Naglakad ako na parang wala sa sarili. Hindi ko mapasok sa utak ko ang mga nalaman ko. Sumasakit ang dibdib ko pati ang ulo ko. Hindi totoo iyun. Alam kung may eksplinasyion siya sa lahat. I know na may dahilan siya para gawin iyon, diba?.
Pumunta akong dagat na parang wala sa sarili, tahimik lang ako at hindi man lang tumitingin sa paligid. I am pre-occupied with those news. Nakatayo ako sa baybayin at tinitingnan ang kabuuan nang dagat. Papalubog na ang araw at hindi ko man lang napansin na hapon na pala. I can feel that my eyes are getting swollen dahil sa kakaiyak.
Tumingala ako sa langit para pigilan ang umuusbong bagong luha at napangiti ako nang pagak. I ask him, even I don't know whom I am asking. "Bakit ako? Anong Kasalan ko sa kanila? Why it s-should be me?" I muttered brokenly like a pieces of glasses crashed into the floor. Tumulo na naman luha ko. I want to shout my frustration and the pain I am carrying. I want to burst it out. I wan------.
"Waaaaaaaaaaaah! BAKIT? BAKIIIIIIIIT?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko, hindi ko na kayang itago nalang aking nararamdaman, hindi ko kaya. Sumigaw ako na parang sumabog sa sakit. Gusto kung magsisigaw sa sakit at nagwala at matulog na lamang hanggang sa paggising ko kinaumagahan panaginip lang pala lahat. "W-why?" I ask myself. I am that bad so that I end up like this.
Sana iyon nga ngunit hindi eh. Totoo na ito. This is reality I am facing. The painful moment I am feeling. Napaluhod ako sa buhanginan sa sobramg sakit. Ayaw kung maniwala pero . .... paano kung.. paano? Naiinis ako sa sarili dahil naniwala ako, kahit....kahit madami na akong nakitang rason para tumigil na at huwag nang ipagpatuloy pa. Ngunit binalewala ko lahat para sayo Lander para .....sayo. Iiwanan ko ang lahat para manatili sayo pero ito ang ginawa mo. Parang pinatay mo na rin ako. Sana pala tinuloy mo nalang ang pagpatay sa akin. I should be happy with that dahil mas masakit kasi sakin na pinaglaruan mo muna ako and slowly kill me emotionally. Pinaniwala mo ako sa lahat nang mga kasinungalingan mo, mas masakit ito kesa sa totoong kamatayan. So this your way of killing me, slowly but surely. Lumuhod ako nang ilang minuto para mapanatag ang sarili ko ngunit hindi parin tumigil ang mga luha na lumalabas sa mga mata ko patuloy parin ito sa pag-agos. Hindi na maubos-ubos ang mga ito at ang sakit ay hindi parin nababawasan. Hindi ko ininda ang papagabing langit. Nanatili amo sa ganoong posisyon hanggang sa unti-unti nang dumisilim ngunit may ilang ilaw naman ang ibang kabahayn dito kaya hindi madilim. I am looking at nowhere.
After a while nang medyo nahimasmasan na ako tumayo ako at tinititigan ko ang malawak na kabuuan nang dagat. I felt the cold breeze of the ocean pero 'di iyon alintana. I am hurt and I am in pain. Para nang namanhid ang katawan ko sa sakit nang puso ko.
'Di kalaunan naramdaman kung may yumakap sakin patalikod. I know it was him. The first thing I know is his smell, his manly scent. The broad muscles he had and the rough hands of his embracing me. Hindi ako gumalaw because I want it to be the Last time to feel him. To feel like it wasn't fake at all and it was really the truth. The truth of being devoted once to me. It hurts my feeling when I was also so devoted to me. Gusto kung maramdaman ang init nang huli niyang yakap. I close my eyes to feel him holding me into his arms. Kahit peke gusto kung maramdaman sa huling pagkakataon. I made my decision now. The final decision that I am going to do and hoping not to regret.
"Hey, Love! Nandito kalang pala. Bakit umalis ka kanina. I just bought flowers for you but wala kana pagbalik ko." he said sweetly, that made my heart to race fastly. His husky voice throw a sweet words. Noon kay sarap sa pakiramdam parang hindi mapakali ngunit ngayon para bang ang sakit damdamin na marinig ang mga kasinungalingan niya. Nagbabantang tumulo na naman ang aking mga luha.
"Y-Your lie s-seems gone so f-far!" I asked calmly without any raging emotions with it. Habang nakatingin parin sa dagat. I am not angry, I don't want to have a rage emotion by now. I am so hurt so dumb. I am trying to hear his explainations. I know he had his exolainations. I am tired of crying and I want to confirm it before raging up. I want to listen to him.
