UÇURUM MİSALİ

2.BÖLÜM:BURASI BENİM CEHENNEMİM!🔥

Zaman...bizi yavaş yavaş yok eden ,her saniyede ölüme yaklaştıran zamana bile güvenim kalmadı artık.Saat daha gecenin üç'ü ,annemin ağlamaktan ve uykusuzluktan kızaran ve çöken göz altlarına aldırış etmeden yataktan doğrulup ayağı kalktım ve zaten zor uykuya dalmış olan annemi daha fazla rahatsız etmemesi ve uykusunu bölmemek üzere parmak uçlarımda yürümeye özen gösterip odama doğru ilerlemeye başladım .

Odama girdiğimde daha fazla dayanamayacağını anlayıp dolabın kapağını açtığımda karşılaştığım siyah dar pantolonumu ve mavi göbeği açık bluzumu elime geçirdiğim gibi banyoya koştum.Üzerimi değiştirdiğim gibi aynaya bakmam bir olmuştu .Siyah saçlarım herzaman ki gibi asaletinden ödün vermiyordu ama gözlerimdeki zümrütler öyle söylemiyordu .Ters giden bişeyler olduğunu anlatıyordu daha fazla bakmak istemediğim için banyodan çıkmakta karar kıldım .

Çıkmadan önce meleğime yani bu hayattaki tek dayanağıma "Anneme" minik bir buse kondurup komidinin üstünden telefonumu, askılıktan da siyah deri üzerinde gümüş fermuarları olan ceketimi aldığım gibi siyah botlarımı ayağıma geçirmem çok sürmemişti .Kapıyı yavaş kapatmaya özen göstererek ayrıldım evden .Temiz hava ciğerlerimi doldururken,tenime çarpan rüzgar buruk bir tebessümüme neden olmuştu.Şuan herkesten ve herşeyden sakladığım,biraz da olsa huzur bulduğum bir uçurumun önündeyim .

Öylece durmuş izliyorum hırçın denizi.Dalgaların rüzgarla dans edişini,güneş'in herşeye rağmen inatla doğuşunu .Öylesine bakıyorum işte belki iyi gelir belki unuturum diye ama başaramıyorum her adımımda parçalara ayrılıyorum ama inatla dik durmaya çalışıyorum.Sanırım bende yıkılıyorum ...Özür dilerim anne,şuan yanında olmam gerekirken bir uçurumun kenarında olduğum için...

》》》》》》》》》》》》》》》》》

Bir adım,sadece bir adım koparıcaktı beni bu Cehennemden .Sadece bir adımım silicekti ruhunu yitirmiş bu bedeni yeryüzünden.Kalbim katlanamıyordu artık acılara ,hergün gördüğüm kâbuslara....yapmalımıydım? Yoksa harabe olmuş bu bu bedeni Azrailin elinden çekip kurtarmalımıydım...

Düşüncelerimden sıyrılıp arkamı döndüğüm sırada gözlerim buluştu bir çift okyanus mavisi gözlerle.Karanlığa inat mavilikleri seçilebiliyordu.Onu görmem irkilmeme sebep olmuştu o sırada yüzünde belli belirsiz bi gülümseme geçti...bakın geçti diyorum çünkü hemen kendini toplayıp yine soğuk bakmaya başladı.Ne yapacağımı bilmez bir halde kalmıştım ,o sırada ağzını açıp şu sözleri fısıldadı karanlığa doğru..."Git burdan,canını yakmadan git ...buraya bidaha gelme ezgi ,burası benim Cehennemim ve sen yanlış yerde huzuru arıyosun" ...

"S-sen kimsin ,adımı nerden biliyosun ve neden gelmiycekmiişim !" diye sormuştum o ise "Daha beni tanımıyorsun ve tanımaya da çalışma tanımak isteyeceğin biri değilim ,kendi iyiliğin için gelme ...şimdi git bidaha gelmemek üzere "demişti sinirlenmeme sebep oluyordu ve beynim "error" veriyordu.Yanından geçeceğim sırada durup yüzüne baktım ardından"seni tanımıyorum belki ama şunu bil ki beni burdan ayıramazsın bay ukala" diyerek hızlı adımlarla ilerlemeye başlamıştım .

O sırada telefonumun çalmasıyla cebimdeki telefonu aramaya başladım titreyen parmaklarıma inat .Telefonu bulmamla ekrana bakmam bir olmuştu ve arıyan Tuna'ydı ,vakit kaybetmeden telefonu kulağıma koyduğunda Tuna'nın telaşlı sesini duymam bir olmuştu."Ezgi nerdesin kızım yaa ?" ne diyecektim şimdi ben bu deliye?."Dolaşıyorum Tuna hava almaya çıktım "diye cevapladım ."Ezgi hemen buraya geliyosun! Ayça teyze iyi değil şuan hastaneye gidiyoruz "... Olamaz ,olamazdı değil mi ?önce babam şimdi annem katlanamazdım ,dayanamazdım buna ...Ağlamaklı sesimle "Hangi hastane " diye sormuştum aldığım cevap ile telefonu yüzüne kapatmıştım .Adımlarım daha da hızlanmaya başlamıştı deli gibi sağa sola bakıp taksi arıyordum çünkü hastane buraya çok uzaktı yürürsem bir saat sürerdi

tam da o sırada siyah bir araba yanımda durmuştu anlamsızca bakınca "Arabaya bin hastaneye gitmek istemiyomusun ?diye sorunca afallamıştım o nerden biliyordu bunu . "Bak son kez soruyorum bidaha sormam geliyomusun ?geliyomusun?" Ne olursa olsun diyerek son çare arabaya bindim yolculuk sırasında hiç konuşmadık .Hastaneye geldiğimizde arabadan inerken teşekkür ettim o ise hiçbir şey söylemeden gaza yüklendi.İçimden "Odun " diye geçirip hastane kapısının önünde durdum.Hastaneye girecek cesareti bulamıyordum çünkü ben tüm cesaretimi ,umutlarımı 4 ay önce tam da burda yitirmiştim...

Zorlana zorlana ,can çekişerek girdim hastaneye ,vezne'ye yaklaşıp annemin hangi katta olduğunu öğrenip merdivenlerden çıkmaya başladım .Annemin olduğu kata geldiğimde Begüm bana koşarak sarılmıştı .Sımsıkı sarıldım ona tüm acılarımı yitirircesine ...Diğerleride gelip sarılmıştı bana işte o an anladım.Benim ailem bir kişi değil de 6 kişiymiş diye.Annemin yanına gittiğimde alnına bir buse kondurup yumuşacık ellerini ellerimin arasına alıp öptüm...

"Özür dilerim anne zor zamanında yanında olamadığım için affet nolur, zaten bir tek sen anlıyorsun beni ...yalvarırım sende gitme anne! Kaldıramam anne! gittiğin yere beni de götür gideceksen!Ama nolur yalnız bırakma beni...başımı ellerine gömüp sessizce ağlamaya başladım.Çaresizdim ben,koskoca bu dünyaya sevdikleri için kafa tutacak kadar cesur ama bir o kadar da kimsesizdim.Ardından karardı gözlerim ,kirpiklerim birbirine mühürlendi ,zaman durdu ve Güneş yerini Ay'a bırakıp karanlıkta kayboldu... tıpkı benliğim gibi...

SEVGİLİ OKURLARIM ,LÜTFEN AMA LÜTFEN OY VERMEYİ UNUTMAYIN SİZLERİ ÇOK SEVİYORUM ...💜💜💜
Şekerlerim yeni bölümde görüşmek dileğıyle ❤❤