''Cevap versene!''
''Eren niye susuyorsun?''
''Ereeeen!'' diye haykırarak göğsünü yumrukladım.Gözlerimden az önceki yaşların 5-10 katı kadar yaş akıyordu.Kalbim çok hızlı atıyordu ve ben her geçen saniye daha da halsiz hissediyordum.Sonunda gücüm kalmadı ve dizlerimin üstüne düşüp ellerimle yüzümü kapattım.Aysu yanıma gelip bana sarıldı.Ellerimi yüzümden çekip ona sarıldım ve beni ayağa kaldırmasına izin verdim.Banka oturduğumuzda hiçkimse bir şey konuşmuyordur.Eren'le Berkcan bir şeyler öğrenmek için gitmişlerdi.Özgür sağımda,Aysu solumda ve Aslı'da Aysu'nun yanında oturuyordu.Gözümün önünden Almina'yla geçen acılarımız,üzüntülerimiz,mutluluklarımız,hepsi ve her şey tek tek geçiyordu.
Birinci sınıfta ilk tanışmamız, kavga ediyorduk.Arkadaş bile değildik.Sınıf öğretmenimiz bizi yan yana oturtmuştu.Kısa bir süre sonra yakın arkadaş olmuştuk.Annelerimiz de tanışınca çok fazla yakın olduk.Sonra bize Kaan ve Berk'te katıldı.8. sınıfa kadar haftada bir gece ben,Berk,Kaab ve Almina, annelerimizle birlikte buluşup bir şeyler yapardık.Liseye geçince Berk ve Kaan'dan ayrılmak zorunda kaldık.Hala görüşüyorduk fakat aynı okulda değildik.
Almina benim her şeyimdi.Her anımda vardı.Onunla her şeyde birlikteydik.Ağlarken de gülerken de.Şimdi ise onun hiç olamayacağı...Hem de benim yüzümden...
Özgür benimle oturdu diye kızmıştı ve ona hiçbir şey dememiştim.Ondan sonra mesaj atmamış veya hasta olduğumu haber vermemiştim.Belki sizin için basit şeyler fakat Almina'nın hayatında değer verdiği şeyler ciddi anlamda sayılıdır ve değer verdiği insanın onun olmasını ister.Bencilce belki ama o bir oğlak burcu.Onu bu hakiyle o kadar çok seviyordum ki ama yine de bazen onu aksatıyordum.Ben bugün okula gelmeyeceğimi söyleyince iyice kızmış,derse girmeyip spor salonunda oturmuştu.Spor salonu konferans salonun yanında olduğu için büyük hasar görmüş hatta içeridekilere ulaşılamıyordu.Sanırım girişe kiriş düşmüştü.İçerdekilerin ne halde olduğunu tahmin edemiyorduk fakat bana göre Almina bir ölüydü.Hem de benim yüzümden...
Eren'in geldiğini görünce ayağa kalkttım.Onlara doğru ilerledim.
''Ne oldu?Bulacaklar mı?''
''Arama çalışmaları olacakmış.''
''Harika! Nereden katılabilirim?''
''Pelin saçmalama lütfen!''
''Eren içeride ki benim her şeyim farkında mısın?'' deyip okula yöneldim.
''Ben de geliyorum öyleyse.'' deyip arkama takıldı. Görevli sandığımız birkaç kişinin yanına gidip gönüllü olduğumuzu söyledik.Bize gerekli şeyleri anlatım malzemelerimizi verdikten sonra peşlerine takılıp kurtarma çalışmlaraına başladık.
Spor salonuna yaklaşında kalbim hızla atmaya başladı.İçimden bütün duaları saydım.Derken birden küçük şiddetli artçı deprem oldu.Eren'in koluna yapışmış titriyordum.Normal şartlarda olsa Eren bu halime saatlerce güler ve haftalarca dalga geçerdi.Ama şu an gayet ciddi bir yüzle beni sakinleştirdi.
Kurtarma çalışmalarına çok az kişi katılmıştı.Zaten deprem olalı 15 dakika olmuştu.İlerledikçe toz bulutu büyüdü ve oksijen az da olsa azaldı.Birkaç adım atınca yıkılan kirişi gördüm.Eren görevlilerle birlikte baylozla kirişi kırıyordu.Ben de birkaç kadınla çuvallara çıkan beton yığınını doldurup kenara yığıyorduk.
Almina'nın ağzından...
Deprem olalı tahminen 15-20 dakika olmuştu.Sarsıntı olmadan önce salya sümük ağlıyordum.Ayağa kalkmayıp olduğum yerde kafamı dizlerimin arasına koydum.Büyük bir gürültü ve tozla birlikte kapının orasının kapandığını gördüm.Sanırım içerideki tek büyük bendim.Herkesi sakinleştirmek bana kalmış gibiydi.Deprem bitince ayağa kalkıp herkese bir şeyler söyleyip sakin kalmalarını sağladım.Şu an telaş bizim alehimizeydi.İçeridekiler sakin olunca bir kenara oturdum.Aklıma ilk ailem ve arkadaşlarım geçti.Annem,babam,Pelin,Eren,Aysu... Allahım iki dakika da özledim onları.İçimden yüzlerce dua etmeye başladım.Sonra Pelin'in şu an benim burada olduğumdan habersiz olabileceği geldi.Odun çünkü o! Bir kez daha sinir oldum.Gözlerimi kapatıp dua etmeye devam ettim.
Pelin'in ağzından...
Kirişin çoğunu kırmışlardı.Uzun koridor çuval ve enkaz yığıntılarıyla dolmuştu.Başım dönüyordu.Baya halszileşmiştim ama içeride Almina vardı.Bayloz sesinin betona çarpmasıyla oluşan ritim bana ninni gibi geliyordu.Çuvalın birinin üstüne oturup duvara dayandım.Tam içim geçiyordu uyuyacaktım ki sevinç sesleri duydum.Önce ateşten dolayı hayal görüyorum sandım fakat Almina'nın sesi kulaklarıma doldu.Bu hayal olamayacak kadar çok güzeldi.Sol bacağım çuvala dayalı, sağ elimde kürekle ayaktaydım.Hayal mi gerçek mi diye ayırmaya çalışırken Almina bana doğru koşmaya başladı.Gözlerimden yaşlar süzülerek ona bir adım attım.Boynuma sarılınca bütün yorgunluğum geçti.
''Özür dilerim,özür dileri..''
''Ne için?"
"Her şey için, her şey.. Seni seviyorum."
"Ben de vevilevdiii."
Hemen dışarı çıktık.Aysular bizi görünce sevinvimize ortak oldular.Hep birlikte banka oturup dinlendik.Ailelerimize ulaşamıyorduk ama tahminen iyilerdi.Çünkü bizim okulun oradan fay hattı geçiyormuş.Yani umarım iyidirler.Başımı Almina'nın omzuna koydum.Bir süre sonra uykuya dalmışım.
Almina'nın ağzından..
Pelin'in benim için, hem de BENİM İÇİN, hasta olduğu halde küreği eline alıp yardım etmesi beni çok duygulandırdı.Birincisi Pelin üşengeç biri, ikincisi Pelin'in bana değer vermediğini sanıyordum.Gerçi bu ara kötü bir dönemde Barkın yüzünden.Sanırım ona saygı göstermeliyim.Çünkü o benim biricik doktum.
Sizden bir şey isteyeceğim.Hikayem hakkında iyi veya kötü yorumlar yapıp bana fikir önerisinde bulunabilir misiniz? Desteklerinizi bekliyorum :)
