bilirken şimdi daha çok bilmeliydik. Onsuz zaman geçiremiyordum. Annem, babam, diğer annem, babam, nisan, tuğba.. herkes üzülmemem için bir seyler diyor. Yanımda olduklarını belirtiyorlardı.

Altı üstü beş ay diyorum ama o beş ayın içinde benim doğumum ve geride bebeğim ile geçen 4 ay vardı. Ömersiz annemin evinde bile iki gün zor kalan ben, şimdi ne yapacaktım. Karnıma gelen tekme ile gülümsedim. Ve fısıltı halinde karnımı severek konuştum.

"Burdayım ben varım diyorsun demi annecim evet sen varsın, benim yanımda sen varsin. iyiki varsın biliyor musun canimin içi.. iyiki varsın... Babasının göz nuru.."

---------------------
(1 ay sonra)

Hayat.. bir muamma..
Kimsenin garantisi yok.. ne olacağından ne öleceğinden.. Tam bir teslimiyet tam bir tevekkül..

Ve benim kocam üç gün sonra yok muydu?
Uyandığımda o olmayacak mıydı?
Aşerdigimde yine o koşturmayacak mıydı?
Içine neden kalın bir şeyler giymedin diye kızmayacak mıydı?
Peki ya doğumda?

Ne yapacaktım şimdi, ben Ömersiz doğurmazdim. Olmazdı onsuz olmazdı.. o ikimizin bebeği ve ilk ikimiz görmeliydik.
Ben gözümü açtığımda o olmalıydı.. farkında olmadan akıttığım göz yaşlarımı silerken ömer yanıma gelerek oturdu.

"Yapma böyle hayatım harap ettin kendini"

"Ömer" dedim. Ve ardından hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Ben sensiz ne yaparım" diye ekledim.

"Bak şimdi inci sadece 5 ay, biliyorum bunun böyle bir zamana gelmesi kötü oldu ama yapabileceğimiz bir şey yok. Emin ol doğumda izin alıp senin yanında olmaya çalışacağım. Lütfen karım, gözümün nuru anlayışlı ol bizi bu durumda bırakma ben daha çok endişe ediyorum. "